چقدر مغموم و محزون... گويي انساني سياه پوش با غمي جانكاه در دل،كنج بنايي قديمي و در تنهايي خويش فرو رفته. به نظرم كانسپت و امضاي كلي سورچينلي در غالب آثارش، همين تنهايي و عزلت غم بار است. با هر بار تست لاوز، حقيقتا بر قلب خراشي مي افتد. تمي نزديك به آثار موسيقي دوره باروك يا هنر گوتيك دارد. چيزي شبيه به اين كه شاهكاري از باخ، ويوالدي، آلبينوني يا هَندل را اين بار نه از راه گوش، كه از راه بيني در قلب خود حس مي كنم.

رايحه ي تند و كهنه ي فلفلي-كُندري لاوز تدريجا آرام گرفته، در قلب سكني مي گزيند. دراي داون لاوز، شاهكار غريبي است…عملا من را تا مدت ها نسبت به هر رايحه اي بي اعتنا ساخت.

من در پوشيدن عطر چندان سخت گير نيستم؛ مي توانم اين عطر را بپوشم. اما پوشيدن مكرر لاوز به نظرم جفايي است در حق اين عطر و خودمان. گنجينه هايي كه فقط در تنهايي مي توان قلب و مغز را بر آن ها متمركز ساخت و لذت برد، نبايستي به راحتي فاش شوند.

فانتوماس، در خود يك دوآليته -دوگانگي- شگفت دارد. گويي لحظه اي شاد است و لحظه اي غمگين. گاه مهربان و گاه خشن. اين تضاد اگرچه در اكثر كارهاي گوالتيري مشهود است اما در فانتوماس، شفافيت درگيري تضادهاي دروني اثر، بيشتر است و مرموزتر. به نظرم فانتوماس بزهكار نيست. مرموز است و مثل يك انسان- به ما هو انسان-، مدام در تلاطم حسي.

مرموز بودن عطر با بوي باروتي و لاستيكي مشهودش، حس غم و صلابت تواماني مي دهد و شيريني كاراملي-ميوه اي آن، از سياه شدن عطر جلوگيري كرده، فضايي خاص و رازآلود مي سازد.

فانتوماس، امضاي خوبي هم هست؛ آن هم به واسطه ي همين تضاد حسي مداومش. با طبعي به نظرم معتدل، با پرفورمنسي خوب. حتي در روزهاي گرم پرفورمنس بالاتري از خود نمايان مي سازد.