دیویدف هات واتر. یه عطر اخمو.
واقعا بد اخلاقه. اولین عطری هست که از یه نفر کادو گرفتم. گمونم رفت گفت: "یه عطر مردونه تلخ و تند و گرم میخوام" نتیجه اش شد هات واتر.
برای من چون هدیه بوده و ارزشش دوچندان شده، هر وقت که میشنومش پرت میشم توی خاطرات یه برهه خاص از زندگیم؛
اما درکل به نظرم این رایحه عین یه پُتک در حال ذوب شدنه که میتونی روز‌های فوق‌العاده سرد و برفی بپوشیش.
برای شکنجه هم بد نیست؛ فرض کن یه روز گرم تابستونی توی فضای بسته یکیو با این رایحه تنها بذاری...
اسمش واقعا برازنده‌اشه. روزای سرد فلفل داخلش میتونه گرمت کنه. آخرین بار یه صبح سرد وقتی پوشیدمش هر بار که میخورد به مشامم گرم میشدم.

دیور هوم اینتس یک رایحه امنه. عطری که وقتی میشنوی‌اش دوست داری بهش پناه ببری.
یه آغوش مطمئن و لبخند_به_لب که دلت میخواد بدون اینکه فکر بکنی و دودوتاچهارتا کنی خودتو برسونی توی بغل گرمش.
قدرت و سکون یک پناهگاه قابل اعتماد. توی این پناهگاه یه احساس مرموز و بیگانه هم وجود داره؛ اما با اینحال بهش اطمینان داری.
اگر این رایحه رو امتحان نکردی برای یک بار هم که شده این عطر رو بشنو. دوست داشتنی