آکوا سلستیا یعنی لطافت! اگه بخوام به چیزی تشبیهش کنم مثلِ یه طاقه ساتَنِ نقره‌ایه که دوست دارین صورتتون رو بچسبونین بهش! حال و هواش برای من فضای دوش‌گرفتن با معشوق در حمام رو تداعی می‌کنه، حساس، رومانتیک، پاکیزه، باطراوت، برانگیزنده و شوق‌آور. شما رو سرِ ذوق‌ میاره! از خودتون خوشتون میاد و از این‌که خریدینش میرین جلو آیینه و به خودتون مرسی میگین!! بوی مهربانی میده، بوی نوازشِ یار توی وانِ پُر از کف. بوی یه صابونِ گرون‌قیمتِ مُشکی.

فقط با رنگ سفید، نقره‌ای یا طوسیِ روشن بپوشیدِش! نه برای قرارهای کاری خوبه، نه رسمیه، نه به درد جشن و مهمونی میخوره، اونقدر هم باارزشه که حیفه بخواید روزمره ازش استفاده کنین! بهترین زمان استفاده ازش برای تقلاهای عاشقانه‌اس. البته من مواقعی که از حمام میام بیرون ۵ پاف ازش به خودم میزنم و میشینم یه گوشه ازش لذت می‌برم، حتی دلم نمیاد اون‌موقع برم بیرون که بخوام لذتِ بوییدنش رو با کسی به اشتراک بذارم!

اوشِن‌لدر یه چرمِ بی‌آزاره! اگه بخوام سلبی تعریفش کنم میشه گفت: «چرمیه که بوی چرم در اون افراطی نیست، غالب نیست، سردردآور و زننده نیست»

چرمش برای افرادی که روایح چرمی دوست ندارن و واسشون آزاردهنده‌اس‌ ملیح و دوست‌داشتنیه! چرمش مرطوبه، خیس خورده‌اس! بنفشه، صدر و چرم رو بیشتر از نت‌های دیگه حس می‌کنین! در مورد طبعش هم به نظرم معتدل اومد و اصلاً برای من کار خنکی نیست. مابینِ کارهای چرمی انتخابِ امنیه!

“بیش از حد بها داده شده!” جمله‌ای که وقتی نام اونتوس رو می‌شنوم به ذهنم خطور می‌کنه.

هیچ‌چیزِ خاصی در این عطر وجود نداره جز تعادل! این کار مجموعه‌ای هست از تعادلِ نُت‌ها! همین تعادل اونتوس رو تا این‌قدر محبوب کرده، البته که همین هم توانایی عطار هست ولی خب رایحه، رایحه‌ای نیست که باعث بشه بگین واو! متوسط، یک متوسطِ خوب و شایسته، فقط همین، نه بیشتر! اونتوس عطرِ من نیست، تعلقی بهش ندارم و هیچ‌وقت تو قفسه‌ی علاقه‌هام ثبت نمیشه، با این‌که به دیوانگان و مُریدان این عطر خُرده نمی‌گیرم اما این‌که واسش جامه می‌دَرَند رو درک نمی‌کنم.

میخ پایانی این بحث را به خوبی کوبیدید! این‌که تجربه‌ی یک اثر چه دریافتی را برای مخاطب می‌تواند به ارمغان بیاورد! این‌که تفسیرتان چیست، برای تو تداعی‌گرِ چه هست، برای تو مُهر تایید بر چه می‌کوبد و یا خود را ضِدّ چه چیز می‌نماید، یه کلام: «تو چه کشف می‌کنی؟»

جناب سخی، به یاد دارم کانت در جایی نوشته بود: "قضاوت بر مبنای سلیقه، مبتنی بر مفاهیمِ نامعین است."

این مفاهیمِ نامعین همان ناخودآگاهِ ماست، همان درونیاتِ بالا نیامده، همان عمقِ به سطح نرسیده، همان شوقی که مشتاق نگشته است و در نهایت همان میلی که ارضا شدن را آن‌طور که باید و شاید به تجربه نرسانده است!

تمام حرف بنده آن‌جایی بود که فرمودید: "مخاطب به فراخورِ ذهن و ذوقش می‌تواند از عطر برداشت‌هایی داشته باشه" بنده هم در کامنت اولیه خود این را عرض کردم و آن را فاقد ایراد دانستم. اما این فی‌نفسه مفهومی دانستن عطر است که بنده را می‌آزارد! البته بیشتر از این در این مقوله اضافه‌گویی نمی‌کنم، عرایضم شفاف و روشن‌اند.

بنده در مگاماره از تداعیِ حسی و نوستالژیکِ شخصیِ آن، پا را فراتر نگذاشته و از اساس آن کار یا هرکار دیگری را مُبیّن یک مفهوم نداسته‌ام!

خانم مونا در ذکرِ ادله‌ی امکان‌پذیریِ مقوله‌ی "مفهوم" برای عطر، بنده رو به سرچِ ساده {گمانم در نت} سوق دادید! جز این باشد جست‌وجو اصلاً و ابداً فعلِ ساده و عملِ راحتی نیست. درحالی‌که اگر بنا بر آن‌چه که در فضای وب می‌بینیم باشد هر کالای مصرفی و چه بسا هنری که پس از آن عبارت Concept قرار داده شود در این فضای مشوش مطلبی از جهت مفهومی‌بودنِ آن یافت می‌شود!

در دلیل دومِ‌تان به طراحی شیشه و فیلم تبلیغاتی اشاره کردید و نتیجه هم گرفتید پس می‌توان برای عطر مفهوم قائل شد! البته من نمی‌دانم چگونه در دورانی که حتی برای خودکار و خودنویس هم فیلم تبلیغاتی ساخته می‌شود می‌توان با تکیه بر تبلیغاتِ یک کالا، آن را مفهومی خواند!

"مفهوم یک عطر"؟!! عجب عبارتِ سورئالی! اصلاً مگر می‌توان برای یک عطر، مفهومی متصور شد؟ دوستان گویا فراموش کردن، داریم راجب عطر صحبت می‌کنیم! عطر، نه رمانِ کلاسیک، نه فلسفه، نه سینما! {البته مفهموم‌پذیریِ سینما هم بین صاحب‌نظران محل اختلافه}.

در کتابی درمورد زندگی‌نامه “میکل آنژ” خوانده بودم: «هنگامی‌که پاپ سعی می‌کرد نگاره‌ی آفرینشِ آدم را تفسیر کند و به آن مفهوم ببخشد میکل آنژ برآشفته می‌شد و اظهار خستگی می‌کرد تا از شنیدن آن‌ خودش را برهاند!»

در سریال SixFeetUnder یکی از شخصیت‌ها گالریِ عکس برگذار می‌کند، از میان مخاطبان گالری، کسی سعی در ذکرِ مفهوم یکی از تصاویر می‌کند، عکاس می‌گوید: «هیچ ایده‌ای راجبِ اراجیفی که میگی ندارم، من ذهنم موقعِ گرفتن اون عکس خالی بود!»

خانمِ محترمی در رابطه با عطر اونوم رزا نایگرا نقل به مضمون گفته بود: «وقتی می‌پوشمش آدم بهتری میشم و این عطر منو به سمت اخلاقی رفتار کردن سوق میده» ایشان گرچه به مفهوم‌دهی به عطر نزدیک میشه اما تلقیِ بسیار شخصی‌ای ارائه میدن! و این اشکالی‌ نداره، تا وقتی شخصی باشه مشکلی نیست! اما وقتی میایم عامدانه میگیم مفهومِ این عطر اشتباه برداشت شده، آدرس غلط دادن به خود و دیگرانه!

بعضی دوستان سعی‌کردن با ذکرِ احوال و شرایطِ فرضی این‌کارو توصیف کنن، خودِ بنده تلاشم این بود با ذکر مثالی هدفی رو برای عطار و تولیدش متصور شده باشم، اما ذکرِ هدفِ پوشش برای یک عطر و ذکر زمان و مناسبت، شرایط و محیط برای عطر تفاوت داره تا این‌که ما با این پیش‌فرضِ به شدتِ غلط وارد میدان بشیم که بله این‌کار مفهومی داره و دیگران اشتباه برداشت کردن!

این مفهوم‌قائل‌شدنِ بنیادی از اساس اشتباست، ما مصرف‌کننده‌ایم و گولتیری عطار! مفهومی وجود نداره.

عزیزی در همین صفحه نوشته بود: «این کار جنسیت نداره!»
بله، نداره! نه مردانه‌اس نه زنانه، فی‌الواقع نه حتی برای انسان خلق شده! یک توهین به شامه‌ی نوعِ بشر!

تصورم اینه که گولتیری این عطر رو برای تنهایی و جذبِ تنهایی ساخته! فرض کنید در موزه‌ای به سر می‌برید و جذبِ درون‌مایه‌ی تاریخیِ آثار شده‌اید، دوست ندارید کسی به شما نزدیک بشه، سادوناسو رو از جیبِ‌تون در میارید و به خودتون اسپری می‌کنید! جواب قطعیه. حتی بعد از اتمامِ کار موزه هم نگهبان جهتِ بیرون‌کردنِ شما حاضر نیست بهتون نزدیک بشه!

فرضیه‌ی دوم احتمالاً سگی بچه‌ای رو گاز گرفته، برای تنبیهٔ سگ و متمایزکردنِ اون با باقیِ سگ‌ها یک شیشه از سادوناسو روی اون فلک‌زده خالی می‌کنند و اون سگ دیگه تا پایانِ عمر کسی رو گاز نمی‌گیره!

پ.ن: البته اگه معجزه‌ای شد و کسی شیفته‌ی این عطر شد پیشاپیش عرض کنم قصدِ توهینی ندارم، به هرحال می‌دونیم که خانه‌ی آخرِ تمامِ صحبت‌ها درموردِ روایح، “سلیقه‌اس”!

خیر دوستِ عزیز، این کار برای تابستون مناسب نیست. برای نیمه‌ی دوم سال مناسبه و شب‌های خنک بهاری. البته در مجالس و محیطی که اطمینان از وجودِ تجهیزاتِ سرمایشی وجود داره میشه در تابستون هم استفاده کرد!

در مورد بخش دوم صحبتِ‌تون هم باید گفت این کار از طرف برند تام‌فورد یونیسکس اعلام شده، اما اگه حرف شرکت رو مورد اعتنا قرار ندم و بخوام نظر شخصی‌مو بگم: این عطر مثلِ پرنسسی می‌مونه که بویی از زنانگی نبرده، یه شاهزاده‌خانمِ زره‌پوش که همیشه دم‌خورِ مردان بوده و دارای صفاتِ مردانه‌اس!