اگه بخوام تو یه عبارت خلاصش کنم باید بگم:

یه تازگیِ کلاسیک!

منو یاد امپریال میلسیم از کرید می‌ندازه، شاید به خاطر نت‌های ترنج و نارنگی! ولی من گرینلی رو بیشتر می‌پسندم. یه حسِ تمیزی‌ای بهتون منتقل می‌کنه که وقتی پاتونو از خونه میذارین بیرون و با رهگذری چشم تو چشم میشین میتونین با نگاه بهش القا کنین: آره من موجود تمیز و پاکیزه‌ای هستم. منو یه پدرِ نظامیِ سخت‌گیر و منضبط تربیت کرده که از بچگی بهم یاد داده هرروز صبح باید دوش آب سرد بگیرم.

ولی خب با تمامِ تازگی یا به قول دوستان فرش‌بودنی که این عطر داراست پیشنهاد میدم خریدِ کور نداشته باشید ازش و قبلش حتما تست کنید.

یه کار به وقت حیرانی!

وقتی زودتر باید خودتو به مقصد برسونی و حتی اجازه نداری فکر کنی! هنوز ندیدم کسی از رایحش ناراضی باشه و بگه این چیه زدی! کارهای عامه‌پسند در موقعیت‌های ریسکی زیاد استفاده کردم و نتایج مختلفی گرفتم. اما به جرأت این امن‌ترینِ‌شون بوده! از ساواژ و بلوشنل و اونتوس هم خیالت بیشتر راحته موقع پوشیدنش!

تکراری، تکراری و تکراری! هیچ‌چیزی که بوی تازگی و خلاقیت داشته باشه در این کار وجود نداره! کم‌ریسک (منظورم این نیست که تمام کم‌ریسک‌ها لایق توجه نیستن) اما این ‌کار ترسو، سطحی، حقیر و کوچکه! انگار که سرچشمه‌ی نبوغ آقای مراتی‌کاشانی نم کشیده یا نیاز بیشتری به گشت و گذار در جهان و الهام‌گیری دارن! یه کار کم اعتبار از یه برند معتبر. یه امتیاز منفی بزرگ برای خانه‌ی عطر مارلی!

مگاماره برای من یعنی نوستالوژی. هربار که می‌پوشمش منو یاد انیمیشن در جست‌وجوی نمو می‌ندازه! سفر دور و دراز پدری در عمق اقیانوس برای یافتن پسرش! حس ندانستن درمورد رموز اقیانوس، حس یک پهنه‌ی پایان‌پذیر از جریان آب که با تمام تناهی‌داشتنش آدمو حیرت‌زده می‌کنه! وقتی راجب نحوه‌ی مرگم خیال‌پردازی می‌کنم این میاد به ذهنم که: در یک روز آفتابی درون آب (تو عمق کم) در حال راه‌رفتنم که یهو زیر پام خالی میشه، غرق‌شدن و احساس خفگی همانا، به مشام رسیدن مگاماره و همراهیش تا لحظه‌ی مرگ همانا!