میخوام نظرمو راجع به این عطر اینجوری شروع کنم که پورهوم وان یه بوی خیلی آشنایی داره که مدتی ذهنمو درگیر کرده بود. و بالاخره متوجه شدم بویی مشابه به عطر خودکار بیک‌های ما دهه شصتی‌ها تو دهه هفتاد داره. وقتی با اون خودکارها مشق‌هامونو مینوشتیم دفترمون یه بوی خوبی میداد که کاملا شبیه بوی این عطر هست. از طرفی بعد از گذشت یک ساعت در برخی از نت‌ها مشابه به ف.فبیولس تام فورد میشه. در کل برای من بوی نوستالژیکی هست اما انتخاب من نیست و ترجیح میدم در محافل با عطرهای دیگه‌ای حاضر بشم. بعلاوه اینکه بازخورد این عطر زیاد نیست…

نظرمو اینطور شروع میکنم که گرین آیریش عطر قدرتمندیه که مثل یه اشراف‌زاده‌ی نجیبه که ایجاب میکنه تمایلی به شوآف کردن نشون نمیده. یعنی قصد قدرت‌نمایی نداره فقط میخواد یه اشراف‌زاده‌ی ساکت که دوس نداره از دستاوردها و داشته‌هاش و قدرتش حرف بزنه، باشه اما بر خلاف اینکه نمیخواد چیزی رو به رخ بکشه، هر کی اونو تو جمع میبینه از ساعت رولکس تو دستش و مارک کت شلوارش و حتی آداب غذا خوردنش به اصالت و فرهنگ اشرافیش پی میبره…