بنفشه... بنفشه...
چقدر این موجود دوست داشتنی شیک و خوش پوشه. به نظرم خنک (اما نه بی حال و خنثی) ملوس، جیرطور و به شدت اقیانوسی و سیتروسی هست. من اولش خیلی یاد مرحوم ocean wet wood افتادم. چرم ملایم و خفیفی در نتهای پایانی ظاهر میشه. بعید هست کسی این عطرو دوست نداشته باشه و چهار فصل میشه ازش استفاده کرد. خیلی حال خوب کن و جذاب و خراشهایی از وتیور و چوب در نتهای پایانی احساس میشه که جذابترش کرده

آدم یاد ترکیب کافور و مراسم خاکسپاری میفته. فقط ماندگاری بالایی داره و از بس در مراکز عمومی این رایحه زیاده که میخوای خودکشی کنی! عطر از همون ابتدا برخلاف نتهای جذاب اعلام شده، هیچ کششی برام نداشت و حالت بی حالی، ناتوانی و اختگی رو در آدم ظاهر میکنه. این همه روایح خنک و جذاب میوه ای، گلی مشکی هست. خداییش این و نزنین... خیلی تنفر برانگیزه

عطر ساختار شکن و عجیب و غریب. هیچکدوم از نتهای اعلام شده قابل تشخیص نیست و بوی چغندر چنان حمله میکنه که فقط مغزت به همون لبو فکر میکنه. یعد از نیم ساعت حالا داری این چغندر و از دل خاک در میاری.تنها روایح حیوانی در انتها آزار دهنده میشه.ابتدای عطر برام جذاب و بهتر بگم متفاوت جلوه میکرد ولی اگر یه سمپل یا دکانت تهیه کردی بعید بخوای یکی دیگه بعدش بگیری و بیشتر دوست داری تو ذهنت بسپاری که «بله....یه عطری هم هست که بوی لبو و خاک غلیظ میده»

لیموی ترش، سرحال و سبزی کار رو شروع میکنه. خیلی شفاف و دل ربا. سپس بعد از حدود نیم ساعت صمغ کندر رقاصی میکنه. وتیور همراه با بوی دود ظاهر میشن و تا انتها با لیموی کم رنگ شده و وتیور و دود و کندر عطر به کار خودش پایان میده. روغن کرچک به کار رفته در نت پایانی (البته بعد از مطالعه نتها متوجه حضور ایشون شدم) کمی اغراق شده و حالت جرب گونه به عطر میده و کمی اون منو یاد روایح حیوانی میندازه. خدارو شکر در نت پایانیست و عطر داره به کار خودش پایان میده. عطر مناسب چهار فصل هست و کمی منو یاد نویر سیترون هرمس میندازه

کار با ترکیبی از هل و فلفل شروع میشه و بعد از یک ساعت کم کم از شیرینی و تندی اولیه کاسته شده و روایح دودی و تلخ جایگزین میشن. عطر حالت اسپایسی و دودی رو تا انتها با خودش همراه داره. پخش و ماندگاری بالایی داره و بیشتر مناسب فصل های پاییز و زمستونه.موقع اسپری کردن نباید بیشتر از سه پاف اسپری کنین چون ممکنه فلفل به کار رفته در نت های ابتدایی آزاردهنده باشه

جوان بیست ساله ای، کت ِ مخمل ِ مشکی به تن داشت. همیشه سعی می‌کرد پوشش ِ روایحش بالاتر از سنش باشد(برعکس دوران حال). طنین ِ شکوفه گس ِ پرتقال و هجوم بی امان ِ شرابی از میوه ها بر بستر و زمینه سیاهی کت ِ اسپرتش چه غمگنانه مینمود و باعث اعتماد به
نفسش بود. گاه با تلخی ِ دودی خود خواسته آراسته تر میشد و شیرینی عطر و تلخی ِ «بهمن» چه طنازانه رقیب جذاب یکدیگر بودند. چه حیف که دوست داشت زودتر بزرگتر شود و با پوششی از «آرامیس» ها چونان پختگان ِ آبدیده بنماید و زیست کند ولی نمی‌دانست که این اوج ِ حماقت اوست...
هنوز هم بوی چوب قرمز مرا به بیست و یک سال قبل پرتاب میکند.

عرض ادب
عجیبه که با بوی پگاسوز و مارلی کالان ارتباط میگیرین ولی با اکلت نه... البته ممکنه به یکی از نتهای بویایی میوه ای حساسیت داشته باشین یا نپسندین

طبق شنیده ها
شفافترین چای سبز

با احترام به عاشقان این عطر
همیشه حس بدی میگیرم از این رایحه. حس یأس و ناتوانی. حس ِ سردی ِ ناشی از ناپختگی و نابلدی. درحالیکه نتهای جذابی هم اجزای تشکیل دهنده رو تشکیل میده.
همچنان با احترام

برای من یادآور ِ بوی چوب و پلاستیک ِ سرویسهای نوزادیست. یک کمدی داشتم تو بچگیم که جزو سیسمونیم بود. فکر کنم پلاستیک بود با روکش چوبی.دقیقا بوی دانهیل فرش رو میداد. مخصوصا در نتهای پایانی.
خنک. چوبی، سرحال کننده. خوش قیمت و غیر ِ متجاوز. دانهیل فرش برای استفاده روزانه تابستان عالیه و همچنین در بهار بازخورد خوبی میشه ازش گرفت