نمی دانم واژه فان رو دارید با کدام معناش در انگلیسی به کار می برید. فرض رو بر این میذارم که من باب مزاح یا خنده منظورتان بوده باشد. ارجاعتان میدهم به نطریات افلاطون، ارسطو، هابز و دکارت در همین زمینه های مزاح و خنده. سپس له نظریات فروید و اسپنسر و در آخر به نظریات شوپنهاور و کانت. اطاله کلام نمی کنم. اما مثل اینکه از مکانیسم فیزیولوژیکی خنده و مزاح تا محتوای آنچه برای مزاح و خنده عرضه می شود انبوهی از داده و اطلاعات در مورد نه تنها خصایص اخلاقی بلکه ویژگی های روانی انسانها می شود دریافت کرد. از عطربازان عزیز خواهشمندم همان قدر که در نتهای عطر دقت میکنند به فراز و فرودها و جزییات سخنان و کامنتها نیز دقت کنند.

جناب حامد کرماجانی
بنده نمی دانم شما تا چه حد به تاریخ بریتانیا تسلط دارید اما روباه صفتی بریتانیایی ها صرفا ربط منطقی نمی تواند با خلاقیت شان داشته باشد خصوصا در زمینه هنر، باز اگر اقتصاد بود قابل درک تر میشد فرمایش شما. بریتانیا در زمان انقلاب صنعتی مردم خودش رو هم استثمار می کرد، امید به زندگی مردم سی سال به صورت متوسط. قبل تر از آن تمام اراضی عمومی که عوام معیشت خودشان را از اونجا تامین می کردند خصوصی کرد و جمعیت روستایی را روانه شهرها کردند. اتیمولوژی تعداد زیادی از کلماتی با بار معنایی بی سر و پا، فقیر و غیره را بررسی کنید بر میگردد به همین دوران. چه چیزی در مکر و حیله و استثمار هست که به صورت روانی برای شما جذاب است؟ فکر می‌کنید کلاه سر مردم خود و دیگران گذاشتن هنر و خلاقیت دارد؟ هنر مقدس است. مکر و حیله لازمه بقا در دنیایی که مکاری و حیله گری ستایش می شود.