شخصیت خاص، در مکان زمان عام.......

ندانمت به حقیقت که در جهان به کِه مانی

جهان و هر چه در اوست صورتند و تو جانی

به پایِ خویشتن آیند عاشقان به کَمَندَت

که هر که را تو بگیری زِ خویشتن بِرِهانی

مرا مَپُرس که چونی به هر صِفَت که تو خواهی

مرا مَگو که چه نامی به هر لَقَب که تو خوانی

تو پرده پیش گرفتی و زِ اشتیاقِ جمالت

زِ پرده‌ها به دراُفتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورتِ خوبَت

ندانَمَت که چه گویم زِ اختلافِ مَعانی

مرا گُناه نباشد نظر به روی جوانان

که پیر دانَد مقدارِ روزگارِ جوانی 

.................

۶ میلی لیتر شهد عظیم اجمل سیف الهیند در کریستالی از حوض معطر عشق که مانندش را در جهان ناشناخته ها باید جستجو کرد. ردپایی از معنویات عشق مطهر که تنها، پیر عاشق و دل سوخته آن را توان درک خواهد داشت.... پدیده ای از رازهای شبانه های گریستن در خلوت تاریک و تنها، که پدیده ای جز او در کالبد و روح عاشق، آشکار نخواهد بود.... ارزشی از اشک های گرم و تلخ که قطره قطره برای شیرینی عشق از چشمانی منتظر و کورسو جاریست.... نبوغی از دانش تجربه ی درک عشق در ثمره ای از پیمانه ی زندگی، که در رویا و آرزو تنها یک قدم فاصله هست..... ترجمه ای از تفسیر معشوق در دیدگان عاشق، که گویی سیمای معشوق، تنها سیمای هر جزء و هر کل زندگیست...... شروعی از پایان در آغاز عشق، که گویی به نهان و آشکار عاشق آمیخته است.....

شهدی از شهادت عاشق بر معشوق که شهادت برای معشوق، نهایت زندگیست بر عاشق..... شهدی از بندگی عاشق بر معشوق، که بندگی برای معشوق، نهایت آزادگیست بر عاشق..... 

اجمل سیف الهیند در حجمی از تاریکی عمیق دارای قلبی نورانی است که این قلب مهتاب با هر بار تپیدنش، گدازه هایی از نور را در کالبد تاریکی پاساژ می‌کند تا هر جزئی از این گدازه های نور، هر کلی از تاریکی را، عشق هدیه کنند..... 

نبوغ عصمت و عظمت.....