رز های دربار سلجوقی، نمایندگی دمشق

احتمالا خیلیااینجا به این قضیه برخوردن ، که حافظه ی بویایی یه ملت، توی اقبال به روایح شدیدا تاثیر داره. حتی بازخورد به بوی عطر شما. 
بوی رز های سلجوقی( تکنیکلی شعبه شام-رز های دمشقی) برای یه سوییسی همونقدر غنی و لوکسه که برای منِ بزرگ شده تو خاورمیانه یاداور مذهب و مسجد. نه که بد باشه البته، من باب بازخوردی که یه شخص تو دو محل با تاریخ و جغرافی متفاوت میبینه... برای همین هیچوقت گیر کردنِ دنده ی ایرانی ها روی عطرایی که تریادِ رز ،مشک و عنبر دارن(برای مردونه ها عود هم مطرحه) برام غیرمنتظره و متعجب کننده نبوده و نیست، اینکه یه ایرانی سریع بوی گلاب کاشون دریافت میکنه هم الزاما به حرفه ای نبودن بینیش مربوط نیست، بلکه نزدیک ترین و روان ترین راه توصیف رایحه براش گلاب کاشون بوده بجای اینکه بگه اپنینگش بمب پیونی یا رز ترکیِ فرش و شارپ بوده بفرض:)))  یکی از عطرای بسیار پر حاشیه و پرطرفدار بین حرفه ای ها که یکم تو ایران باهاش دچار چالش شدن هم پرایوت لیبل بوده و کافوری که تو حافظه ایرانی ها باهاش اورلب داشت و چقدرر تاسف خورده شد زیرش.. :)) 
دتس ده پوینت. بنظرم میشه و بهتره باهاش کنار اومد و خرده نگرفت به دماغا :)) .
اکوسیستم مهمه کلا
خوشبختانه یا شوربختانه تو اکثر قضاوت هامون.