لذت فراموشی

در هوای غلیظِ پچولی،
خواب می‌رود منِ آگاه،
جانِ خسته‌ای که از فکرِ بودن
فرار کرده باشد

گرمای دستت،
روی چرمِ سردِ شب،
مرزِ میانِ رنج و لذت را پاک می‌کند.

ما دو سایه‌ایم
که بر بسترِ لحظه‌ها می‌لغزیم،
بی‌نام،
بی‌خدا،
بی‌امید به فردا.

لذت،
تنها حقیقتِ صادق 
و بوسه‌ای کوتاه
برای فراموشیِ زمان
فراموشی رنج بودن

و عطر...
این اقرارِ خاموشِ پچولی و پوست،و عطر...
و عطر تنت
چکه‌ای از فراموشی‌ست بر پوست زندگی