ارباب دودها

با فریادهای اصابت قطرات باران به شیشه های خانه از خواب پرید . دو لیوان برداشت ، چای ریخت داخل هر دو لیوان . سیگارش را روشن کرد و نزدیک ایفون خانه قدم میزد . هر چند دقیقه یکبار دکمه تصویر ایفون را میزد و زل میزد به ادم هایی که از جلوی خانه اش رد میشدند . سیگار پشت سیگار روشن میکرد و قدم میزد اما با خشم بیشتر و دلتنگی بیشتر . خبری نبود . انگار او تنهاتر از همیشه بود . انگار کم کم داشت باورش میشد که او تنها قرار است بمیرد . انگار باورش میشد دیگر مایی وجود ندارد . چایش را خورد ، سیگار اخرش را در لیوان چای دیگر انداخت و به ادامه خوابش برگشت .
اندکی حال آن مرد را بررسی کنیم . کامش تلخ بود چرا که هم دیگر جوابی از انتظارش ندیده بود و هم سیگارهای پشت هم تلخی را زیادتر کرده بود . در دلش یک شیرینی بود و آن وجود داشتن فردی برای انتظار کشیدنش بود . این شیرینی همه امید او به زندگی بود . این شیرینی همان شکسته شدن مرزهایی بود که دوامش به ان بود . مرزهایی از جنس دلتنگی و بی قراری . تنها ان شیرینی امید بود که او را سرپا میکرد . حال ان مرد خاکستری بود . نه سفید بود نه مشکی . نه تلخ بود نه شیرین . هر دو بود . هم سفید بود هم مشکی . هم مهربان بود هم بد اخلاق . هم عاشق بود هم طلبکار .
پی کی مادراس عطریست که حال ان مرد را به خوبی بیان میکند . تلخ است ولی اندک امید و شیرینی نیز دارد . شیرینی ای که از جنس عسل بود چرا که شیرینی داشتن امید به دیدار یار ، همانقدر مثل عسل شیرین است .
فضا شدیدا اسموکیست . درست مثل حال ان مرد که انقدر سیگار نثار ریه هایش کرده بود که جز دود از او بویی ساطع نمیشد . ویسکی و تنباکو در کنار عسل در دل مادری چون اسموک پایه های هستی این عطر را شکل داده اند . عطری بشدت تحسین برانگیز و گیج کننده با پخش بویی عجیب و بی کران و ماندگاری ای مثال زدنی . بشدت خاص پسند و قابلیت جور شدن با استایل رسمی مشکی را دارد ان هم به شرط اسپری کم در موقعیت ، در حال درونی و در زمان درست خودش .
10/10