LALIQUE - Lalique Pour Homme EDP

درود بر شما جناب کورش، بسیار متن عالی و تأثیرگذاری نوشتید و منو‌ هم بردید به خاطرات گذشته..
این عطر عصاره و چکیده خاطرات منم هست. دورانی که حسرتش با خیلی از ماست و تکرار شدنی نیست!
عطری که عاشقش بودم اما دیگه نمیتونم ازش استفاده کنم. حتما باید لابلای عطرام باشه اما توان روحی بوییدنش رو ندارم.
تازه کنکور قبول شده بودم که داییم این عطرو با خودش از خارج کشور آورده بود برای مصرف روزانه ش و وقتی دید من از عطر خوشم اومده بدون تعلل تقدیم من کرد. شاید به سن و سالم نمیخورد، اما تو اون سن آدم میخواد خودش رو موقرتر و موجه تر نشون بده، و شاید هم برام اهمیتی نداشت..
دانشگاه صنعتی امیرکبیر بودم و برادر بزرگترم هم، سال بالایی همون دانشگاه. ورودی بهمن ماه بودم و ترم اول رو نفهمیدم چطور گذشت، خورد به تعطیلات عید و دو سه ماه بعدشم پایان ترم. از ترم بعدش بزرگ‌ترین دغدغه م این بود که کلاسام رو جوری بردارم که سه روز هفته م خالی باشه، برم ترمینال بیهقی سوار اتوبوس بشم و بعد چند ساعت پیش خانوادم باشم و در اصل بدنبال عشق های نافرجام و احساسی دوران دبیرستان. برادرم هم نمیتونست جلودارم بشه و چون میدونست بخاطر چی میرم ماشینش رو هم بهم نمیداد بلکه من منصرف بشم. منصرف که نمیشدم هیچ، تلافی هم میکردم و اگه مادرم چیزی میداد میگفت ببر برای داداشت میگفتم جا ندارم خودش میاد میبره. و اون بنده خدا که هاج و واج نگام میکرد!
یکی دو ترمی این روند ادامه داشت و درس‌ها که سخت تر شده بود باعث شد پایان ترم رو خراب کنم. برادرم که ریز نمرات منو زیرنظر داشت موضوع رو فهمید و با این اتفاق مجبور شدم تغییر رویه بدم. اون موقع ها مدام ازین عطر استفاده میکردم و سرما و گرما و سن هم برام معنا نداشت. بعد چندین سال وقتی که دوباره عطرو دیدم و از درب عطر بو کشیدم تمام اون خاطرات در آنی از زمان از جلوی چشمم گذشت. لرزه بر اندامم افتاد و بغضی غریب بر گلویم. همون بک گراندی که روایح از خودشون در زندگی ما بجا میذارن. کادو دهنده این عطر دیگه میون ما نیست اما این عطر همیشه باید پیش من باشه.. ببخشید که متن طولانی شد. سپاس از دوستان و مدیریت صبور و محترم سایت عطرافشان. روزگارتان همواره به نیکی🌷

از کنار چشمش داشت نگاهم می کرد،
زاویه صورتش سه رخ بود و طوری نگاه می گرد که انگار دارد از پنجره اتاق که مشرف بود به ساحل، دوردست را می بیند،
همیشه این حالت نگاهش را دوست داشتم،
یک جور بیتفاوتی نمادینی که توجه و علاقه اش را با ظرافت خاصی درآن مخفی کرده بود،
به آرامی نجوا کرد : «تلخ می نویسی»،
دستنویس آخرین نوشته ام هنوز دستش بود،
جمله اش خبری بود اما درون آن، هم سوال بود هم اعتراض،
نگاهم را ازش دزدیدم، انگار می ترسیدم از داخل چشمانم ذهنم را بخواند،
با لحنی که سعی داشتم افکارم را پنهان کنم، به جای اینکه سوالش را جواب بدهم ازش پرسیدم : «مگه تلخ بده؟»،
گوشه ی لب راستش مثل همیشه کمی بالا رفت، و روی گونه اش کمی چال شد،
هر وقت مچم را می گرفت، اینطوری لبخند می زد،
زیباترین لبخندی که میشد روی یک صورت نقاشی کرد،
...
واقعا تلخ می نویسم؟
...
می خواستم نپذیرم،
تمام سلول های ذهنم درگیر این شده بود که یک مثال نقض پیدا کنم،
می خواستم حکم قاطعانه اش را نقض کنم،
گفتم : «از تو که می نویسم تلخ نیست»،
صورتش را به سمتم برگرداند،
بی احساس می نمود،
در چشمانم زل زد بود و بدون حرکت، بدون پلک زدن و بدون لبخند به من نگاه می کرد،
چهره اش داشت بی احساس تر می شد،
سرم داشت گیج می رفت،
کل خانه داشت دور سرم می چرخید،
هوا خفه و سنگین بود،
خیس عرق شده بودم،
نمی دانم چرا توی چشمهایم اشک جمع شده بود،
به زحمت صورتش را می دیدم،
...
کل خانه داشت دور سرم می چرخید،
چقدر هوا خفه و سنگین بود،
عرق پیشانیم سرازیر شده بود روی شقیقه هایم،
پرسیدم : «تو گرمت نیست؟ نمی دونم چرا کولر درست کار نمی کنه، یه دفعه خیلی گرم شد»،
چیزی نگفت، با همان حالت بی احساس نگاهم می کرد،
با خودم گفتم : «باید یه نگاهی به کولر بندازم ببینم چش شده»،
تلاش کردم بلند شوم،
اما نشد،
انگار چسبانده شده بودم به زمین،
ترس برم داشت،
بیشتر تلاش کردم، اما نشد،
شروع کردم به دست و پازدن،
گلویم داشت می سوخت،
دهانم خشک شده بود،
قلبم تند می زد،
اینقدر تند می زد که انگار داشت از قفسه سینه ام بیرون میامد،
توان تکان خوردن را نداشتم،
...
نکنه دارم می میرم؟
...
بیشتر ترسیدم،
وحشت زده شده بودم،
درمانده شده بودم،
بهش نگاه کردم،
و با صدایی که حالا بریده بریده از گلویم بیرون می آمد گفتم : «من یه چیزیم شده، نمی تونم تکون بخورم، حالم خیلی بده، فک کنم دارم می میرم»،
...
« ... زنگ بزن به اورژانس ...»،
...
فقط نگاهم کرد،
نگاهش سرشار از بی اهمیتی بود،
انگار برایش مهم نبود که من دارم می میرم،
دیگر به سختی می دیدمش،
حجم زیادی از اشک جلوی دیدم را گرفته بود،
...
صداهای اطراف توی گوشم می پیچیدند،
اصوات کش می آمدند و با هم مخلوط می شدند،
صدای همهمه می شنیدم،
...
مرگ این شکلیه؟
...
شنیده بودم موقع مرگ یه حس رهایی و آزادی رو تجربه می کنند،
یه نور سفید،
رها از دردهای تن،
و رها از غم ها و رنج ها،
پس همه اش دروغ بود؟
مرگ این شکلیه؟
...
قلبم داشت از گلویم بیرون میزد،
دهانم آنقدر خشک شده بود که به سختی می توانستم نفس بکشم،
داشتم از شدت گرما می سوختم،
تمام توانم را جمع کردم : «... زنگ بزن به اورژانس ...»،
...
چطور می تونه اینقدر بی احساس و بی تفاوت باشه؟
چطور می تونه من رو در این حال رها کنه که بمیرم؟
...
بازهم سعی کردم بلند شوم،
اما توانایی بلند شدن را نداشتم،
همهمه ی توی سرم بیشتر شده بود،
حالا دیگه صداها بلندتر شده بودند،
توی سرم صدای داد و فریاد می اومد،
و صداها با هم مخلوط می شدند و کش می اومدند،
به بالا نگاه کردم،
سقف خانه بازشده بود و آفتاب تندی روی صورتم افتاده بود،
نور آفتاب چشمهام را داشت میزد، و پوست صورتم را می سوزاند،
دیوارها هم ناپدید شده بودند،
کم کم چیزای بیشتری را داشتم می دیدم،
سایه های سیاهی دو رو برم در حال حرکت بودند،
بعضی ها با عجله و بعضی آرام تر،
درست نمی توانستم ببینم، اما انگار همه داشتند به من نگاه می کردند،
دوباره به اطرافم نگاه کردم،
مبل راحتی، میز نهار خوری، پنجره ی رو به ساحل، همه ناپدید شده بودند،
کف زمین پر از سنگ و خاک بود،
چند تا سایه ی سیاه، من رو گرفته بودند و نمی گذاشتند حرکت کنم،
...
الان کجای مرگ بودم؟،
اینها فرشته اند یا مَلِک عذاب؟،
فکرم درست کار نمی کرد،
...
دوباره بهش نگاه کردم،
دیگه بدنش رو نمی دیدم،
فقط صورتش را می توانستم ببینم،
با همان نگاه بی احساس و بی ترحم،
...
بغض گلویم را گرفته بود،
هزار حرف در حلقومم گره خورده بود که بهش بگویم،
اما صدایم بیرون نمی آمد،
بغض داشت خفه ام می کرد،
نفسم به شماره افتاده بود،
...
صداهای توی سرم بیشتر شده بودند،
داشتند واضع تر می شدند،
همهمه ی شدیدی بود،
صدای شیون،
صدای گریه،
صدای داد و فریاد،
یعنی مرگ اینهمه ههمه داره؟
...
از میان فریادها، یک صدایی از بقیه بلندتر بود،
ولی بریده بریده شنیده می شد،
انگار از فاصله ای دور می آمد،
شاید از بعد دیگری از زمان :
«زنگ بزن به اورژانس ...»
«از حال رفته ...»
«داره هذیون می گه ...»
...
دوباره نگاهش کردم،
فقط تصویر صورتش مونده بود،
سیاه و سفید، توی یک قاب چوبی، روی یک کپه ی خاک،
با همان بی احساسی،
بدون پلک زدن، بدون حرکت و بدون لبخند،
تمام توانم را جمع کردم،
و به آرامی گفتم : «از تو که می نویسم تلخ نیست» ...

درود و عرض احترام جناب کورش گرامی، خیلی لذت بردم از دست نوشته زیباتون. نمیدونم چرا ناخودآگاه منو برد به فضای قسمت هایی از داستان بوف کور زنده یاد هدایت. قسمت های بسیار تأثیرگذارش از دخترک داستان.
خیلی زیبا بود و به سهم خودم سپاسگزارم از شما و وقت گرامیتون.
لطفا درصورت امکان بیشتر ما رو از نوشته های زیباتون بهره مند کنید. شاد باشید و مانا، و بهترینها در انتظارتون 💐💐

درود بر شما ، بسیار زیبا و عالی نوشتید ،واقعا از خوندنش لذت بردم ، همه تجربه کرده ایم و همه شدیدا دلتنگ اون لحظه ها ، بعد از گذشت سالهای سال از رفتنشون ، هنوز بوی چادر ، بوی کمدی که توش شیرینی و میوه می ذاشتن ، بوی ملحفه های تمیز و خنک، بهشت گونه را به وضوح حس می کنم ، غرق در شادی ، آرامش و البته غم میشم کاش اون لحظه ها برمی گشتن

مهریار عزیز،

ما نسل حسرت های عمیقیم،
و خاطرات جا مانده در کوچه پس کوچه های تنگِ کاهگلی،
وعشق های به زبان نیامده از شرم یا ترس،
و دلشوره های هر لحظه،

ما نسل از دست دادن هاییم،
ما نسل حسرتیم،
.
.
نسل دویدن ها و نرسیدن ها،
نسل اشک های ریخته نشده،
نسل گریه های فروخورده شده ...

عالی مهیار خان عزیز