TOM FORD - Lost Cherry

سلام جناب خان‌زاده عزیز

چرا باید دلخور بشم؟ اون‌هم در برابر یک نقد منطقی. کاملاً درست و بجا فرمودین.

ضمن اینکه اگه قرار به دلخوری از نقد باشه که باید روزانه سه وعده (صبح ظهر شب) خودم رو حلق‌آویز می‌کردم. چون شغل بنده ایجاب می‌کنه روزانه در معرض انواع و اقسام حرف‌های مفت و بی‌ارزش(به اسم نقد!) باشم و به همگی جواب بدم.
ولی شما یک نقد«به معنای واقعی» کردین که خستگی از تنم دررفت و ممنونم بابت این موضوع.

در مورد «جوایزهاتون» که بهش اشاره فرمودین، راستش معنای این واژه رو متوجه نشدم که قطعاً نشان از IQ جلبک‌وار خودمه.
ولی بهرحال جهت اطلاع، «جوایز» خودش جمع جایزه هست و نیازی به جمع‌بستن دوبارۀ یک کلمۀ جمع با پسوند «ها» نیست.
در هرصورت اگر منظورتون به «جایزه‌هایی» هست که بنده گرفتم، تا جایی که یادم میاد تنها جایزه‌ای که در عمرم گرفتم یک کارت «صدآفرین» از خانوم معلم کلاس سوم ابتداییم بوده :)

و اما اینکه فرمودین «امثال فضای مجازی نداشته و نخواهم داشت ولی اینقدر خوب در موردش اطلاع دارم» باید عرض کنم :

خیلی خیلی بیشتر از اونی که در تصورتون بگنجه ازش اطلاع دارم! کار منه، شغل منه دوست عزیز. قرار نیست خودم هم استفاده‌کننده باشم.
مثلا منِ نوعی، اگر متخصص در برق خودروهای BMW باشم و نقشه الکترونیکی اونها رو مثل آب خوردن بلد باشم، حتما الزامی نداره که خودم هم مالک و استفاده‌کننده از یک BMW مثلا سری هفت هم باشم :)
چه بسا که پرایدسوار باشم یا با موتورسیکلت یا دوچرخه به محل کار رفت‌وآمد کنم. اما اون آقا یا خانم محترم BMWسوار ، قطعاً به اندازۀ منِ دوچرخه‌سوار(اما متخصص در برق خودروهای BMW) از خودروی خودش خبر نداره.

ضمن اینکه یادم نیست جایی اشاره به ایرادهای یادگیری در «فضای مجازی» کرده باشم و اگر جایی این واژه رو دیدین مطمئناً به دلیل خستگی، به دقت کلامی خودم رو در نوشتن توجه نکرده بودم.
چرا که همین الان بنده و شما و دیگر دوستان در «فضای مجازی» مشغول گفتگو و اشتراک‌گذاری تجربیات و خاطرات و ... هستیم.
بنده سال‌ها از فلان شرکت ارائه‌دهنده هاست، خدمات دریافت می‌کردم و جزو وبلاگ‌نویسان برتر کشور بودم و سایت شخصیم یکی از پربازدیدترین سایت‌های کشور(در حوزه خودش) بود. زمانی بود که اگر شما یک واژه خاص در حوزه کاری بنده رو سرچ می‌کردین اولین خط از اولین صفحه گوگل، سایت یا مقاله بنده میومد بالا. تازه اون زمان نمی‌دونستم SEO یعنی چی (الان هم نمی‌دونم)
سالها در تلگرام، کانال پرمخاطبی داشتم و ....
(البته همه اینها در دهه 90 شمسی بود و 2 سالی طول کشید که همه ردپاهام رو از اینترنت پاک کنم)

زمانی بود که اگر می‌خواستیم از دروس فلان دانشگاه خارجی استفاده کنیم باید مهاجرت می‌کردیم. اما الان به مدد فضای مجازی، حتی از داخل یک روستا، دسترسی به مقالات روز دنیا از دانشگاه مثلا هاروارد جلوی چشم ماست.
حتی زمانی اگر می‌خواستیم از کلاس‌های دکتر ... در دانشگاه شریف یا تهران استفاده کنیم باید حتما در اون دانشگاه قبول می‌شدیم. اما امروز من و شما کافیست اراده کنیم، بقیه رو فضای مجازی برامون انجام میده.
بطور مثال بنده خودم خیلی دوست داشتم درس مدیریت بحران رو از محضر دکتر ... بهره ببرم. اگر 30 سال قبل بود باید می‌رفتم تهران و اگر داخل دانشگاه امیرکبیر راهم می‌دادن[که فقط قیافه من رو می‌دیدن راهم نمی‌دادن!] می‌تونستم اون چند جلسه رو بشینم و استفاده کنم. اما دو سه سال قبل به راحتی پشت میزم لم دادم و از کلاس‌های ایشون استفاده کردم.
صدها مثال مشابه دیگه رو شما بهتر از بنده بلد هستین. پس کسی که امروز بگه فضای مجازی بده و به درد نمی‌خوره، یا جزو نسل‌های قبل از بیبی بومر( مثل نسل سایلنت یعنی بالای 90 ساله‌ها) هست که خب بهشون میشه حق داد، یا اساساً مرخصه!

ضمن اینکه نظر شخصی خودم اینه که اون چیزی که به اسم فضای مجازی معروفه، درواقع «فضای حقیقی» هست و اون چیزی که به اسم فضای حقیقی یا واقعی معروف بوده (دید و بازدید و ارتباط با دوست و آشنا و فامیل و عم‌قزی و خال‌قزی و اره و اوره و شمسی کوره!) اینها دیگه شاید بهتر باشه بهشون اطلاق «فضای مجازی» بشه! (یادآوری: عرض کردم نظر شخصی، یعنی می‌تونه اشتباه باشه)

دوباره اگر به نوشته‌های بنده رجوع بفرمایید اکثراً حملاتم به «اینستاگرام» بوده و نه فضای مجازی. تازه هرگز هم نگفتم اینستاگرام بده و نباید بریم سراغش و اینها (بنده خیلی بیجا میکنم و حق این کار رو ندارم) بلکه در کنار اینکه عرض کردم اینستاگرام هم فواید خودش رو داره،
اما .... لطفاً دقت کنید.... اما:
اینستاگرام، علیرغم تمام خوبی‌هاش مطلقاً محل مناسبی برای «یادگیری» نیست. همین

اگر متخصصان دور هم میشینن و در مورد آسیب‌های بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی صحبت می‌کنن، آیا باید خودشون حتماً قربانی اون بمباران باشن؟!
تازه آسیب‌های اون بمباران در حوزه دوتا شهر و نهایتاً بخشی از کشور ژاپن بوده

اما زمانی که متخصصان حوزه آسیب‌های اجتماعی، گرد هم میان و از آسیب‌های اینستاگرام یا بهتر بگم فجایع اینستاگرام، نه برای یک منطقه خاص(مثل بمباران اتمی ژاپن) بلکه برای کلّ «نسل بشر» که در آینده صداش در میاد صحبت می‌کنن و دنبال راه چاره هستن قرار نیست خودشون حتما اینستاگرام داشته باشن! اولاً همگی‌شون اطرافیانی دارن که اینستاگرام روی گوشی‌شون نصبه. به اضافه اینکه مصداق‌های فاجعه‌بار این پلتفرم ( یعنی فلان کلیپ‌ها یا محتواهای خاصی که قراره تجزیه و تحلیل بشه) در سیستم جداسازی شده و در مانیتور جلوی روشون قرار گرفته و ساعت‌ها در موردش صحبت می‌کنن.

بیشتر از این، چیزی از آسیب‌های اینستاگرام نمی‌گم. چون باید قبلش از «تفکر نقاد» و «پرایمینگ رسانه» صحبت کنم که با توجه به محبت و عنایت مدیریت محترم سایت که دومطلب آخرم رو رد فرمودن (قطعاً خلاف مقررات بوده و بنده هم تابع قانون هستم) احساس می‌کنم ادامه این موضوع، آب در هاون کوبیدن باشه. بنابراین فقط به یک خاطره بسنده می‌کنم:
سه چهارماه قبل بود که سر کلاس، یک جلسه رو به بحث درباره پرایمینگ رسانه و تفکر نقاد و آسیب‌های اینستاگرام اختصاص دادم و هرگز تصور نمی‌کردم که بلافاصله(قبل از پایان کلاس) 6 نفر حذف اکانت کنن!!! و تا جلسۀ بعد هم تعدادشون به بالای 15 نفر برسه!!
(یعنی اگه می‌دونستم این‌قدر آدم حسابم می‌کنن می‌رفتم دنبال یه شغل درست و درمون)
:))))

جناب خانزاده عزیز
چون باید حاضر بشم برم سر کار، خیلی تند و سریع اینها رو نوشتم. فکر می‌کنم تا همین حد تونسته باشم شفاف‌سازی انجام بدم، اما اگه قانع نشدین یا بازهم علامت سوالی بود مطرح بفرمایید در اولین فرصت که بیام تو سایت در خدمت خواهم بود.

با مهر
سهیل