Ramón Béjar - Deep Amber

امبر عمیق
در یک لحظه، زمان شکست
او ایستاد بر دریای سرد و بی‌رحم. موج‌ها می‌خوردند به قلبش. هیچ ساحلی نبود برای آرام گرفتن. چشم‌هایش به افق دوخته شد. تنها رگه‌ای از نور کهربایی می‌رقصید، خاموش و تلخ. به دست‌های پینه‌بسته‌اش نگاه کرد. هر خط و زخمش حکایت سال‌ها رنج خاموش و تنهایی بود. خاطرات زندگی، چون گل بنفشه، بی‌صدا و شکننده بر قلبش روییده بودند. دلش برای خودش سوخت، چون درخت کاجی که سوخته باشد. هیچ کس نبود که دستش را بگیرد. هیچ صدایی نبود که دلش را آرام کند. هر نفس سنگین بود. هر قدم بر کف کشتی، پژواک تنهایی‌اش را با خود می‌آورد. هر صدا در سکوت شب، فریادی خاموش بود. چشم‌هایش پر از اشک شد، اما هیچ کس نبود که ببیند. تنهایی چون موجی سهمگین بر جانش نشست، بی‌رحم و بی‌پایان. هیچ چراغی روشن نشد. هیچ صدایی او را صدا نکرد. و تنها بر سنگی کنار اسکله، باد نوشت: «باد او را برد… و دریا نگهش داشت.»