Filippo Sorcinelli - Quando rapita in estasi

عطرها گنجینه هنر و احساس و خاطراتند. گاهی به عطرها میشه قسم یادکرد...👍😊

چه دیدگاه جالبی.
مثلا میشه گفت:
قسم به اون دیور هومی که داشتم
قسم به اون گانیمد که فروختم

قسم به اون یاتاقانی که زدم
بعد خدا من تو رو میپرستم

😜😁😁🙏🙏

درود...باز خوب بود اگه این عطرو تست کرده بودند یا حتی یکی استفاده کرده بودو این خاطرات و داستان هارا سر هم میکردند

سلام جناب کبیری
چون در ذیل این عطر من هم یاداشتی نوشتم لازم میدونم که نکاتی رو خدمتتون عرض کنم. مطالب غیر عطری که بعضا ذیل عطرها الصاق میشود به این جهت مهم و جالب هستند که معمولا حاوی مطالب جدید و کمتر دیده شده اند، به اشتراک گذاری کتاب ها و موسیقی ها و فیلم هایی که باعث شده اند افق جدیدی در ذهن ما باز شود و از ما انسانی بهتر و کاملتر بسازند به نظرم نه تنها نادانی نیست بلکه تلاشیست مهراگین در جهت نشر اگاهی. بیشتردوستان حاضر و فعال در این خانه در دهه چهارم یا پنجم زندگی خود هستند، انسان در این سن صاحب تجربیات گرانبهاییست. از طرفی سرعت زیاد زندگی و مشغله و فرصت کم ما، برای سرک کشیدن و یافتن بهترین ها در زمینه های مختلف اهمیت این موضوع را مشخص میکند. به طور مثال اگر شما به همراه ریوو یک عطر، متناسب با فضای عطر،
قطعه موسیقیِ ناب و کمتر شناخته شده ای را معرفی کنید،بابت وقتی که گذاشته اید و پیشنهادی که می دهید من قدردان شما خواهم بود به این جهت که شما کمک کرده اید که من با کمترین هزینه و صرف کمترین زمان علاوه بر خواندن ریوو عطر مورد نظر بتوانم موسیقی شایسته و مناسب با فضای عطر را هم گوش کنم.

سلام حسن جان.
خواستم ازتون بخاطر نظرات واقع بینانه تون تشکر کنم. تقریبا تمام حرفاتون رو با گوشت و پوست لمس کردم. تجربیات شما رو که میخونم انگار دقیقا با تجربیات من مشترکه. خیییلی خوبه که ادم از اشتباهاتش درس بگیره و به دیگران هم منتقل کنه. امیدوارم بقیه اشتباهات ما رو تکرار نکنند

پچ‌پچ می‌کردند باهم که دیوانه است! اورا ژرف می‌شناختم؛ فقط اصرار به عاقل‌نمایی نداشت. مرموز زیبا بود و مشکوک آرام. تمام سرفصل‌های ظرافت در چهره‌ی رنسانسی‌اش خلاصه می‌شد. پشت چشم‌هایش بازتابی عجیب از نوری ناشناخته. به‌هنگام تماشای چهره‌اش؛ گویی ملاقات‌ با شیطان بود در قطب‌های مات و یخ‌زده‌ی برزخ. همان‌جا فهمیدم زیباییِ بیش‌ازحد ارتکابِ منصفانه‌ای نیست. لابد میکل‌آنژ می‌خواست آن صخره‌ی غمگین! با او در سالِ بلوا که تو در آن مغموم از کشته شدنِ روحِ آزادی بودی آثار یان شوانک‌مایر، میخائیل کالاتوزوف، اوتار یوسلیانی، آندری وایدا، تئو آنگلوپولوس، جناب آلخاندرو یودوروفسکی... و نیز کیم کی‌دوک را شخم زدیم. مثل تو فکر می‌کرد. می‌گفت شاعر است بیشتر. می‌گفتم عمیقا عابد! می‌گفت هم‌سان می‌تواند باشد. شاعر را عابدی باید. حرف‌های خودم را شیرین به‌خوردِ خودم می‌داد. بهار، تابستان، پاییز، زمستان... ازنو بهار! چرخه‌ی رستگاری برروی برکه‌ی جوسانجی... و این یک پیش‌درآمد عاشقانه نیست! منت آگاهی بر سرِ ما گذاشتی نزدیک‌ترین. نقلِ خون است؛ شیدایی و آن‌چه باقی می‌ماند. ایجادِ ادراکی متمایز برای واقعیت‌هایی که بشر از روبه‌رو شدن با آن‌ها هراس دارد. پاسکال لوژیه از سودای انزوا می‌گوید. واشکافیِ ژنومِ رنج و جنونی که به یک سوال مضطرب ختم می‌شود. به‌راستی آن‌طرفِ معمایِ ثقیلِ مرگ چه‌چیز پنهان شده! این سوال بادقتی رستاخیزی در اکوسیستمِ درونی فیلیپو هم شناور است. آیا زیستن فقط برای زیستن بود یا به یک امتدادِ انتزاعی خواهد رسید. بسیار برروی رنجِ متعالی متمرکز است. مقصود سینمای او نیست. بلکه تفکرات و بطنِ ایشان. اگر امکان اجازه داد و تمایل داشتی بات نات تودی را استشمام و با او هم‌زیستی کن. ارتباط‌های لوژیه و سورچینلی را بیش‌ازپیش خواهی یافت. پژمردگی و درهم‌شکستگیِ بیمارگون که خبر از فرجامی ناگزیر می‌دهد. فرار بی‌فایده است. اتفاق خواهد افتاد. بدون‌شک. اما؛ امروز نه! هردو پر هستند از چرا. آشوب‌های آخرالزمانی و همان‌طور که نوشتم نگرانی. اما در مقام همزادیابی سورچینلی با رِلیک‌ویا تا به اتاق‌فکرِ تارکوفسکی و خلاءِ حزینِ خودشناسی سرک می‌کشد. مدلی از آیین فرقه‌ای که آدمی را آماده می‌کند برای روبه‌رو شدن با بقایای خود! گاهی فریاد می‌زند : این چه دنیایی است که باید یک دیوانه بگوید شرم بر شما باد! با اپوس هم‌چون کزباه به باران و بادهای تمام‌نشدنیِ سینمای بلاتار نزدیک می‌شود و تو فکر می‌کنی تانگوی شیطان چه ارتباطی با جهنمِ دانته دارد! یاس از پستوهای اتاق‌کارِ آتلیه‌ی وِستی ساکره از بین لباس‌های مقدس قیام می‌کند و می‌گوید تمام این طوفان در هوس چیدن من بود! گلبرگی سوخته در دست باد رها. بوی اسارت می‌داد کمی بعد بوی رهایی. مضحک نیست؟ برای فهمیدنِ عمق آزادی حتما باید گودالِ اسیری را بویید! اما من بی‌تظاهر و بااشتیاق دوربین خود را خاموش می‌کنم. کنار تو خواهم نشست، موافق و هم‌رای می‌شوم که فیلیپو می‌تواند به معناپردازی‌های راهب‌گون و عارفانه‌ی کیم کی‌دوک هم برسد. زیرا او هم چون کیم شاعر است و عابد. اصلا دنبال همین بوده و هستم. که جنون همگانی شود! اما این جنون جیمِ جهل را در خود ندارد. بلکه جهش است و جولان در حقیقت. آن‌چه اهمیت دارد این است که بدانیم عطر، نمایش، موسیقی و... همگی فرزندانِ هنر هستند و براساسِ دی‌ان‌ای مشترک در ناخوداگاهِ زیبایی‌شناسی به‌یکدیگر گره می‌خورند. این ما هستیم که باید ارتباط‌ها را بیابیم و در این مسیر مختار هستیم و باید مستقل نیز باشیم. هر عطر را می‌توان به بی‌شمار موسیقی، مجسمه، نمایش‌نامه، معماری و... ربط داد. حتی به اشیا و احساسات. هنر به‌شکل غیرمعمولی دیوانه‌کننده است و شریرانه‌ترین تمایلِ من و ما باید شایع کردن این دیوانگی باشد! و این‌که سلام :)

یادم اومد ملودی عزیزم. چقدر کم حافظه شدم!
فرار بی فایده است، اتفاق خواهد افتاد. بی شک. اما، امروز نه!
تاریکی و شکنندگی. حجوم احساسات مهلک و چه غم انگیز انکارش می کند..
اگر برای این دنیای ظالمانه ساخته نشده باشی، محکوم می شوی..
محکوم به رنجی شیرین

به جهت اطلاعات عمومی دوستان عرض کنم از دیگر ساخته های جناب زکریا خان یک ساخته رایج هست که در منزل همه ما یافت میشود.اگر گفتید؟کمک شایانی در علم طب بخصوص جراحی و به جهت ضد عفونی بهتر به همراه الکل استفاده می‌شود.و آن پنبه هیدروفیل یا همین پنبه بهداشتی خودمان هست.که جاذب بسیار خوب مایعات میباشد و تحولی بزرگ در پاک کردن زخمها و نسوج و گرفتن ترشحات زخمها و خون در جراحات و جراحی‌های ایجاد کرد.امیدوارم مفید فایده بوده باشد

جناب دکتر بوترابی روز داروساز مبارک باشه

جناب سپهی بزرگوار از اظهار لطف و بزرگواری شما سپاسگزارم .امیدوارم این افتخار را داشته باشم که قدری اندک در کاهش آلام دردمندان مثمر ثمر باشم.
روزتان نیک .حالتان نیکتر

مسیح جان مثل همیشه عالی .کم حضور داری ولی همین حضور کمت من را مغتنم است.خدای را شاکرم که چون شما را دارم و لذت دست نوشته هایتان مرا خشنود و خوشحال میکند

درود ممنون از شما که باز نوشتید.
من هم چنتا از کارهای سورچیلی رو تست دا‌‌شتم وتقریبا همه ی این تست ‌‌‌شده ها تلخ، تاریک وبا روایح دودی بودن.
به نظرم برای باز خورد نبودند برای دل خود استفاده کننده ساخته شدند.
اگه کسی باهاشون ارتباط برقرار کنه علی الرغم تلخ وتاریک بودنشون، نمی تونه ازشون دست بکشه.
مقداری توی نت در مورد <سورچیلی> خالق عطرهای برند اونوم خوندم،
عکس های توی اینیستا گرام ایشون رو دیدم، شخصیت خاصی دارن.
بیشتر عطرها شون تداعیی کننده بخور، کندور و... هستش (حد اقل عطرهایی که من تست داشتم)
ایشون برای کاردینال ها لباس طراحی می کنندو...
به نظرم سورچیلی معمولی نیستند آدم معمولی (نرمال) نمی تونه این چنین هنرمندانه عطر بسازه.
فقط یک دیوانه(مجنون) این روایح رومی تونه به بلندای تاریخ خلق کند.

از قله‌ی رنج‌های لاجوردی؛ دالانِ رازهای سربه‌مهر و از کنار معمایِ مرگ گذشت؛ به پوست انسان رسید...! درود بر ارژنگ عزیز، ابوالحسن بزرگوار و باقی دوستان گرامی. وقتی از پاسکال لوژیه در مورد دلیلِ خلقِ فیلم سراسر ناخوشی و جنونِ martyrs سوال پرسیدند، پاسخ داد : سیاهی، بطلان و افسردگی. آن‌زمان عمیقا با حزن هم‌نشین بودم. مکدر و اندوهگین از رنجِ تمام‌نشدنیِ بشر. تراژدیِ خونینِ بودن و زجر کشیدن تا به‌انتها و سوالی بزرگ که ما با درد و سرانجامِ آن چه می­‌کنیم. مارتِز درباره‌ی شکنجه، آسیب‌دیدگی و آزار رساندن نیست. بلکه درباره‌ی چگونگی‌های درد کشیدن است. / درواقع سوال لوژیه از خود این بود که آن دردِ حداکثری مارا به کجا می‌رساند؟ آیا ضربه‌ای است که به الماس‌بودگی و تعالی می‌انجامد یا خُرد و پایمال شدن؟ و ارتباطِ مرگ؛ آن بزرگترین معما و پاسخ با این درد، در چیست. ثقل اکثر آثار سورچینلی هم ازنظرمن همان 'چیستی و چگونگی‌هاست' گریزهای شاعرانه، خودپرسش‌گر، دغدغه‌مند، گاها مالیخولیایی، انتزاعی، رستاخیزی با تمایلات گوتیک و نمادگرا که به کهنه‌ترین هم‌زاد و شاید جفتِ آدمیزاد یعنی 'رنج' میل دارد! اما این رنجِ بخصوص همان است که اگر به‌دقت پرداخت شود از آدم‌ افسانه‌ای دست‌نیافتنی می‌سازد. همان‌ رنجی که پیرادیب مولانا صبرِ درآن‌ را موجب کمال و حکمت می‌داند. صبوری در رنجِ متعالی! تیز دَوَم تیز دَوَم تا به سواران برسم،، نیست شوم نیست شوم تا بَرِ جانان برسم،، خوش شده‌ام خوش شده‌ام پاره‌ی آتش شده‌ام،، خانه بسوزم بروم تا به بیابان برسم،، خاک شوم خاک شوم تا ز تو سرسبز شوم،، آب شوم سجده کنان تا به گلستان برسم.... آن شَه موزونِ جهان عاشقِ موزون طلبد،، شد رخ من سکه‌ی زر تا که به میزان برسم.... هیچ طبیبی ندهد بی‌مرضی حَب و دوا،، ''من همگی درد شوم تا که به درمان برسم'' سابق بر این هم اشاره کرده بودم که سورچینلی خود را بیشتر شاعر می‌داند تا عطرساز. بهتر است بنویسم عطرهای خود را شعر می‌پندارد و من خودِ اورا بیش‌از عطرهایش دوست دارم. زیرا از جهان بیرون سرنخ دریافت می‌کند و از جغرافیا و غنای درون الهام می‌گیرد. نتیجه‌ی تصادف و تصادمِ سرنخ‌های بیرونی و الهامات درونی همیشه ویرانگر بوده و هست. اما همواره یک حسِ مشترک در تمام آثار فیلیپو سورچینلی برای من وجود داشته. نگرانی! او عمیقا نگران است. از سرانجام کار؛ از آن‌چه باقی می‌ماند...! بگذریم؟ بله :) باری به‌قولِ نرودا شاید این دردِ عشقِ پنهان بود. شاید شک بود یا رنجِ به شک آلوده. شاید ترس از زخمی بود که می‌توانست در اعماقِ پوست تو راه یابد هم‌چنان که در پوست من...!