BOUCHERON - Quatre En Rouge

کژدمِ مجهولِ زمان درحال بلعیدنِ آدمی‌ست. گریزی نیست! به‌یاد میلر می‌افتی هان؟ من‌هم! درود برتو جانم. بیش‌تر. لطفا بیش‌تر. کلمات رو باید به آتش کشید و جمله بایست از جانِ خاکستر بیرون بزنه. فتیش نوشتن پیدا می‌کنم وقتی چنین دست‌خط‌هایی رو می‌بینم. می‌دونی اگر من باریستا ی سر کوچه‌ی شما بودم و تو در یک صبحِ عور و خشکِ زمستانی عطر Black heart v2 map of the heart استفاده می‌کردی چی بهت می‌گفتم؟ می‌گفتم بیش‌تر. لطفا بیش‌تر. هنر رو باید به آتش کشید و زیبایی بایست از جان خاکستر بیرون بزنه! به دکارت، لایب‌نیتس و این‌که احتمالا با هابز زاویه دارم فکر می‌کردم که یکی پرسید به‌چی فکر می‌کنی؟ چی باید می‌گفتم؟ 'چی باید بگم' هميشه سوال سختی می‌تونه باشه...! هیچی. به اعجاب‌انگیز بودنِ برف، که مثل پَنلِ آکوستیک عمل می‌کنه و پس‌از نشستن شهر پُر می‌شه از سکوت یا مثلا به چندوچون و وضعیتِ صندلی‌ها در این دوره‌ی عجیب! صندلی‌ها؟ بله. سال‌‌ها قبل زمانی که بیست‌وسه ساله بودم دخترکی هجده نوزده ساله باهام هم‌کلام شد. رهگذر بود و گپ اتفاقی. از همان‌ برخوردها که اولین‌بار، آخرین‌بار هم هست. مابین گفت‌گو همان‌طور که غرولند می‌کردم این صندلی (نیمکت) خیلی اذیت می‌کنه، می‌شه قدم بزنیم و... کتاب هوشنگ گلشیری رو از کیف‌ش درآورد و شروع کرد به‌خوندن [داستان کوتاه خانه روشنان] با اون صدای سورئال و شگرد کودکانه خوند خوند تا به‌این جملات رسید : صندلی‌ها می‌گویند از سنگینی یا سبکی می‌فهمند که هرکس چقدر تاریک است. گفته‌اند وقتی آمد و نشست تلخ بود. تلخی را از صدای فنرها فهمیده بودند. ما تلخ نمی‌شویم. تلخیِ آدم را ما از دستی که بر دسته‌ی صندلی می‌گذارد می‌فهمیم و با تلخی‌های گذشته که هست پاسخ می‌دهیم و تلخ‌ترش می‌کنیم. او چنان پُر بود که تلخی‌های کهنه را پس می‌زد. مثل ابر که می‌گویند وقتی پُر است از آب سرریز می‌شود! / وقتی داستان تمام شد دخترک گفت : حالا بگو ببینم؟ صندلی چرا اذیت‌ت می‌کنه؟ بله. به صندلی‌ها می‌اندیشم. به برف، سکوت. باریستا. قهوه‌ی گیشا و نوشته‌های تو...!

به قول شوپنهاور hello fellow sufferer
همون قدر که از بد فهمیده شدن متنفرم و می دونم که نفرت نشانه ضعفه و باید بیشتر تحقیر کرد نفهمیده شدن رو، و بد فهمیده شدن رو، بر اساس تقابل شوپنهاوری hatred و contempt در کتاب studies in pessimism ، از فهمیده شدن به وجد میام (rapture). رفتم یه سیگار روشن کردم و فکر کردم به این سرمستی صبحگاهی که تو به من دادی، دیدم یکی کمه. یه بسته سیگار رو میشه تموم کرد با خوندن این سطور، به راحتی. Hello fellow sufferer

لابد میخائیل الیزاروف تو همین حال‌وهوا بود که نوشت : رفتیم بیرون سیگار بکشیم هفده سال طول کشید! دکترم می‌گفت پسر تو فشارخون بالا داری و اصلا نباید سراغ تنباکو بری چون ناگهان قلب‌ت می‌گه آخ کار می‌ده دست‌ت. همان‌طور که این‌ها رو می‌گفت من تنباکوی بلوندِ سوپر آروماتیکِ خودم رو داشتم می‌پیچدم. حرف‌هاش که تموم شد گفتم این‌جا می‌شه چیزی دود کرد؟ گفت : انگار جمجمه‌ات رو با سیمان پر کردن. بزن به چاک! درمانِ حقیقیِ بشر در سرپیچی از نسخه‌های پزشک نهفته است! :) شاید باورت نشه ولی من هم یک‌روز شانزده ساله بودم! معلم گفت متن ادبی بنویسید. داستان مردی رو نوشتم که بدن‌ش از آتش بود ولی خیلی دوست‌داشت داخل اقیانوس شنا کنه. می‌دونم محتوا شایع به‌نظر می‌رسه :) فاصله فاصله فاصله. آهای. بیا بخون ببینم چه کردی... این قصه‌ی مردی‌ست که تمام بدن‌ش از عنصر آتش تشکیل شده [خنده‌ی بچه‌ها و صدایی نزدیک به کلاغِ گیر کرده لای شاخه و گیربکس ژیان - معلم : خفه شید ببینم چی می‌ناله!] و دوست داره تن به آب بزنه... تموم که شد معلمِ بد گفت بسیار تاثیرگذار بود. اما می‌خوام یک پیش‌گویی کنم. [همه‌ی کلاس ساکت] تو بر اثر گرسنگی خواهی مرد! [همه‌ی کلاس قهقهه] شازده کوچولو شاهکارش را نشانِ بزرگ‌ترها داد و پرسید از دیدن‌ش ترس‌تان برمی‌دارد؟ جواب دادند: چرا کلاه باید آدم را بترساند؟ اما نقاشیِ او کلاه نبود. یک مار بود که داشت فیلی را هضم می‌کرد! بله. بقول مختاری چه تازیانه کف پا خورده باشد چه از فشارِ خونی موروث در رنج بوده باشی. / ما در این الگوریتمِ کال و با داوری‌های شوم رشد کرده‌ایم از همین‌رو وقتی یک‌نفر دورِ دور، کمی و فقط کمی 'منِ، مارو' از نمای نزدیک‌تر تماشا و لمس می‌کنه کلی ذوق می‌کنیم و این یک میهمانی شلخته‌ی تاریخی‌ست. شاید باورت نشه ولی من‌هم یک روز شانزده ساله بودم. سال‌ها گذشت. روزها، شب‌ها. ساعت‌های زیادی رو گرسنه بودم اما گرسنگی هیچ‌وقت نخواست که من‌رو بکشه و نکشت تا جایی که بهترین دوستم شد! اما اون حرف. اون حرف‌ها. بارها و بارها می‌تونن یک‌نفر رو سلاخی کنن و سیسیفوس با فریب دادنِ مرگ، از مردن گریخت اما به‌آن دلیل‌که راز خدایان فاش کرد محکوم شد تا تخته‌سنگی عظیم را تا به‌آخرین لحظه‌ی حیاتِ خود به دوش بکشد. اگر فیلم فارسی بود این‌جای کار شخصیت اصلی می‌گفت : فندک داری؟ :)
------
نوشته‌ی فوق مدلی متفاوت است برای تشریحِ عطر بلک هات وی تو مپ او د هات که می‌توان نام‌ش را atmospheric ambient گذاشت! بیش‌تر باید گوش سپرد به‌آن :) پرنیان ازنو سلام.