BEAUFORT LONDON - Rake & Ruin

ساعت یک شب است و کسی در خیابان نیست.هوا کمی گرم است و اندک چراغ های زرد خیابان نمیتوانند آنرا کامل روشن کنند.منطقه جدید الاحداث است و چند خانه ای در آن ساخته شده .میان این خانه ها زمین های خالی و خرابه های زیاد وجود دارد.خانه ای رو به رویم است..ظاهرش بشدت زیبا است ولی نه دری دارد نه پنجره ای و نه چراغی ..یک مشت سنگ و سایه های زیاد..هنوز محله سطل زباله ندارد..کنار خانه زباله دانی شده است..از دید من یک خانه لوکس و پر از سنگ های گرانبها و همراه در کنار آن زباله های زیاد...دو خانه دورتر خانه ای را میبینم که افراد در حال رد و بدل مواد هستند و زنان کنار آنها لباس مناسبی ندارند...در حالی که به تنهایی تا خانه پیاده میروم احساس میکنم دیگر نجابت از این دنیا رخت بربسته..عفت دیگر وجود ندارد...به خانه میرسم همه خوابند..همه جا تاریک است.

احوالات و زمانی که من این عطر را تست کردم اینگونه بود...نمیدانم شاید تاثیرات عطر بر ناخودآگاهی تا این حد باشد که من اینگونه آن ساعات را سپری کردم...

مستحضر که هستید عطرها حرف می‌زنند... بعضیاشون زمزمه می‌کنند... یه سری‌شونم اشاره...، ولی اين يکی خیلی جیگر داره؛ فریاد می‌زنه: منو نزنییییید!!!
این عطر و هم پیاله‌هایش چنین‌اند.
برای استفاده خلق نشدن، پوشش نمی‌پذیرند، مصرفی نیستند، اصلا تولیدی هم نیستند، ولی با این حال تولید می‌شوند و لابد مصرف. بعید است عطار محترم این را نفهمد.
ریک ان روئن و امثالش برای انفراد و انزوا و کنج جامعه‌اس، وسط جامعه خیر! همچنانکه جنایت و مخدر؛ _گرچه بعید نیست کسی استفاده‌اش کند و نظرش و سلیقه‌اش غیر از این باشد_.

قبول دارم چنین آثاری حرکتی هستند به سوی مواجهه با واقعیت و احساس خراش‌هایی که بر چهره‌ی انسان کشیده شده و از این حیث قابل ارج و احترام، ولی هیچکدام از ما پاتریک بیتمن درونمون‌رو برنمی‌داریم بریم تو مهمونی و جمع دوستانه و زندگی عمومی؛ بگذریم ک اغلب فاقد این نیمچه شخصیت روانی هستیم و عده‌ای هم فقط توهم جوکر بودن‌رو دارن و الا جُو هم نیستن. ولی پول دارن _این برآورده کننده‌ی خبیث و ظالم_ و کمی هم ژست گرفتن بلدن و به تجربه ثابت شده کسی که این دوتارو داشته باشه، می‌تونه هر تیپ کاذب یا واقعی برای خودش دست و پا کنه.
در همین راستا کیلویی و زنبیلی ده تا ده تا از این دست عطور دارن که نمی‌دونم شاید به بقیه اعلام کنن ک ببینید عطر ما چه قدر عجیب و غریبه، چقدر از پشت کوه اومده‌اس، چه قدر خاااص و عبوسِ؛ خودمونم اینجوری‌یم: در همین سطح با همین شخصیت، متعلق به طبقه‌ی بالا _یا پایین نمی‌دونم نتونستم تشخیص بدم این عطر، عطرِ بالایی‌هاس یا پایینی‌ها_، ما گل محمدی نمی‌زنیم، دیزاینری نیستیم و اصلا فرق داریم، ما انسان مدرنیته‌ایم، آدم قرن بیست و یک،
توهم عجیب بودن، شیطان بودن، ابسوردیته، "خودنابودگی" و "ناخودبودگی" و وهم و وهم و بادکنک.
آره؛ کسی ک به وسیله‌ی عطری که از کل شرائط استفاده‌اش فقط توانایی خریدش‌رو داره، عجیب و متفاوت و خطرناک بروز می‌کنه، پر از هواس، معلق و کاذب. جیزّه بهش بخوره‌ می‌ترکه. یه بزرگی باید به اینا می‌گفت:
گلم بشین سر جات!
آقا معلم اجازه نمیده دست‌تو بیاری بالا! تو‌ می‌خوای بایستی؟ یا چی فرار کنی از کلاس؟
اوه اوه چ خطری! دخترای کلاس تعجب کنید میخواد خودکشی کنه. واااو. پسرا بدویید بدویید از این پسر شجاع عقب نمونید.

ما باید اینو یاد بگیریم که هر آدمی حداقل دو تا حد داره:
یکی حد آدمیت که عمومیت داره در تمام اشخاص نوع آدمی
دومی حد شخصیتی که دیگران آزمون دیدن تو این سالها؛ که در این مورد خاص هر شخصی با هر تیپی و با هر سنی نباید هر عطری‌رو لای جامعه(به قید لای جامعه دقت شود) استفاده کنه.
#########
آدمی ک عطرش بیاد بالا بالا بالا، خودش اون زیر زیرا جز بای بای از دستش برنیاد، با چوب معلم شکسته می‌شه و با میخش می‌ترکه.

ما باید این قضیه شرطیه‌رو یاد بگیریم که اگه نتونستیم خودمونو به کاراکتر یه عطر خاصی برسونیم، نباید ازش استفاده کنیم؛ و الا جز دلقکی ک هم پیالگی با شوالیه و سوگ مبهم و هولناک مرگ‌رو انتخاب کردیم نخواهیم بود و آخر سر برگمان تصمیم می‌گیره مارو از قافله‌ی دهشتناک رقص مرگ جدا کنه؛ چون از اول هم جور نبودیم باهاشون. شاید بچه‌ای بودیم که خواسته کفش باباشو بپوشه، نمی‌زننش، ولی زیبا نیست.
خوب بود دلقکه حد خودش‌رو می‌دونست و مثلا به کارولینا هررا و جنیفر لوپز و نوید محمدزاده و مهران مدیری اکتفا می‌کرد(هیچ اهانتی به علاقمندان این برندها نشده، صرفا توصیه‌ای بود به اون دلقکه که ریک ان روئن نزن، اینترلود‌رو بی‌خیال، بیوفرت‌رو رد کن، به سورچینلی نیندیش)

دیگه بیشتر از این بر هاون این کوچک‌وارانِ بزرگ‌نمود‌ کوفتن جفاست بهشون.

یک هنر داریم رو به ترقی و تعالی در عین حال نشسته بر فاضلاب واقعیات نفسانی، روانی، مشکلات فردی و جمعی و تاریخی در نگاه کلان و جزئش، می‌شه تالستوی کمی بالاتر داستایفسکی، کمی پایین‌تر زولا و سارتر و کامو و ... در سینما برگمان و کیشلوفسکی و هیچکاک و چندتا کارگردان جدید به دور از امپراطوری به ابتذال کشیده شده‌ی هالیوود ... شاید در شعر خیام و حافظ و سهراب و با کمی اغماض بوکوفسکی و ... هنر در اینها به مثابه‌ی آینه_نه چنانکه استاندال می‌گفت_ در مقابل نیمه‌ی تاریک بشره: ای بشر! ببین و اصلاح کن، تعالی ببخش. این هنر دیگه خودش در تاریکی غوطه نمی‌خوره. تاریکی‌رو نشون می‌ده؛ که اگه غوطه خورد دیگه نمی‌تونه نشون بده. ارجاع‌تون میدم ب متن سخنرانی سارتر در کتاب اصالت بشر. این هنر مورد قبوله. چون با نگاه به تاریکی، نور را معنی می‌بخشد.
به موازات این هنر و شاید بشه گفت مماس با این نوع هنر، هنری‌ست ک رو به انحطاط و تباهی ارزش‌هاست، هنری که دیگه آنقدرررر در پی رئال بودن و انگشت گذاشتن رو واقعیات انسانیه ک سر از وهم و کثافت و ابژکتیوه سازی اون صرفا سوژه_ آینه_در جامعه انسانی درمیاره و همچنان ادعای رئالیسم داره. این دیگه رئالیسم نیست؛ رررررررررئالیسمه. این هنر، آینه در مقابل تاریکی نیست، هشدار نیست، دور باش نیست، شاید بشه گفت این خودش ابتلا و ابتکاره، دعوت نامه ب شره، گریز از شر نیست.

عرض کردم قابل ارج از حیث رئال بودن و بالاخره حرفی جدید و جدی و قابل اعتنا زدن، قابل شماتت از حیث لجنزاری ک درست میکنه. لزومی نداشت این همه لجن، این همه کثافت.
شاید جوکر شمایلی از واقعیت جامعه انسانی غرب _باشه بابا حتی شرق_ باشه، ولی آیا می‌شه تضمین کرد که هل دادنی به سمت هرج و مرج و دعوت نامه‌ای برای جوکر شدن نیست؟
آیا هنرمندان این آثار درصدد ارائه راهکار نیستن؟ یا قصدشون صرفا ساخت یک اثر بما هو اثر است؟ آیا خروجی راهکاری که می‌دن شورش، هرج و مرج، افیون، ضد ارزش، جنایت و ... هست یا رو دارد به تعالی و ترقی؟
آیا به تصویر کشیدن مرداب وجودی انسان با این شدت و مرز، خود جنایت و لولیدن در مرداب نیست؟

بله! قبول داریم که اجتماعِ حجمِ عظیمی از مدفوع و ادرار در زیر شهر و انتقالش به جایی که خیالمون‌رو از دیدنشون‌ راحت کنه برای آسوده زیستن‌ِ بشر ضروریه، راحت طلبی، بزاق دهان، غریزه جنسی با انواع تمایلاتش، خوردن، نوشیدن، آب کثیف و بدبوی ظرفشویی، مردن و فاسد شدن، له‌ شدن پایینی‌ها به دست بالایی‌ها، squid game و و و و بله همه اینها واقعیته، ولی آیا نشان دادن قفلی که کلیدش هرگز ساخته نشده هم هنره؟ اون کلید لعنتی کجاست؟ هنر بنا به رسالتی که داستایفسکی و فلوبر و خیلی‌های دیگه براش قائلن باید می‌تونست کِلیدَرو _البته کَلِیدَرو که دولت آبادی ساخته_ بسازه نه اینکه در نشون دادن قفل، قفل بمونه. کافکا هنرمنده و تراوش ایده‌های عجیب و غریب هنرشه، من خودمم دوسش دارم و اصلا شاید بشه گفت بخشی از سبک کاری‌مم تکیه به کافکا داره و از او ریشه گرفته، ولی قفله لامصب. می‌خواد بگه زندگی بشر اینطوره؟ قبول! ما هم می‌‌دونستیم، خب؟ چی کار کنیم؟ در بریم؟ بپذیریمش؟ بخوایم نخوایم مجبور ب پذیرشیم؟ شکست، فرجام غیر قابل تبدیل و قطعی بشره؟ نقد نگاه تورات به هستی‌ه؟ این آخری باز قابل قبول‌تره.

_خروجی کجاست؟
_ (هنر:)من فقط می‌تونم راهرو‌رو نشون بدم که تاریکه، پر از ویروس، تله‌ها، انفجار، تیغه‌ی خون‌آلود، سرنگ‌های آلوده، صدای اره‌ای که استخون‌ ساق قربانی‌رو می‌بره، رایحه‌ی ریک ان روئن و سی پاف از سادوناسو ...! (با توجه به آهنگ و حروف نرم ماده‌ی ریح در عربی اگه بشه درمورد این عطورِ عبوس این واژه‌ لطیف‌رو به کار برد)
انسان: خفه خون بگیر! کلیدا کجاست؟
هنر: کلیدا دست من نیست. دست علم و فلسفه هم گمان نمی‌کنم باشه، شاید دین _ در سطح حس مذهبی_ به حال برخی نیک بیفته و بتونه در رو تا نیمه باز کنه، ولی فکر نمی‌کنم اونم بتونه از تیغ پلورالیسم و ذات گناهانی بشر جون سالم به در ببره. حالا برو تو گلو. گلوپ! بن بست!!!

این‌ها سوال‌هایی‌ست ک در باب تاثیر هنر بر جامعه، باید پاسخی میدانی به آنها داد: اینکه این آثار در مقام عمل و در عمق جامعه چه تاثیری دارند؛ نه صرفا تئوریک. صرف نظریه پردازی نه کار من است نه شما نه عطار و کارگردان و منتقد.
آیا انسان_جامعه چنین است؟ و هنر صرفا آینه‌ست؟ یا خیر هنر active است و می‌تواند انسان_جامعه را به جانب خیر یا شر هم بکشاند؟ آیا هنر، هنری جز نشان دادن بن‌بست دارد؟ آیا پنجره‌ای می‌سازد در ویرانی این زندان از برای انسانی که تنفسش جرم است و عمق ریه‌هایش مبتلا؟
این دست عطور ذیل کدام هنر تعریف می‌شوند؟

هنر با این سوالات روبروست.
برای درک هنر یک بشکه نگاه وسیع و آگاهانه نیازمندیم که از فیلتر تحجر، عقیده، جغرافیا، تاریخ، پیشینه، خاطرات و تحلیل شخصی و ... رد نشده باشه که متاسفانه برای بشر گریز از این‌ها در کمال دشواری‌ست.

خلاصه؛ برای تصویر کردن جنون، لازم نیست هنرمند خود مجنون شود. هنر از بلندی نگاه ‌کردن به پستی‌هاست نه رفتن به پستی‌ها.

این عطر و در اول صفی که ریک ان روئن وسطاش ایستاده کزباه، مثل نوشتن تهوع می‌مونه در قامت جستجوی پروست.
بسه دیگه بابا. ۲ میل سمپل به شرط یافتنش برای هر کسی _نه شخصی که ملتزم به تنهایی و انفراد است و تعریف اجتماعی براش قائل نیست_ کافی و حتی اضافیه.
یادمون نره ک عطر برای مصرف کردنه. بله هنره، ولی هنری که عطر باشه و مصرف نشه، عملا به دردنخوره. نقاشی که نیست بگیم نگهش‌دار، ارزش هنری داره، دوستشم نداری روشو بپوشون بذارش تو انبار. عطره! عطر، و یه ضلع اساسی‌ش مصرفی بودنشه. هر چی می‌خواد رفرنس تاریخی بده، بره شکم هوگارت‌رو بدره یا از تاریخ انگلستان آن چیزی که ازش انتظار داریم، یعنی همین توحش و استعمار و ویرانی اخلاق و لکه دار کردن چهره تمدن و انسانیت‌رو نشون بده، بازم نمی‌تونه از عطر بودن فرار کنه.
تولید این عطر و اغلب عطور حیوانی_بخوانید زیادی انسانی_ و تند و خشن در حجم‌های ۳۰ و ۵۰ میل بی‌حکمت نیست و عطارها هم خوب می‌دونن چه عطری‌رو نمی‌شه در حجم ۳۰۰ میل عرضه کرد.

دوستان گرانقدر قبلاً به صورت حرفه ای رایحه این عطر رو تشریح کردن، اما بنده هم به صورت عامیانه تر و کمی ملموس تر نظرم رو درج میکنم.
پرده اول: تصور کنید توی یک فضای خاکی و کهنه و متروک، چند تا لیمو سبز تو یه قابلمه با دسته های پلاستیکی نسوز رو اجاقه و شعله اجاق تا آخر بالاست. اپنینگ کار برا من بوی لیمو و مرکبات پخته میده در یک فضای کهنه و خاکی.
پرده دوم: بعد 3 الی 5 دقیقه اون رایحه اولیه پابرجاست با این تفاوت که بوی سوختگی دسته های قابلمه هم کم کم بلند شده و به این ترکیب اضافه میشه (دسته پلاستیکی نسوز قابلمه ها یه جور پلاستیک خشکه که آب نمیشه، اما وقتی بهش حرارت مستقیم میخوره یه بوی بد پیدا میکنه)
پرده سوم: حتما منتظرین که بعد از اون اپنینگ، رایحه کم کم لطیف تر شه .... اما کاملا در اشتباه اید چون «جولی دانکلی» براتون سوپرایز داره. تو این مرحله اجاق خاموش شده و لیموهای توی قابلمه ترشیدن اما هنوز بوی دسته قابلمه پابرجاست (بوی ترشیدگی، ماندگی و دسته قابلمه سوخته در پس زمینه ای خاکی و تاریک و کهنه.
پرده چهارم: رو پوست خشک من بعد ازحدود 2 ساعت دیگه اون رایحه ترشیدگی و دسته قابلمه سوخته حس نمیشه و به یه رایحه انیمالیک در یه بستر کم رمق از بوی گیاهی سبز (که سبز بودنش بیشتر لزج و لجنی و کمی شیرینه) تبدیل میشه. رایحه عطر در این مرحله خیلی شبیه بوی چرم بی کیفیت و نیمه خامی که خوب دباغی نشده رو میده (ازاین چرم ها توبازارهای قدیمی و بعضی کفاشی ها برای ساخت کمربند باشگاه بدنسازی، کمبرند عَلَم یا قنداق تفنگ و ... استفاده میکنن، رنگش قرمزو قهوه ای روشنه واین نوع چرم بوی چربی حیوانی، چرم خام و تند و تیزی داره) دوستانی که تو کار چرم هستن، شاید اسم این نوع چرم ها رو بدونن.
..................
حالا فلسفه تولید این عطر چیه؟ همانطور که آقا سعید عزیز توضیح دادن؛ به منظور بزرگداشت یک واقعه تاریخی در انگستان تولید شده، اما سوال مهم اینه که کی قراره این مدل عطرها رو مصرف کنه؟ و مهمتر از همه کجا؟؟ چون هرچقدر هم به کارهای نیش و متفاوت علاقه داشته باشید این کار خیلی خیلی سخت پوش هست. به نظر بنده بیشترین کاربرد این عطر برای اقشار هنرمند میتونه باشه. برای افرادی که توی کار تئاتر و نمایش فعالن؛ نویسنده ها، شعرا و ... چون دقیقا این مدل روایح میتونه اون حسی رو که برا بازی و مجسم کردن یه سکانس خاص لازم دارن بهشون بده، یا برای ایجاد حس و تخیل لازم برای نوشتن و خلق یک اثر...
در تکمیل نظر نازنین گرامی که کرکتر یک بیمار اسکیزوفرنی رو از این عطر برداشت کرده، باید بگم که فضای کلی این عطر برام مثل یه بیمارستان روانی متروکه اس، که هنوز روح بیمارانی که نمونه آزمایشگاهی بودن و شکنجه شدن و... رو میشه حس کرد. مثل آسایشگاه بایبری و تیمارستان ویلارد در آمریکا. به همون اندازه ترسناک، تاریک و غمگین...

سلام دوستان عزیزم:
این ریویو کوتاهی بوده که چندی قبل در صفحه عطر فاتوم وی برای توضیح Rake & Ruin خدمت یکی از دوستان نوشته بودم و حال با کمی تغییرات و توضیحات تکمیلی مجدد خدمتتون ارائه میکنمش.
آغازی بسیار هارش با بوی بسیار بسیار عجیب تباهی و فاسدشدگی در اثر آتش سوزی را تداعی میکنه که حالتی کاملا چرک و انیمالیک داره و در پس زمینه یه نت سبز تو مخی که حاصل آنجلیکا و رزماری هست همراهیش میکنه.اصلا گول رفرنس داده شده برای این عطر رو نخورید ..هیچ رایحه ای از لیمو و فلفل ، دانه کاج و .... رو حس نمی کنید ..فقط فقط رایحه کهنگی و فساد در اثر سوختن رو حس خواهید کرد..دقیقا رایحه یه باغ یا خونه باغی رو میده که در اثر آتش سوزی از بین رفته و سالهاست متروکه مونده.خب ممکنه خیلی عجیب به نظر برسه همچین رایحه ای چرا باید اسمش عطر باشه ولی همونطور که میدونین کارهای این خانه عطر، عجیب و کانسپچوال هستند و بیشتر طراحی هاش برای بازسازی وقایع تاریخی انگلستان و حال و هوای اون رخداد انجام میشه.
رایحه ایی خسته و غمناک و کاملا بی روح که هیچ اثری از امید و شادمانی رو نمیتونید در آن پیدا کنید.
شاید تداعی کننده اوج تباهی و فساد و گرایشات مبتذل در دورانی خاص بوده که سعی بر آن شده به بالاترین و شدید ترین صورت، خودش رو به نمایش بگذارد.
اما ماهیت اصلی کار :
همون جوری که از اسم عطر پیداست بواسطه نامگذاری و حضور دو کلمه rake و ruin که تقریبا معانی مترادفی هم با هم دارند، باید انتظار یه رایحه کهنه و کثیف و بی روح رو داشته باشیم و دقیقا همین طوره. رایحه کلی و تقریبا خطی این عطر حضوری ترشیده و نیمه گس و بسیار کپکگون از تخمیر ( شاید مرکبات) هست که از آغاز با دوز غلیظی از اینسنس ها ( روایح دودی) و نت های چرک و انیمالیک ترکیب شده اند و به مرور زمان و خیلی آرام هرمی سبز و دم کرده و عبوس رایحه کلی کار رو احاطه میکنه و تا آخر عمر عطر ادامه داره.
رایحه ایی شبیه به دود حاصل از سوختن چوب های کهنه و نمدار که با رایحه متصاعد شده یک مرداب و یا آبی راکد و خزه بسته در عمق یک جنگل فرسوده ترکیب و ادغام شده اند.
نازنین عزیز با ریویو خودش خیلی زیبا فضای این کار رو ترسیم کردند که شخصا بسیار لذت بردم از متنشون و من با خواندنش راغب شدم مجددا برای این عطر در صفحه خودش نگارش کنم.
با آرزوی آسایش و آرامش برای همه عزیزان

چه شیرین بیانی؟! چه پرتقالی؟! چه دوغی و چه کشکی؟!:)
پرتقالِ گندیده، لگدمال شده، روی آسفالت جان داده؛ دیده اید؟ خاست به فرار و کاج چنگش زد! صدای خورد شدن استخوان هایش آمد! دهان خونی، پوستِ گس و تلخِ لیمو را میان دندان های شکسته اش گرفت و شروع به جویدن کرد. تلخ تر از او خندید و گفت: آه ای رنج شیرینِ من! شیرین بیان ام کجاست؟ و او باز هم خیالِ شیرین بیان داشت...و کاج، نگاهش به من افتاد. کفتارش تاخت و مرا از گردن گرفت و پرت کرد در گرم خانه ی بخارِ زهرمار گرفته اش! بله، زهر ماری‌است در لباس زنبق که اندامِ مُشکِ چروکیده فلج، او را دُرُسته بلعیده است! و او نفس کشیدن از یادم بُرد و خس خس برایم گذاشت و کاج دیگر چنگ نزد! آمد به جلو و در گوش چپ نجوا کرد: خوش آمدی دخترک گریزپا!..
و ریک اند روئن، همان لحظه ایست که جبر بر شانه ات می کوبد و می گوید: فرار بی فرار! اینجا، شهربازیِ من است و بازی، به این آسودگی ها هم که تو خیال می کنی تمام نخواهد شد..چنگ بزن و آوار تر کن خرابه را و من، بی باک تر از قبل، میان بخار و سوز و سرما، به پرتقالی می نگرم که خیالِ گریز در سر داشت و در عوض زیر پا لِه شد! به شیرین بیان می نگرم و جایی بدون تو و می خندم و زیر لب زمزمه می کنم: آه ای رنج شیرین من...
سوای قصابِ فیلمِ I Stand Alone، به نظرم میشه گفت کرکتر یک بیمار اسکیزوفرنی رو داره. برای من تداعی کننده ی شمایلِ پسرِ طرد شده یک خانواده بود. بگذریم...
This is how he ruins you and rakes your broken heart like dead leaves..

سلام
دوستان با تستی که داشتم عطر به شدت انیمالیک و چرمی هستش ....
روایح حیوانی به شدت حس میشه تا پایان خود نمایی میکنه دلیل تند و زننده بودن هم بیشتر بخاطر وجود نت ریشه زنبق هستش ...
ولی روایح پایانی کمی قابل تحمل هستش واقعا خوب کار شده البته اگه از نت های اولیه دیوانه نشوید ...
و قطعا دلم نمیخواد همچین بویی رو بپوشم .
بازخورد نهایی صددرصد فراری دادن دیگران خواهد بود ...

هرچی اومدم راجع به این عطر و رایحه اش اطلاعات کسب کنم دیدم اینجا دانشکده هنر شده 😎 از سایت های اجنبی باید استفاده کنم من بعد

Rake & Ruin

Rake به معنی فاسد یا هرزه است
Ruin به معنی خرابه ویرانه است

در سال 1751، هنری فیلدینگ، رمان‌نویس، اعلام کرد که «جین‌فروشی‌ها بی‌تردید مهدکودک‌های هر نوع بدی و شرارت هستند».

در تلاش برای نشان دادن این سقوط فضیلت عمومی، بین سال‌های 1732 تا 1734، هنرمند انگلیسی، ویلیام هوگارت، هشت بوم نقاشی را منتشر کرد که پیشرفت یک فاسد را به تصویر می‌کشید. یکی از بدنام ترین آثار هوگارث، ویرانی Tom Rakewell، قهرمان داستان، با قرار گرفتن در معرض زندگی سطح بالا ، روسپی ها و قمار به تصویر کشیده شده است.

با الهام از صحنه‌های انحطاط هوگارث در زمان سلطنت شاه جرج، روح آن‌ها را در Rake & Ruin احیا می‌کنیم – عطری که شبی را در میخانه‌ای به تصویر می‌کشد، جایی که نوشیدنی جین ریخته میشود، اوقات خوشی سپری می‌شود و لغزش شروع می‌شود…

این ادو پرفیوم قدرتمند (غلظت 30 درصد) دارای ترکیبات گیاهی نوشیدنی‌هایی است که در آن زمان لیوان‌ها را پر می‌کردند و بر روی چوب‌های تیره کف سرریز میشدند و کنایه‌های حیوانی به اعمال ناپسندی که بین آنها رخ داده است.

دوباره؛ تماشا کردم. همه‌جا گورستان بود.
به‌جای گل‌ها، سنگِ گورها؛
کشیش‌ها با ردای بلند وُ سیاهِ خود گِردِ آنها می‌چرخیدند
وَ اینگونه شور و تمنای مرا با بوته‌های خار پیوند می‌زدند!

به‌نظر من برای درک کانسپتِ vi et armis فیلم requiem for a dream از دارِن آرُنوفسکی رو باید تماشا کرد وُ برای ایجاد یک تصویر واقع از rake and ruin فیلم i stand alone گاسپار نوئه. شاید بعد از این دو دلمون بخواد به سراغ لنجزارِ فاسدِ یُرگوس لَنتیموس به نامِ dogtooth بریم و در نهایت شاید وَ شاید جنون مارو به سمت funny games میکائیل هانکه بِکشه. وقتی عطرها آغشته به باقی هنرها بشن خروجی متفاوت وَ گاهی اوقات وضعیت ناجور سرخ میشه.

من شخصا به این خانه علاقه‌مند هستم و از بین آثار خلق شده Terror and magnificence, fathom v, iron duke, coeur de noir رو انتخاب میکنم. اما [ازنظرمن] تو کله‌ی هیچ کدام از مخلوقات بوفرت عقل نیست. دیوانه‌ان. جنون، جادو وَ شرارت از در و دیوار این خانه می‌باره. تلخ و خونین ترین صفحات تاریخ هستند. به حدی مفاهیمِ دارک و گَس رو در خودشون جا دادن که با استشمام اون‌ها قلب آدم مچاله میشه. من نمیدونم دیگران چگونه با چنین آثاری روبه‌رو میشن اما مطمئنم اگر از زاویه‌های تندتر بهشون نگاه بشه کار دست آدم میدن!!

بوفرت همواره من روبه یاد اشعار و نقاشی‌های ویلیام بلیک ميندازه. همین حس و حال رو اطرافِ کارهای ایس یوزک هم میشه پیدا کرد!!

در آخر باید عرض کنم در مورد اون چهار فیلم شوخی کردم. هیچوقت تماشا نکنید. له شدن ستون فقرات بشریت که دیدن نداره.

تو چه کسی هستی؟ چارلز قبل از انعقاد کلام ازبرایِ ادای احترام به جنابِ جنون وُ خاندانِ سودا وَ برای معاشقه ی هرچه بیشتر با بانوی اعراض وُ دهشت آنچنان عقل باختگی، شوریدگی وَ اختلالی از فیزیکِ کوچک خود نشان می‌دهد که کلاهِ لحظه از سَرِ زمان می‌افتد وَ اربابِ دیوانگی حاضر وُ در گوش او نجوا می‌کند : فرزندِ خلف! / پس از آن بروزِ کوتاه وَ معنادار، سایکولوژیکال دارک کمدیِ چارلز به تراژدیِ اضطراب وُ خفقان سوق پیدا می‌کند وُ او باصدایی بسیار گرفته، دِنج، شیدا وَ غرق شده که پیام‌آورِ هشدار و تسلط است می‌گوید : آیم نوبادی. آیم اِ تِرَمپ، اِ بام... هيچکس! من یک خاکسترنشین هستم. یک ولگرد، یک دوره‌گرد، من یک واگن باری هستم، یک کوزه شراب وَ یک تیغ بُرنده ی بی‌رحم اگر تو بیش‌ازحد به من نزدیک شوی!!

این بُرش و پَرش از آن مصاحبه تشریحِ جزئی است از اصطلاحِ آنومی وَ شیدایی. آدمی خیلی زود در مفهوم ساخته شده توسط هجمه‌ غرق می‌شود وَ یک شب که در خلوت جلوی آینه ایستاده آرام به خود می‌گوید : راست می‌گویند! این چهره‌ی یک قاتل است.

چکیده‌ی آن مصاحبه را هنوز هم می‌توان به صورت تصویری مشاهده کرد. این‌چنین کنید. تک‌تک فِریم ها را جراحی وَ حرکاتِ گونه، اَبرو، لب، دهان، تعداد دم و بازدم، صدای اشیا وَ... را بارها به تماشا بنشینید! بعد به پنجره‌ای که نور پشت آن خوابیده بنگرید! بله درست فهمیدید نورِ نجات بخش متعلق به پشت همان پنجره‌هاست و بشر آن‌چنان در ماگمای ندانم کاری ذوب گشته که دیگر جز خدشه ای مضحک از او باقی نمانده.

خانواده‌ی چارلز منسن در شبی که شیطان بر بالین او آمد و دستور خدا نقل کرد به خانه‌ی رومن پولانسکی که احتمالا در رقیقِ مه انگلستان الواطی می‌کرده یورش می‌برند! اوت سال 1969! در آن تهاجم و تعرض شارون تِیت همسرِ رومن، ابیگِیل فولجر وَ چند تن از دوستان تیت توسط سَرانِ شَر شرحه شرحه می‌شوند!

آن‌چه از آن شب می‌خوانیم تصویری است که هالیوودِ چهار پنجم فاسد همواره تصمیم دارد از جنونِ قتل‌هایِ زنجیره‌ای وَ خطرِ خانواده‌های شَریر به ما نشان دهد. اما این بار تصویر در یک استودیو چند ميليون دلاری و بین آخ و اوخِ خانمِ بازیگر نه؛ بلکه در خیابان وُ بر سطحِ جهانِ واقع وُ عمقِ وجودیت رخ می‌دهد. جنازه‌هایی حقیقی که خونین مال در داخلِ خانه، حیاط، برروی چمن‌ها و حتی پارکینگِ خانه متلاشی شده و خونابه را به خوردِ حافظه‌ی متروکِ کُره‌ی فساد می‌دهند.

اینطور آمده که برروی یکی از دیوارهای خانه، اقسامِ جنون با خونِ شارون نوشته‌اند : خوک!

مخلوقاتِ خانه‌ی بوفرت تفسیرِ آن لحظه هستند که شخص دستِ لرزانِ خود به خونِ گرم وُ رو به لختِگیِ شارون آغشته می‌کند وَ برروی دیوارِ تبهکاری می‌نویسد: خوک! شاید نه؛ خودِ دیوار است که با یک کلمه چکیده‌ی بشر را به مفهوم می‌رساند! شاید دوباره نه؛ خودِ رخساره ی خوک است که خون از آن شُره می‌کند و برروی ابعادِ اشرفِ ها ها هایِ مخلوقات می‌چکد!!

مانند یک زیرسیگاری تنها که هیچکس دوستش ندارد. پُر از خاکسترهایی که تلفیقِ رنج و قطران هستند وُ با بزاقِ لزج آدمی تعفن به بار می‌آورند و دی ان ایِ مرموز وُ مصلوبِ بشر را به جانِ پسماندِ گوگرد تزریق می‌کنند. باید از خود پرسید چه کسی زیرسیگاری‌هایِ تا لب پُرشده وُ گندیده ی ما را در سطلِ زباله‌هایِ فراموشیِ زمان خالی خواهد کرد؟ چه کسی رَدِ بوی گند را از تن مکان پا می‌کند؟ چه کسی بررویِ واژه خوکِ نوشته شده بر سطحِ دیوارِ ایجادِ آدم رنگ سپید می‌پاشد و آیا آن رنگ فقط مخفی کاری نیست؟ آیا آن خوک تا ابد زیر سپیدای تقلبی باقی نمی‌ماند؟ چه کسی بویِ گَندِ دود وُ چرکِ ذهن آدمیزاد را به بازیافت می‌برد؟ ناجی در کجایِ آسمانِ بی‌قید به خواب رفته که این‌چنین عشوه ی ظهور دارد؟ چه کسی بررویِ شانه‌ی دوپای جادو شده خواهد زد وَ زمزمه می‌کند نجات در بالین تویِ لعنتی به خواب رفته وُ نجات دهنده زیر طمعِ الهیِ بشر برای همیشه مُرد! چه کسی به ما یادآور خواهد شد هیچ شزم و جنگاوری برای صلح فرستاده نخواهد شد...! اَبرواژه ی خدا عدالت، راستی، آزادی وَ صلح طلبی است؛ در تو تزریق شده که باید با آن به جنگِ آخر بروی! از برای چه خاموشی مفلوک؟؟!! بدان که تویِ مصلوب خدا که هیچ؛ شیطان را هم ناامید کردی!! که آیا من از برای این نِفله با ایزد یکتای خود جنگیدم؟؟

این عطر آن لحظه است که کثافتِ درونِ بشر مفهومِ ارگاسم به خود می‌گیرد و زیر قهقهه های ضلال وُ فتنه برروی پوستِ امنیت فوران می‌کند وُ حاصل نطفه‌ی اغتشاش است و بَلوا!
رِیک ان روئن ایما و تمثیلی است از واقعیت. دود دارد برروی چوب ها جاری وُ چوب که در ادویه آغشته می‌شود وَ رایحه ای به حدود حیوانی که مخفی می‌شود مبادا او را بیابند؛ رزین وَ ریشه مانندی آب خورده که در باغِ ساحره ها مفاد جادو در خود دیده...!

بسیارند هنرهایی که نبی هستند و خبری نهان در خود دارند که چه بسا اصالتِ هنر همین است! در سینما بیداد می‌کند آگاهی و موسیقی وَ نقاشی بسیار! این‌ها هشدار هستند نه تبلیغ. خشونت و لجنزارِ برخی هنرها ازنظرمن برای این خلق می‌شوند که برق باشند بر پیکر بیخیال بشر! که هی رَم کرده‌ی وارونه اگر نَجُنبی عاقبتِ تو این کثافت هاست وَ یک خوی تندِ حیوانی که بوی عفونت از بالین گندیده اش برمی‌خیزد و هر آنچه با بیچارگی کاشته‌ای به میهمانی آفت می‌برد! تو ای غارنشینِ نوین نما بدان که هنوز شکارچی هستی و اگر از محتویات داخل جمجمه استفاده نکنی تا ابد وحشی باقی می‌مانی و زمانی خواهد رسید که چون کلیشه‌های کلاسیکِ رُمی واقعا گرگ خود باشی و خویشتن شکار کنی!

اینجاست که فلسفه‌ای چون هستی گرایی وَ بزرگانی همچون سورن کیئِرکِگور، گابریل مارسل، داستایوفسکی و... به داد بشر می‌رسند! دقیقا جایی که هشدار می‌دهند ای آدمیزاد خیالاتی نباش بلکه مراقب وَ محتاط؛ وَ بدان چه به خوردِ خیکِ همه چیز پذیرایِ تو می‌دهند. هر عطری را استشمام نکن، هر مذهبی را نپذیر، هر سینما نقاشی وَ موسیقی را دنبال نکن، هر کلامی را تایید نکن. از هوش خود استفاده و خود را بیش از پیش بشناس. عالم را درک کن و جایگاه خود در پازلِ هستی را قدربدان! اینجاست که باید اندیشید چرا نیکولای بِردیاف خروج از سلطه‌ی اشرافیتِ خام را همیشه مقدس می‌دانسته!!

افسوس! اینجا فلسفه را در اینترنت می‌خوانیم و بریده هایش در پلتفُرم های مجازی آپلود می‌کنیم وُ دختر یا پسری آرام با ما می‌گويد تو فیلسوف کی بودی؟ با شادی می‌گوید من فیلسوف تو هستم توی سرخ و سفید...!

فلسفه منچ و هفت سنگ نیست که با چندبار بازی آنرا بشناسیم و تفسیرش بفهمیم. ای کاش می‌دانستیم مثلا سارتر تهوع و شیطان وخدا را برای چه نوشت و هدفش چیست!! فاصله ای است بی حد بین درونیاتِ فلسفه و برداشت هایِ موضعیِ ما. به امید آگاهی و خلاصی بشر از ستم و نابرابری.