Lattafa Perfumes - Maahir Black Edition

لحظه ای که بوییدم یاد بلک افغان افتادم البته اصلی تست نداشتم تلخ دارک دودی مقداری شیرین یکم ترشی هم داره احساس میکنم
رایحه حس ارامش نمیده
پرفورمنس خوب

وای و ای وای 😍
دیوانه رایحش شدم از پاف اول تا اخرین لحظه ماندگاری عشق بود عشق
من شنیده بودم کپی لالیک بلکه ولی زیاد شبیه نبود دوستان گفتن بیشتر به ترونی نزدیکه !
ماندگاری عالی پخش عالی به نسبت قیمتش چه کرده این لطافه،!

از این عطر ترکیب سه تا عطر گرفتم
لالیک انکر نویر
اورتو پاریسی ترونی
بلک افغانو
که باهم مخلوط میشن
در ابتدا ترکیب ترونی و بلک افغانو حس کردم و کاملا رایحه ترکیب این دو عطر میداد و با یک ته نیش لالیک انکر نویر

بعد از گذشتی بوی شیرینی بیشتر توش حس میشه که بخاطر وانیل هستش و بوی زنبق و کهربا توش ترکیب میشه و یک دست نوازش بر رایحه وانیل میزنه

در اخر نیز بوی تلخ چرمی و چوبی با ضربه شستی عودی به وجود میاد که خیلی پسندیدمش

نمرم به این عطر ۳.۷۵ از ۵ هستش

ماندگاری مشابه لالیک انکر نویر نسخه قدیمی
پخش بو از لالیک انکر نویر نسخه جدید بیشتره

عرض ادب
خیلی برام جالبه برندهای خاورمیانه چقدر به بسته بندی و باتل اهمیت میدن...
خودم شخصا از اون دست مصرف کننده هایی هستم که در عین لذت بردن از رایحه عطر شکیل بودن باتل هم برام خیلی اولویت داره، تو برند لطافه که کلا نوآوری تو طراحی شیشه ها بکار میبره و به نظرم قابل ستایشِ، اطلاعی از اصالت برند کژال ندارم ولی با توجه به اسامی عطرهاش حدس میزنم برند اماراتی باشه در اصل ولی تو فرانسه تولید بشه که اگه این هم باشه بازم جای احسنت داره

عملکرد:
رایحه خطی نیست و به وضوح تغییر میکند. حدودا ۴۵ دقیقه ابتدایی خاص (به معنی کم تکرار) خود Maahir است و حدودا ۲ ساعت بعد اشاره هایی دقیق اما ناقص(کاملا مشابه نیست) به Terroni و Encre noire می کند و در نهایت بعد از حدود ۶ ساعت ردی باریک از Amouage Black Iris هم به ترکیب اضافه می شود. پخش و ماندگاری با توجه به برچسب قیمت، عملکرد عالی ای دارند. رایحه سیاه و مردانه است.

توصیف شخصی:
این عطر بخشی از یک کل است. بخشی از یک تصویر وهم انگیز که هر کسی بنا بر اقتضا از آن برداشت خودش را میکند. صرف صحبت کردن برای شما کسل کننده است و به راه های کامل تری برای تعامل با غیر علاقمندید، به سراغ Maahir بروید.

Maahir نوعی تله است. طراح میخواهد کسی را که عمیقاً و دقیقا باب میل او، تابلو را تحلیل کرده را به دام بیندازد و تقلای او را برای درک آن، تماشا کند. هدف سخن گفتن بدون دهان باز کردن است. تلاش برای گفتن از آن چیزیست که در کلمات نمی‌گنجد و بیشتر از وصف یک شخصیت ، یک رخداد به تصویر کشیده شده است. در شروع سیلی سرخی بر صورت شما می زند و در حالی که گوش هایشان سوت می‌زند و دیدتان مات شده، شما را به نقطه ای در گذشته (یا شاید آینده) هل می دهد و بعد از چند پیچ و تاپ در نقطه ای نامعلوم رها میکند تا خودتان از این کلاف سر در گم سر در بیاورید.

ساده و بی آلایش است و درست مثل تراژدی های حقیقی دنیا آهنگ پس زمینه حماسی ندارد و دوربینی خیره به شما نیست. Maahir پیچیده است اما ساده و بی ادعا. گذشته اش معلوم نیست و مشخص نیست چه زمانی و کی بازخواهد گشت اما همه میدانند او هنوز نمرده است.

The Rains of Castamere
by Ramin Djawadi


Best Regards