Ex Idolo - Thirty Three

شب گذشته زاویه‌ی تلخِ دوران هم‌چون زمین‌لرزه‌ای چندین ریشتری خاک سرزمین درونم را خرابه کرد و تمام گسل‌های وجودم را درهم شکست. عجایب شبی بود. سنگ که نیستیم. چشم هم داریم متاسفانه. دیدن زجر دارد. دست نوشته‌هایِ مُندرس و خاکستری‌ام را مرور می‌کردم. مالامال از کدواژه‌های درهم تنیده و رمزگون. حاصلِ یک فصلِ بلندپروازانه و طولانی که منحصرا خود می‌دانم چطور و از چه سمتی باید لغاتش را خواند و هر جمله‌ی کوتاه چه معنایی دارد. برروی برگی نیمه پاره برای ترتی تیری اکس ایدولو نوشته‌ام : پنجره‌ای است که پرنده‌ای آسمان گم کرده به آن برخورد می‌کند و بعد ازآن خونی خفیف برروی شیشه‌ خشک می‌شود و باقی پرندگان به آن نوک می‌زنند. این چه جنسی از جنون است. سودایش را حس می‌کنید؟ آتلانتیک امبرگریس و بعد بایکال اریج له دوری. سپس نورن اسلامبرهاوس. که از این یکی نوشتم! گوشه‌ی سمت چپِ همان صفحه واندروود کام د گغسون. کی یوتو. دیون رُد مین نیویورک : اقیانوس نه؛ مردابی راکد زیر تخت‌خوابِ کودک‌هایت! لافیومه میلر هریس. سونیو رئاله مِندیتروسا. چندین صفحه بعد میتریاک آلبتراس : پاییزِ از دست دادن؛ تماشای پروازِ کم ارتفاعِ قادوس‌های جدافتاده ازهم که اطراف یک لاشه‌ی شناور برروی آب اقیانوس سرگردانند! صفحه‌ی بعد عارضه. سوز. تنگنا. حزن. افسوس... چگونه و چطور باید نوشت؟ چطور باید نوشت از عطرهایی که دیگر حتی مال خود من هم نیستند. اصلا دوست ندارم که باشند... چطور باید به مرورِ شاعرانه‌ی سال‌ها دل‌دادگی پرداخت وقتی برروی جوانه‌های ما لحد بسته‌اند. چطور باید نوشت وقتی زیر سر بچه‌ها سنگِ سرد است. یادش بخیر کوچه‌هایی که در آن دخترکان لی‌لی بازی می‌کردند. راستی شما می‌دانید پسرانِ تیله دوست و عاشق هفت‌سنگ چرا غیب شدند؟ قبلِ نوشتن ازهر عطر در من جنگی تمام عیار آغاز و به پایان می‌رسد و آن‌کَس که شروع به نوشتن می‌کند تنها بازمانده‌ی یک جنگ نابرابرِ اتمی است. حتی میل ندارم در مورد عطرهایی که به‌اصطلاح موجود هستند آن‌چنان بنویسم. غیب و مَستورها را بیشتر می‌پسندم. خسته‌کننده است. اگر بروزهای هنری و عطش ادبیات نبود اصلا نمی‌نوشتم. همین تتمه‌ی شوقِ بروز... بنويسيم اصلا که چه؟ سخن گفتن از عطری که دیگر قرار نیست استشمامش کنیم. نقل ارزِ ناجور و پول فاسد نیست که... صحبت بر سر همان است که محاوره گویند 'دلسردی' شهر بی شهریار وُ شهریار بدون گور وَ می‌گفت کدخدا دیر زمانیست که دیوانه شده ست، کدخدایی که گمان کرده خدای دِه ماست... ذاتِ دوران ملول گشته و از هنر نوشتن قلب آبی می‌خواهد. بقول مارگوت بیکل ‫در این جهان ظلمانی، ‫در این روزگار سرشار از فجایع، ‫در این دنیای پر از کینه... چطور باید نوشت از عطرهای تازه‌ای که دیگر نه بو دارند، نه می‌فهمند، نه خوب هستند، نه بد هستند، نه زیبا، نه زشت، نه خیر، نه شر.... توگویی آرماگدونِ رایحه است. اصلا نباشد. چطور باید نوشت از آن عطرها با قیمت‌های پسابورژواییِ مارکس کُش که هنگام استشمام و زیر تعریف‌های فروشنده‌ی پلشت صدای عرعر هم درون جمجمه‌ی خود می‌شنوی! راست می‌گفت. آوارگی سرزمین ندارد وقتی تو هرروز تلاش می‌کنی هنرهایی که با تمام وجود دوست داشتی را دیگر دوست نداشته باشی! ندارد؛ وقتی با شرم از یک هنر می‌نویسی و چروک می‌شوی زیر اتمسفر فاسدی که از تو باقی می‌ماند. چه می‌ماند از ما؟ یک سری آدم که بی‌خیال بودند و فقط از عطرهای چندصد پوندی می‌نوشتند و بلوف هنرمعاصر و انتزاع می‌زدند؟ بسپارید بر سنگ مزار ما هم تاریخ نزنند! گلسرخی. باید تمام نوشته‌ها را اسقاط کرد و به قبرستان کلمات فرستاد. آری آوارگی سرزمین ندارد وقتی دیگر نان خشک را نمی‌توان فروخت و ماهی قرمز به‌جای آن گرفت. گردنکش سرزمین ندارد که در عصر پابرهنگان دیگر دمپایی نیست که پاره شود و به‌جای آن جوجه رنگی به شما بدهند. ندارد؛ آری لعنتی سرزمینی ندارد که در جغرافیای شعر برای عشق‌های آن‌چنانی، کودکی با چشمان درشت و لبان ترک خورده غزل می‌فروشد فقط برایِ کمی کمتر گشنه به خواب رفتن و مردمانی که شعر نمی‌خوانند. سرزمین ندارند اين مردم فرهنگ لغات دشنام به دست دارند. ندارد؛ این منجلابِ آوارگی سرزمین ندارد وقتی کودکِ چشم درشت آرام می‌گوید. آقا فال می‌خری؟ ندارد. لکاته سرزمین ندارد این آوارگیِ بی‌پدر سرزمین ندارد وقتی تو خُرد می‌شوی وُ نمی‌دانی چندفال باید خرید تا آن لبانِ خشکیده خنده به خود ببیند. چندین فال باید فروخته شود برای خوشبخت شدن. ندارد؛ نه ندارد. بی‌حیا سرزمین ندارد ما می‌خواستیم نویسنده باشیم که عاقبت این نباشد تا در کنجی خموش بیوفتیم و ناله سر کنیم و بنويسم برای آشنا و غریبه‌ که ای وای آوارگی سرزمین ندارد... دوره‌ی گندیده‌ای است. سخت است. برای منی که ریشه‌ی پدرانم به خاک‌های نمدار روستاهای سبز این کشور می‌رسند. منی که بی‌شمار عطر عجیب بو کرده را دوست ندارم. سرزمین ندارد بی‌شرف که دیگر عصیان‌ترین بخش وجودت را دوست نداری. بهترین کار ننوشتن و بو نکردن است. باید به غارها گریخت... باید به پستوها پناه بُرد وُ خاموش شد. فروغ بیچاره‌. تو هم می‌دانستی سرزمین ندارد که نوشتی من پشیمان نیستم. من به این تسلیم می‌اندیشم، این تسلیمِ دردآلود. من صلیبِ سرنوشتم را. بر فراز تپه‌های قتلگاه خویش بوسیدم.... آوارگی سرزمین ندارد که من در این اتمسفر چنین مطلبی می‌نویسم. باید گریخت... باید فرار کرد از دست این شیطانِ سرخِ هوسباز. باید پنهان شد... باید رها کرد این لذت شریرانه را...