4711 - Troika Juchten

Troika Juchten 4711 همان فیلم سیاه‌وسفید فراموش‌شده‌ای‌ست که نگاتیوش هنوز بوی نرولی و چرم کهنه می‌دهد؛ نه برای عامه، بلکه برای آنان که پشت پرده‌ها را هم تماشا می‌کنند.
در همان ثانیه‌های اول، ترنج و لیمو با بازی‌ای پرانرژی وارد صحنه می‌شوند. این دو بازیگر کلاسیک، همانند ستاره‌های عصر طلایی هالیوود، با درخشش خود در قاب نخست توجه را جلب می‌کنند.
این آغاز، معادل نمای لانگ‌شاتی‌ست از دشتی سرد، که در آن نور سپیده‌دم به آرامی روی چرم‌های مرطوب روسی می‌تابد.
اما برخلاف فیلم‌های پرزرق‌وبرق امروزی، این شروع کوتاه، هدفمند و آگاهانه محدود است نه برای فریب، بلکه برای ساخت زمینه‌ی درام واقعی.
با ورود آویشن، میخک و نرولی، فضای عطر وارد یک لایه‌ی دراماتیک می‌شود. نرولی، همانند کاراکتر زن اصلی در فیلم نوآرها، ترکیبی از پاکی و پیچیدگی دارد؛ کمی تلخ، کمی شیرین، اما همواره با لایه‌ای از رمزآلودگی.
در کنار آن، آویشن به‌سانِ کنشگر ایدئولوژیکی‌ست که دیالوگ‌هایی فلسفی در کافه‌ای مه‌آلود زمزمه می‌کند او داستان را از مسیر عطرهای خوش‌بو به سمت عطرهای تفکری می‌برد.
میخک همان شخصیت خشنی‌ست که در میانه‌ی فیلم وارد می‌شود؛ حضورش گرم، تند و در عین حال ناپایدار است نقشی مکمل اما فراموش‌نشدنی.
در پرده سوم، داستان به سوی تاریکی می‌رود اما نه سیاهی، بلکه عمقی چوبی و خاکی، همانند پایانِ تأمل‌برانگیز یک فیلم آرت‌هاوس.
سدر و خزه بلوط به مثابه‌ی عناصر صحنه‌ی پایانی در جنگلی متروک ظاهر می‌شوند. اینجا، حس پایان اجتناب‌ناپذیر است؛ همان حس پایان یک دوئل در غرب وحشی با موسیقی انیو موریکونه در پس‌زمینه.
و سرانجام، ایزوبوتیل کوینولین قلب تپنده‌ی "چرم روسی
مثل آن پلان نهایی که قهرمان، زخمی و تنها، در مه گم می‌شود. رایحه‌اش خشک، چرمی، و کاملاً ضدجریان است. اینجا پایان نمی‌بینی، بلکه آن را می‌شنوی، در لایه‌های پنهان مشام.

یادگاری ماندگار از یکی از دوستان خانوادگی ام که درگذشتن یادش گرامی.