AMOUAGE - Memoir for women

عزیزای دلم ...
سلام ب همتون ... این عطرو یکی از اقوام برای من خریدن ولی هنوز به دستم نرسیده ... اگر شخصیت برون‌گرا و پر جنب و جوش داشته باشم با توجه به عطرایی ک داخل صفحه شخصی خودم ب عنوان عطر امضا و عطر برتر و ... قرار دادم ... فکر می‌کنید این کار اصلا برای من مناسب نیست ؟ 😩😂

امروز این شاهکار رو تست کردم...
برخلاف انتظارم به هیچ‌وجه یه عطر عربی با فضای غمناک نیومد!
رایحه‌ی شیک و خاص‌اش به‌شدت جذاب و خواستنی بود..‌.
مناسب استفاده‌ی روزمره و همچنین شخصیت‌های شلوغ و برون‌گرا نیست...
برای پوشیدنش باید پالتوی پوست یا چرمت رو بپوشی و با بوت های‌هیلز تو نم‌نم بارون پائیزی یه شات اسپرسو کنار یار نوش جان کنی و بعدش هم یه راست بری مطب‌ات!😁🥲
خلاصه‌ی کلام، درونگرایی اگه عطر بود، قطعا ممویر می‌شد!
در اولین فرصت به کلکسیون عطرهام اضافه‌ش می‌کنم...😍

ماییم و آب دیده،در کنج غم خزیده...
یک و دو پاف...آه شبیه تیر خلاص بود به هر چه شادی...پرتاب شدم به خاطرات،همان روزی که قدرت و صلابت دستان مردانه اش بهت زده ام کرد، با خود گفتم که عه پس اینطور است،تقابل جذبه ی مردانگی و ظرافت زنانگی!شبیه بازی لگوی کودکان که میسازند و با سرعت بیشتری خرابش میکنن...مرا ساخت ،بالا برد و...ساخت و ...فرو ریخت،چه فرو ریختنی!شبیه برج های دوقلوی آمریکایی!!!جوری فرو ریخت که نام و نشانی نیز باقی نمانده باشد،و همه مدفون شدیم...من و همه!حالا فقط جایش باقی ست،شبیه همان گودالی که برای یاد بود برج ها ساخته اند! فقط جایش باقیست،عمیق ،کهنه و زیبا.گاهی زیبایی کافیست.حتی اگر غم باشد...آمواج ممویر: عمیق ، کهنه و زیبا. کمی دارک،کمی گرم،کمی شیرین و کمی تلخ. جمع اضداد...برای خیالبافی و گشت و گذار در خاطرات غمگین و زیبا موکدا توصیه میشود...آمواج ممویر باشد و تصنیفِ ( رو سر بنه به بالین )شجریان باشد و اشک باشد و اشک...
رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن
ترکِ منِ خرابِ شبگردِ مبتلا کن
دردیست غیر مردن کانرا دوا نباشد
پس من چگونه گویم کین درد را دوا کن

بیشتر بهش میخوره مردونه باشه تا زنونه ظرافت زنونه ای تو این عطر اصن وجود نداره خیلیم فضاش دارک و دلگیره انگار فقط وقتی که ناراحتی میتونی ازش استفاده کنی تا بدتر دلت بگیره

عطرِ زیارتِ خود. عطر ماندن در تودرتوی احساسات و درون روان. عطرِ پی بردن به تاریکیهای وجود و تاباندن نور بر نادیدنی ها. بتابان و ببین آنچه نادیدنی است که فرصت برای کمال ، اندک است.

درودى به بى كرانگى پهنه ى اندوه مموير
انتخاب ارزشمندم و تيرى كه اول خودمو خلاص كرده.البتّه!
من به نت ها و روايح تسلط ندارم و جسارتى نميكنم در اين مورد.
مموير به تنهايى جسارت كافىُ داشته.
ميره تا جايى كه خيال هم نميره.اونجا كه نبايد حتى…
و بيشتر از اينكه بخواد تاثيرى روى اطراف داشته باشه و براى ديگران دلبرى كنه؛ ميره تا ژرفاى عميق انزواى اصيل و شكوهمندى كه ديده به صفحه ى دل ديده.
خلوتگاه من و يار نه در قالب حضور و ديدار.
عمق اينكار براى من تداعى اين حس هست:
قرص قمر هر ماه يك مرتبه كامل ميشود
اما هلال روى تو هر روز بدرى كامل است
من به ذبيح عشق بودنم راضى و خشنودم
قتيل راضى و قاتل راضى نميگردد

از اونجایی که فقط 5 میل از این عطر رو دارم و البته رایحه‌اش مناسب استفاده توی محیط کار یا استفاده روزمره نیست، خیلی بعیده که بپوشمش. فقط گاهی در شیشه رو باز میکنم و بو میکنمش. همین باعث شده که زیاد فرصت نکنم لایه‌های زیرین این شاهکار رو تجربه کنم. اما امروز از اون روزهایی بود که حال دلم خوبه! گفتم بذار دو پاف از ممویر زیبام بزنم.
فقط دو پاف روی سر شونه‌هام زدم.
اگه نت‌ها رو بشناسید، میشه بدون بو کردن آمواج ممویر متوجه بشید که توی ایران قرار نیست بازخورد مثبت بگیرید! همه میگن بوی مراسم مذهبی میده. این از بازخورد!
اما حال و هوای من با این عطر اصلاً وصف شدنی نیست. نیم ساعت گذشته بود که بو رو خیلی تند زیر بینیم حس کردم. داشتم آهنگ محسن چاووشی گوش میدادم.«به انگشت سبابه‌ات بگو» و حس کردم یه غم خیلی سنگینی روی دلم نشسته که این بو، داره تشدیدش می‌کنه.
واقعا بوی غمگینی داره. بوی اسپایسی، رز (از نوع ایرانیش) چوب و چرم کاملاً یه فضای رسمی، تاریک، شیک و غمگین رو تداعی می‌کنه. مثل خانومی که علی‌رقم زیبایی ظاهری و شخصبت باتجربه‌ای که داره، عمیقاً غم رو حس می‌کنه.

رنگِ دشتِ سوخته دارد...! ممواغ ومن پریدن از روی دیوارِ ایدئولوژی‌های کپک‌زده، منحط و شِبه آپارتاید به بطنِ فلسفه‌ای است که آدمی را نه بر اساس جنسیت؛ بلکه بر مبنای درونیات طبقه‌بندی می‌کند و کمی جلوتر درمی‌یابد که همین کلاسه کردن هم باطل وَ اصل وُ بنیادِ طبقه‌بندیِ آدمی‌زاد بر هر پایه‌ای که باشد مضحک و مبتذل است. از غارها بیرون آمده؛ پذیرفته‌ که روزهای خوشِ جنب‌وجوش برروی شاخه‌ی درختان به‌همراه عموزاده‌های عشقِ نارگیل به‌پایان رسیده؛ دست از اثباتِ این‌که نئاندرتال‌ها هنوز منقرض نشده‌اند برداشته و درک کرده است که اتیمولوژیِ 'زن و مرد' به دودسته کردنِ آدمی یا هرچیزی شبیه به‌این نمی‌رسد و اسامیِ مذکور پس‌از انسان تعریف می‌شوند و موجودیتِ انسان پس‌از طبیعت و طبیعت مابعد هستی. [طبیعت به‌مثابه جوهر نه کوه و گیاه شنبلیله و هستی به‌معنای عالم بی‌انتها و آگاهی کل!] نقلِ چشمانی است که زن را صرفا گل‌بهی و مرد را الزاما قهوه‌ای نمی‌بینند. این‌جا از هجمه‌های ویران‌گرِ شیرین و اغواگری‌های فیزیکالِ نخ‌نما خبری نیست. زنی‌ست که روزها با او گفت‌گو می‌کنید؛ زیر فرکانس جادویی صدایش ذوب و نیمه‌شب به‌هنگام خواب مسرور از کنار او بودن به بزمِ تماشا می‌روید. عطر بی‌خواب شدن است. آوارگی در هزارتوی این سوال که چگونه می‌توان این‌چنین زیبا بود؟ چشمی که باز می‌شود و سپس لبخندی شهدگون را تحویلِ خیالاتِ برباد رفته‌ی تو می‌دهد. لبخند که نه مرفین! سرنگ. آتش... نشئگی به‌وقت تماشا. چشم‌ها؟ مت‌آمفتامین آبی! چه‌باک از اعتیاد، ابتلا و در جوب‌ها پوسیدن وقتی قرار است جنسِ نابِ ما مخدرِ چشمان تو باشد! تماشای باله‌ی گل‌ها و مویرگی محزون، گیاهی، تلخ و ناگرفته از افسنطین، اوهامی نزدیک‌به شهد افرا و هل مفهومی منجمد در شالوده‌ی اثر. نوش‌دارویی گرم و نیمه‌سوخته‌ ادویه‌دار با مزه‌ی شیرین و گاه‌گاه تلخِ کنترل‌شده باهمراهی دود خشک رقیق که ناخودآگاهِ دست‌نیافتنیِ چرم را نیز در جانِ میزبانِ خود تزریق می‌کند. زیباست. بقول خودشان یک شیپغ سیاه و سفید؛ احضارِ تکه‌هایِ متلاشی شده‌ی خاطرات که در هم می‌آمیزند و با یک‌دیگر برخورد می‌کنند...! عطر انیس واردا، فریدا کالو، اینگرید برگمن و هانا آرنت می‌توانست باشد. عطر جودیت باتلر، بث گیبونز، ژولیئت بینوش، بیبی اندرشون، ماریا کالاس. عطر پینا باوش و لیو اولمان ها. عطر تهمینه، گردآفرید و بوران‌دخت!

این کار رو من خیلی دوست داشتم
کاملا تند و خیلی خیلی قویه. در یک کلام: پرفورمنس عالیی
یه حس جالبیه انگار ترکیب دود، نعناع هندی و گِل تازه توی خاک دفن شده و در نهایت رایحه ی خاص و دارکی براتون تداعی میشه.
شیرینه اما شیرینیش معمولی نیست و بنظرم میتونه یونیسکس باشه.

اولش خورد تو ذوقم چون گرم و شیرین بود ولی یه کم که گذشت بیشتر به تلخی میزنه تا شیرین در کل خوبه