AMOUAGE - The Library Collection Opus XIII Silver Oud

سلام
این مدل روایح
مثل ایو سن لورن کوروس
کارهای به شدت سنگینی هستن،
کاربرد روزمره و استایل خیابانی ندارند،
مخاطب اینگونه کارها انسانهای پخته و جا افتاده
است با تیپ های کلاسیک نیمه خشن،
مثل فیلمهای کلاسیک دهه ۵۰ ۶۰ میلادی

عرض درود
عطر به مثابه‌ی مایع خوشبو کننده، هرگز اجازه‌ی اینو نداره بدبو باشه(با اغماض از بحث نسبی بودن روایح برای شامه‌های مختلف)، ولی عطر به مثابه‌ی هنر انقدر بالغ هست که بتونه خودش راه‌رو بره و حتی رو خط قرمزها برقصه.
شما این عطوررو به تعریف دوم ببخشید. البته خیلی‌ها معتقدند عطر باید خوشبو باشه و هُنر مُنر نیست؛ خب در این صورت دنیایی از مواد خوشبو براشون فراهم هست.
در تایید اینکه روایح حیوانی جهت استفاده‌ی شخصی و اوقات تنهایی تولید می‌شن هم به حجم پایین این گروه عطرها دقت کنید(از باب غلبه عرض می‌کنم).
علاوه بر اینکه خودتون هم فرمودید عده‌ای [هر چند اندک] دوستدار این روایح‌اند و تجریه آموخته که هیچ عطری بی‌مشتری و بی‌عاشق نیست.

دلیل دیگه هم اینکه تو سال‌های اخیر مفهوم‌بخشی به عطور برای برخی عطاران دغدغه شده. یک منظوری دارند و می‌خواهند آنرا به مخاطب منتقل کنند و چون نویسنده یا کارگردان نیستند، ناگزیر از طریق هنری که دارند یعنی عطرسازی و پکیجی که برای عطر فراهم می‌آورند به این منظور می‌رسند.

اگر بتونیم کمی، فقط کمی بالاتر بیایم و 'عطر'رو صرفا ذیل 'مد' و تکمیل کننده‌ی تیپ و استایل نبینیم، خواهیم دید که دنیایی از تجربه‌های مختلف و متنوع پیش رو داریم که هر کدام معنای خاص خود را برایمان خواهد داشت.
ما و علایق‌مون محدودند، ولی هیچ لزومی نداره بینی‌مون هم محدود باشه، ولش کنید بذارید بره بگرده بابا :)
دیشب از خیابانی عبور می‌کردم. بچه‌گربه‌ای روبروی ساندویچی و کنار درختی نشسته بود و بدون ترس به عابرین نگاه می‌کرد. مردکی جلوتر از من می‌رفت، آنی که به گربه رسید، با داخل پایش بچه‌‌گربه رو نیم متری به سمت جلو هل داد و در آخر لگد نه چندان محکمی به سرش زد. خندید و رفت! ملاحظه می‌کنید؟ اسم این عطور را 'حیوانی' گذاشتن تفی‌ست سر بالا که تو صورت خودمون پخش خواهد شد. بی‌چاره زباد و بیدستران. اگر می‌دانستند بدبوترین عطور را به نام آنها خواهند زد، هرگز چنین بویی نمی‌دادند. من می‌دانم!


جهان عطر، جهان 'تجربه‌‌اس'، آهنگ مواجه‌اس، شریان بازگشت به خودْ گاهْ وُ گاهْ سرود رفتن از خویشتنِ.
انحصار 'عطر' در زیبایی و مد و استایل و تیپ توهین است به 'عطر' و خیانتی‌ست که به خود می‌کنیم.
گفت:
منِ مرغ به یک شعله کبابم بگذار
کین آتش را سمندری می‌باید‌
گفتم: منظور از مرغ من هستم؟
گفت: اگر نمی‌فهمی بله.
هنوز هم نفهمیده‌ام:)

به غیر از نکات خوبی که جناب ابسرد عزیز گفتن اینم در نظر بگیریم که این روایح انیمالیک مثل کوروس از ایو سن لورن و شنل انتیوس و غیره، ترند دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی بودن و اتفاقا اون موقع بر اساس استایل و سلیقه‌‌ی اون روزا احتمالا خیلی هم خوش بازخورد بودن!

نکته‌ی دیگه هم اینه که حتی همین الان هم این روایح انیمالیک (چه مدرن و چه کلاسیکش) اگه با تیپ و استایل و شخصیت کسی خوب ست بشه و در محیط و شرایط مناسبی استفاده بشه میتونه بسیار تاثیر خوبی بذاره و حتی بازخوردهای خوبی هم بیاره.

مثلا من مرد جوون سی و چند ساله‌ای رو میشناسم که اندام تنومند و ورزشکاری، قد بلند و چهره‌ای نسبتا خشن و حتی عبوسی داره و معمولا هم کاپشن چرمی یا پالتوهای تیره میپوشه و اتفاقا عطرهای انیمالیک رو در هوای نسبتا سرد که میزنه بسیار با شخصیت و ظاهرش ست میشه و بازخورد خوب هم میگیره. در صورتی همین آقا اگه از عطرهای شیرین و خوراکی‌گون ترند این روزها استفاده می‌کرد شاید هماهنگی با بقیه اجزای استایلش نداشت و بازخورد خوبی هم نمی‌گرفت.

ضمیمه: کار های امواج آرام آرام در رگهایت جاری میشوند.