Meo Fusciuni - Notturno

نیمه شب است.همیشه، هر صبح که چشم باز می کرد منتظر شب می نشست، تا او باشد و سقف آسمان باشد و ماه و چند ستاره..مدتی ست اما به انتظار سپیده دم است. به انتظار فردا.. شب ها برایش کش می آیند مثل همین امشب..تنهاست. لباس حریری بر تن، فرو رفته در مبل چرمی و خیره به ظرف حاویِ میوه ی رویِ میز است.اجازه داده سوزِ بهمن ماه به پوست تنش سیلی بزند.امشب خبری از قهوه ی همیشگیِ تلخش نیست. ظهر هم به گلفروشی سر خیابان نرفت و رز نخرید. گلدانش چند روزیست خالی مانده، چون آخرین بار، بیست و دو شاخه رز را دانه به دانه از آن بیرون کشیده و همه را به آنی پر پر کرده بود.تکانی به خودش می دهد. درب بطریِ نوشیدنی را با دندانش باز می کند و چند قُلُپ از آن می نوشد. شاید بهتر است کمی بنویسد..آباژور را روشن می کند و خودنویس و دفترچه را بر میدارد. ای داد! خودنویس جوهر ندارد. دوباره کشو را باز می کند و این بار جوهر مشکی رنگ را به...↓ بیشتر