JOVOY PARIS - Psychedelique

سلام حدود 4 سال پیش سایکدلیک رو با تخفیف خریدم 520 تومان حالا بعد از 4 سال اونم با افزایش قیمت در این چند ماه اخیر به حدود 2 میلون تومان رسیده!!! حدودا 4 برابر قیمت!! عطرهای دیزاینر که حدود150 تا 200 تومان بودن قیمتی حدود 500 تا 600 هزار تومانی پیدا کردن! با این افزایش قیمت غیر منصفانه و نجومی که عطرها پیدا کردن قدرت خرید بسیار پایین اومده و به نظرم با این قیمتهای کنونی ارزش خریدشون پایینه. حال این روزها واقعا خاکستریست ...

این عطر شباهت خیلی زیادی به عطر HISTOIRES de PARFUMS Ambre 114 داره . با این تفاوت که بچ کدهای جدید سایکدلیک یا به طور کلی محصولات جوووی پاریس ( پرایوت لیبل و اینسیدنت دیپلماتیک و ... ) ماندگاری و پخش کمتری نسبت به امبر 114 داره .
اگر از علاقه مندان این عطر هستید بنظرم امبر 114 رو هم تست کنید. پرفورمنس بهتری نسبت به سایکدلیک های جدید داره .

خصیصه مواد روانگردان چیست؟؟؟ اعتیاد آور بودن اونا....ازون عطرهاست که وقتی حوصلت سر رفته و میخوای با بوی خوش حال خودت رو عوض کنی و به اصطلاح سرحال بیای میری سراغش ..کاری که همه ما عطربازا میکنین حتما برای اینکه از عطر استفاده کنیم نیازی نیست بخوایم بریم بیرون یا مهمونی یا جایی....پچولی تو این عطر بیداد میکنه به صورت ضربان دار تا یک ساعت اول خودش رو نشون میده...سپس وانیل و مشک یه بوی خوشمزه به عطر میدن ...عطری که به جز تابستون تو فصل های دیگه میشه استفاده کرد ولی تو اواخر پاییز و اوایل زمستون میدرخشه....

بوی پچولی قوی و تمیز پا به پای اون بوی کهربا و وانیل (از نوع با کیفیتش) رو احساس می‌کنم. دو تا ورژن ۲۰۱۴ داشتم ازش و تمومشون کردم دوتا هم ورژن ۲۰۱۷ که یکیشون تموم شده و اون یکی رو واقعا دلم نمیاد استفاده کنم. هم به خاطر قیمتش هم شایعه ضعیفتر شدن ورژن ۲۰۱۹ً به بعد :((

کاشکی تو قطار این عطر وانیل و رز سوار نمیشدند

مرکباتی، شیرین، گرم، کهربا و نعناع هندی و وانیل و کمی فلاوری. خیلی قوی ظاهر میشه و بین ۲ تا نهایتا ۳ ساعت ادامه پیدا می کنه. زیر ۳۵ سال اصلا سمتش نرن بهتره به نظر من البته. بازخوردش هم بر خلاف نظر بعضی دوستان خیلی خوب هستش به شرطی که انتخاب لباس و مکانتون متناسب باشه. واقعا خاص هستش و متمایزتون‌ می کنه شاید به خاطر اینکه مرکباتی بودن و سنگین بودن روایح اونم‌ با کیفیت خیلی خوب توی عطرها خیلی کم باشه. من بلایند بای کردم و از بازخوردای خوبی که ازش گرفتم و حس خوبی که به خودمم داد مطمئن شدم که ارزشش رو داشت.

سمپل ارجینال این عطر رو تهیه کردم و تنها برداشتی ک از رایحه این عطر میتونم در یک کلمه بگم اینه :بوی انبار‌ کاه

سلام دوستان این کار رو امروز تست کردم در توضیح این عطر باید بگم این عطر شاهکاره یعنی دهن عطار سرویس به خاطر عطری که ساخته D: فقط و فقط باید در فصل خودش پوشیده شه و گرنه خوب پخش نداره رد بوی مناسبی داره و شما رو راضی میکنه از این بابت من این کار رو از رو بلاتر تست کردم و وقتی اومدم خونه همه گفتن بو عطر میاد به نظرم بازخورد خاص خودشو داره ایزی ور تر از پرایوت لیبل هست ولی پرایوت لیبل هم انصافا عالیه در تست کردنش شک نکنید بلایند بای توصیه نمیشه منتظر تست کردن نیشانه آنی و اورتو پاریسی مگاماره و اورتو پاریسی برگاماسک هستم

«عطر خلوت فیلسوفان»



شبانگاهی‌ست از آن شب‌ های بلند که شهر در خوابی ژرف فرو می‌ رود و فانوس‌ هایش، خسته و کم‌ فروغ، در قاب پنجره‌ ها می‌لرزند.

نشسته‌ ام به پیش آتش آرام و اندیشناک، همان آتشی که همدم سالیان تنهایی من بوده است.
دل گرفته و محنت زده از رشته های بی پایان افکار پر هیاهویم، به شیشه عطرهایم که جزئی از روح و جان من هستند پناه آوردم. عطرها مأمن های آرام من اند!! خلوتگاه های دلنشین و مونس های صاف و بی ریای من اند.

دست بلند کردم، به شیشه‌ ای که در سکوتش صدای تاریخ نهفته است. صدای کهنه ناصاف.
می‌ دانستم Psychedelique خود را در دستانم قرار خواهد داد. آری! می دانستم!!
چرا که اوست که مرا می شناسد، نه من!!!

لحظاتی به نامش می نگریستم. نامی که چون وردی ممنوع در گوش جان طنین می‌افکند. قطعاً از این ورد های نفرین شده شنیده اید. از آن هایی که ساحره های پلید بچه های کوچک را با آن ها می ترسانند.

هنوز طعم نخستین نفس او را نچشیده بودم که احساس کردم اتاق از زیر پایم شروع به لغزیدن کرد و جهان به خاموشی فرو رفت.
دیوارها محو شدند، هوا غلیظ و رؤیایی شد، نفس کشیدن سخت شد و من خود را در جهانی یافتم که با سنجش ساعت و تقویم سازگار نبود.
عطر، آرام از شیشه بر می خاست. به سان دودی از معبدی کهن و فراموش‌ شده. از قصری تاریک و متروک در جنگلی پهناور و بی انتها. و به سان زمزمه ای مقدس و در عین حال نفرین شده خودنمائی می کرد.
در آن لحظه های سنگین که هوا هم اجازه نفس کشیدن نداشت، من از اولین زمزمه هایش بوی خاک مرطوب می شنیدم، بوی پچولی چرک و پیر و صبور، بوی زمین اندیشناک. بوی راهرو های نمناک و ترسناک قلعه های خوفناک گوتیک.
می دانستم که نباید انتظار مهربانی ازش داشته باشم، چون که آفریدگار توانا به او از برای لطافت و ظرافت لباس وجود نپوشانیده بود. بلکه چون سنگ سیاه، سنگین و مهیب و وحشی به نشأت وجود در آورده، و زین ترتیب روحی تاریک و سرد و غمگین در او دمیده بود.
طنین هایش قلب را در چنگ می گرفت. و سیاه بود. سیاه، به ناریکی شب های تنهائی.

چون بر پوستم آرمید، غریو آذرخشی خوف انگیز و دهشتناک شنیدم. نه از آسمان، که از ژرفای رگ‌هایم. از خون جاری در آن ها.
این عطر، یادآور خاطره‌ های دور است، یاد گناهانی نیمه‌پاک و اندوهی بی‌نام. یاد افکار تلخ. یاد خطاهای گذشته. یاد نفس محبوس در اندام خاکی.

می دیدم که مرا می برد، به دالان های تاریک و خاموش با دیوارهای بلند و چوبین و قفسه های تا سقف کشیده شده پر از کتاب‌های کهنه و خاک گرفته ای که بوی قداست می‌دادند. بوی غم ها.

بوی خلوت فیلسوفان می داد، بوی تنهایی ای نجیب و پر ابهت.
از آن‌ گونه تنهایی ها که در سکوتش، روح انسان به گفتگو با خویش درمی‌آید.
کهربا در میانش چون شرابی کهنه می‌جوشید. گرم، نرم، و اندوه‌ بار. نشان از فراوان سختی هایی داشت که او را بدین حالت فعلی تراشیده و شکل داده بودند.
در نهانش، نغمه‌ ای بی صدا از چرم خوابیده است در کنار بوی آشنای دود. رایحه‌ مردانی می داد که روزگاری در تاریکی اندیشیده‌ اند و در روشنایی خاموش گشته‌ اند.
مرا به یاد موم شمع ها انداخت که بر میز های بسیار زیبای بلوطی، به یاد اندوه فرزانگان و تب خاموش دیوانگان عاشق، جان می سوزاندند. یاد اتاق های خفه شده در دود تنباکو.

زمان گذشت، و عطر ژرف‌ تر می شد، گویی به ته کنج روح من رسیده باشد.
گرمای چوب کهنه، پژواک بی پروای پچولی وحشی، و آخرین پیچ دود تنباکو در سالنی خاموش به رقص می آمدند.
احساس می کردم شیرینی‌ ای در اوست، اما نه از جنس معصومیت!! این رایحه هیچگاه معصوم و بیگناه نیست! بلکه شیرینی ای از جنس پلیدی و ناپاکی، همچون گل‌های خشکیده در میان برگ‌های کتابی که زندگی از یاد برده اند اما یادشان همچنان جاودان است.

احساس جنون می کردم! دیده هایم تار شده بودند.
من، سایکدلیک را نپوشیده بودم. بلکه او مرا پوشیده بود!!
چون جامه‌ای از یک رؤیا، مرا در خود فرو برده بود.
نبضم کند می شد، اندیشه‌ ام نرم و روان، و لحظه‌ ای چنان بود که خود را نه آدمی، بلکه سایه‌ ای شناور بر آب‌ های بی‌ زمان یافتم.

در آن دم دانستم:
جاودانگی، نه در نبودن مرگ، که در ماندن حس است، در تکرار خاطره، در بوی چیزی که رفته اما هنوز باقی‌ست.

تراژدی غمناکی در این عطر نهفته است.
با این حال، غم و شکوه با هم در هم آمیخته‌ اند، همچون شعر ویرانی.
هر نت، نغمه‌ ای‌ست از دلی که نمی‌ خواهد رها کند گویی خود عطر نیز عاشق پوستی‌ست که بر آن آرمیده است.

سپیده که دمید، آتش به خاکستر نشست، و من هنوز در سکون رایحه غوطه‌ ور بودم. فکرم برای اولین بار ساکن شده بود. هیچگاه تا کنون چنین آرام و بی دغدغه نبوده ام. نمی خواستم او برود. نه هنوز!! من به این آرامش نیاز داشتم. من با آغوشش نیاز داشتم!.
هوای صبح سرد بود، اما سایکدلیک نرفته بود. چون روحی در حجره مانده، بی‌آنکه وداع گوید.

در آن لحظه دریافتم که این عطر، نه همراه زندگان، بل مونس رؤیابینان است. همنشین خستگان.
یار سالکان، همدم خاموش آنانی که در دالان های یاد و خیال به همراه تنهائی خود گام بر می دارند.

سایکدلیک یک عطر نیست، بلکه آئینه و انعکاس است.
انعکاس اندیشه‌های گم‌ شده، احساس‌های بی‌نام، و سایه‌هایی که تنها در دل تاریکی معنا می‌یابند.
سایکدلیک عطر نیست! اعتراف است. اعتراف تلخی و غم خفته در قلب هاست. و مرثیه‌ای است برای روح.

او را دوباره خواهم پوشید، اما نه برای خوشایند دیگران، که برای خودم.
تا به یاد آورم که در زیر آرامش ظاهر تن و جسم خاکی ام، هنوز طوفانی آرام می‌تپد. هنوز شعله هایی روشن است. و اینکه هنوز زندگانی وجود دارد.


تا زنده‌ام، این شیشه را نگاه خواهم داشت، نه که نشانه ای باشد برای تجمل، که نشانه‌ای برای حقیقت.

با سلام
مخاطب خاص خودشو میخواد مطلقا بلایند بای تهیه نفرمایید