AZZARO - Azzaro Pour Homme

بر اساس گزارش هاروارد هلث ( harvard health ) : سطح تستوسترون مردان جوان 20 ساله امروزی در حد پیرمردهای 70 ساله دهه 1940 است ...
یعنی جوانان امروزی از نظر انگیزه ، جاه طلبی ، ریسک پذیری و قاطعیت و ... در پایین ترین سطح ممکن قرار دارن .

سطح تستوسترون عطرهای امروزی هم به شدت افت کرده .
بعد از جنگ جهانی دوم ، با پایان یافتن دوره ی قدرت نمایی و سلحشوری و دلاوری و ... و همزمان با پیشرفت علم پزشکی و بالا رفتن سطح بهداشت ، مردان جوان با صورت های اصلاح شده و عطرهای باربرشاپی و تر و تمیز ، ورود خودشون رو به دنیای بزرگسالی و مدرن اعلام می کردن .

این روزا اما ، زمونه خیلی عوض شده ، جوان امروزی باید اهل کافه و رستوران رفتن باشه ، عطرها هم همین طور ، گورماند و خوراکی شدن .
آدم یاد نوشته های روان شناسی تحلیلی میافته . اونجا که میگن نوزاد انسان برای کشف دنیای پیرامون ابتدا از دهانش استفاده میکنه . دهان نوزاد برای دریافت غذا و به مرور برای بررسی عروسک ها و اسباب بازی ها و غیره اولین و بالاترین کارایی رو به عنوان ترازو داره . در واقع نوزاد انسان از بدو تولد تا مدت ها ملاک تعیین ارزشمندی رو بر طعم و مزه ی اشیا قرار میده تا به مرور حس بویایی و بینایی و شنوایی و لامسه او قدرت بگیره و سطح تحلیلش پیشرفت کنه تا بالاخره به سطح تفکر انتزاعی و تحلیل ذهنی و منطقی برسه ...

یک درجه بالاتر ، با ظهور هوش مصنوعی و ابزارهای مربوطه ، دیتای در دسترس بشر امروزی با سرعت فوق العاده ای در حال بسته بندی تر و آسان تر شدنه . در واقع بشر داره به جایی میرسه که دیگه نیازی به تفکر عمیق و تلاش برای تحلیل و بررسی و تعمق نداره . حتی برای یک سوال ساده میتونه به جای فکر کردن از هوش مصنوعی بپرسه ...

میشه گفت پیشرفت علمی و فناوری رفاه بشر داره به بالاترین سطح میرسه . اما خود بشر چه ؟ آیا او در حال پولبک زدن و برگشت به همان سطح دهانی دوران نوزادی نیست ؟


به این ترتیب گورماند شدن عطرها هم توجیه پذیر میشه . جوان امروزی هرچه قدر سطحی تر ، در دسترس تر ، و خوردنی تر ، یا بقول قدیمیا هر چه قدر " هلو برو تو گلو " تر ، مورد پسند تر ...


در نهایت لازمه بگم منظور من از این مبحث خوب یا بد بودن و مقایسه بین جوانان امروز و دیروز نیست . به قول اخوان ثالث : من نه بدبینم نه خوشبینم ، من شد و هست و شود بینم ...

روز خوش

این عطر خوراک بعد حمام و دوش و اصلاح صورت هست. بوی تمیزی و آراستگی مرد رو چندبرابر میکنه.

جادوی زمان در قلب خاطرات، که تا همیشه بر یادها، جاودانه خواهد بود. عطری که در قلب خاطرات زندگی، همچون معجونی از زمان، جادو می‌کند. عطری که بین بونوازی از درپوش با تن‌پوش شدن، مرزی از عشق اول شخص با ضمیر عاشق سوم شخص، را نهفته است...
از وقتی یادم میاد، عاشق موسیقی‌های تیتراژ فیلم‌ها یا سریال‌ها بودم. بخصوص موسیقی‌های فیلم‌ها یا سریال‌هایی که استاد مجید انتظامی و استاد زنده یاد بابک بیات آنها را کار کرده‌اند. پاییز سال ۱۳۷۶ از شبکه ی یک سیما سریال مردان آنجلس یکشنبه شب‌ها ساعت ۱۰ پخش می‌شد، اون روز دایی و زن داییم خونه‌ی ما شام دعوت بودند که شب رو مادرم برای خوابیدن هم نگه داشت خونه‌ی ما. دایی که عاشق ادکلن بود، شیشه ی همین ادکلن آزارو رو توو کیف زن داییم گذاشته بود که بیاره به منم نشون بده، فکر کنم اون زمان این ادکلن آزارو رو تازه خریده بود. شیفت صبح مدرسه بودم، صبح ساعت ۶ بیدار شدم تا آماده بشم برم مدرسه، دیدم این ادکلن آزارو روی طاقچه مون هست که داییم یادش رفته بود بزار داخل کیف زن داییم، برداشتم یواشکی دو سه پاف زدم به لباسم و رفتم مدرسه.
هوای سردی بود، برف باریده بود، درب آهنین خونه مون رو باز کردم در اون تاریکی روبه روشنایی هوا، باد بسیار آرامی بهم اصابت کرد و بوی عطر آزارو پیچید. کاپشنی از جنس میکرو پوشیده بودم که خیلی جنسشو دوس داشتم با یه پلیور بافتنی که خاله ام واسم بافته بود.
رایحه ی این عطر، تک‌تک قدم‌هایی که تا رسیدن به مدرسه رو طی می‌کردم، برام بازسازی می‌کنه. گرفتار موسیقی متن سریال مردان آنجلس بودم که با عطر آزارو پورهوم، در اون صبح دوشنبه ی نیمه تاریک و سرد، در خلوت بی صدا و بی سایه ی کوچه‌های آرام که از دودکش هر پشت بامی، دودی از گرمای مهر و صفا، روبه آسمان بود. صدای سکوت در اون لحظات پیمایش، که با هر بار قدم گذاشتن بر پوست سپید کوچه‌ها، صدای شکستن تار و پود برف‌ها را می‌شنیدم.
رایحه‌ای از صدای عطر نان تازه پخت و داغ، که آهنگ تنور گازوئیلی اش تا انتهای کوچه‌ها هم امتداد داشت. رایحه‌ای از نگاه بی‌معنای مفهوم پذیر دو سیمای آشنا به یکدیگر از هاجر و من که هر روز صبح در مسیر مدرسه به همدیگر تلاقی میخورد. رایحه‌ای از انتظار پشت درب آهنین غول پیکر مدرسه، که سرمای تاریک به گرمای روشنایی رضایت می‌داد، تا درب آهنین باز گردد.
رایحه‌ای از قلب خاطرات زندگی، در آغوش کوچه‌های کهن، که تا همیشه یادمان خاطره‌ها در زمان خواهد بود.
..........
عطر آزارو پورهوم به نظرم جادوی زمان است که حتی سالها بعد هم تن‌پوش کنم، باز هم به همان زمان دوران نوجوانی در قالب اول شخص وارد می‌شوم. اینکه میگم اول شخص، منظورم این هست که با رایحه ی عطر آزارو پورهوم برمیگردم به همان روایتی که مطرح نمودم در قالب فقط دیدگانم که داشتم نگاه میکردم به پیرامون در اون هوای نیمه تاریک و سرد تا رسیدن به مدرسه.
ما همیشه عادت داریم تا وقتی به گذشته ی خودمان تخیل می‌کنیم، بصورت سوم شخص، خودمان را در آن دوران گذشته دوباره‌سازی کنیم. اما برخی مواقع می‌توانیم، بصورت اول شخص، یعنی فقط از دیدگان چشمانمان که آن دوران به چه چیزهایی نگاه می‌کردیم، را برای خودمان یادآوری کنیم. عطر آزارو پورهوم هم برای من خاطرات نوستالژیک زندگی ام را بصورت اول شخص، یادآوری می‌کند که انگار همین دیروز صبح بود...
رایحه‌ای بسیار خوشبو و جذاب از باربرشاپ های کلاسیک و نوستالژیک در بستر فوژه و طبع گرم و تند و تیز و تلخ، مناسب تن‌پوش آقایان کلاسیک پسند در روزهای سرد پاییز و زمستان با ماندگاری و پراکنش خیلی خوب برای نسخه های قدیمی و ماندگاری خوب و پراکنش متوسط برای نسخه‌های امروزی.
برای شامه ی من، گل سر سبد برند آزارو، همین عطر کلاسیک آزارو پور هوم است. عطری که واسم همیشه دلتنگی میاره، برعکس سایر عطرهای این برند.
سپاس از همراهی بزرگواران....

امروز که آزارو مرا مهمان کوچه های گرم و آسوالت های فرسوده تهران کرد…
شاید مانند همیشه ندرخشید اما بازهم با ۲پاف یادی کردیم از این باربرشاپیِ خسته…
تا اوایل پاییز هم نتونستم دوام بیارم که سراغ عطرهای زمستونیم نرم اما نشد که نشد…
نمی‌دونم لفظ (باربرشاپیِ خسته) بهش میچسبه یا نه…

حدودا دوسال پیش میخواستم تعداد زیادی دکانت خریداری کنم و به دنبال عطر میگشتم، چشمم خورد به این عطر؛ اون موقع تصور درستی از عطر کلاسیک نداشتم و نمیدونستم دقیقا منظور از کلاسیک یعنی چی و فکر میکردم عطر کلاسیک دیگه خیلی خفنه ولی خوب تصورم اشتباه بود.
وقتی خریدمش تازه با کلاسیک بودن آشنا میشدم؛ اون اولین اسپری و پشیمونیم از خریدنش که حداقل میتونستم یه عطر دیگه به عنوان دکانت انتخاب کنم، آخه اون اولش یه بوی شبیه به برگ سوخته میداد و گفتم این دیگه چیه! و بعدشو اصلا بو نکردم ببینم چطوره، هر موقع هم در شیشه دکانتمو بو میکردم میگفتم: اَههه باز بوی برگ سوخته (که البته نمیدونم برای افراد دیگه هم اینطوره یا نه ولی برای من اینطوری بود).
بعد از چند هفته تصمیم گرفتم صبح زمستونی استفاده کنم با خودم میگفتم حداقل تمومش کنم حیفه؛ روی گردن و لباسم اسپری کردم (اتفاقی هم یه پافش خورد به صورتم🤦‍♂️) و وقتی از خونه اومدم بیرون و راه میرفتم فهمیدم که تصورم اشتباه بوده، برگ سوخته چیه دیگه؟ یه بوی با طراوت زمستونی رو میداد از اون بو هایی که انگار از حموم اومدی بیرون و حالا رایحه شامپو یا صابون ازت پخش میشه (مخصوصا وقتی خورد به صورتم احساس میکردم تازه شیو کردم). و بعد از اون باهاش آشتی کردم و کنار اومدم. خیلی از نوت های رایحه یادم نمیاد ولی در کل برای من یه بوی تمیزی‌گون القا میکرد و البته نشون میداد که سن و سالش برای من جوون نمیخوره ولی من برام مهم نیست به سنم بخوره یا نه، همینکه بوشو بپسندم برام کافیه.

بسیار همه‌پسند بود برام؛ بازخورد مثبت زیاد گرفتم. گرم و تند و به شدت مردونه. نوستالژیه... برام بوی دهه هفتاد رو میده. به نظرم با لباس‌های کلاسیک و رسمی خیلی جوره.

دیروز این عطر رو داخل منزل روی بلاتر اسپری کردم و از رایحه کلاسیک و مردانه اش نهایت لذت رو بردم…
چشم انتظارِ زمستان:)

درود بر شما
خدمتتون عرض کنم بنده هم برج اسفند ۱۴۰۱ این ادکلن رو خریدم. رایحه که مثل همیشه عالی بود. اما ضمن اینکه ماندگاری بسیار خوبی داشت از پخش بوی بسیار ضعیفی برخوردار بود که در اولین کامنتم راجبش نظر منفی دادم. چند روز بعد برای خواهرزاده ام دو تا دو پاف در یک نقطه از تی شرت اش تست کردم. سه چهار روز بعد اومد و گفت هنوز بوش میاد که خودش هم یک نسخه ۲۰۰ میل خرید. شاید من از نزدیک بو کرده بودم یا مشامم از رایحه پر شده بود یا با بدن ایشون بیشتر میساخت چون کلا آدم بسیار خونسردی است. ادکلن آکوا بولگاری رو به کاپشن نوی خودش زده بود که پخش بوی عجیبی داشت. وقتی ازش تعریف کردم کاپشن و ادکلن رو باهم بهم هدیه داد. وقتی کاپشن رو داخل کمد گذاشتم تا دو ماه درب کمد رو که باز میکردم بوش میزد بیرون اما متاسفانه بنده همون ادکلن رو با پاف های بیشتر روی همون کاپشن تست کردم که با ماندگاری چند روزه و پخش بوی ضعیف مواجه شدم!
اما در مورد آزارو پور هوم بگم که پس از مدتی کیفیتش برای بنده بهتر و بهتر شد... رایحه عالی، ماندگاری عالی و پخش بوی خوب و راضی کننده که ترغیب شدم یک نسخه ۱۰۰ میل و یک ۲۰۰ میل دیگر ازش تهیه کنم. یک نسخه ۱۰۰ میل دیگر هم از سری قدیمی ترش دارم. مطمئن هستم پس از زمانی کم براتون جذاب تر میشه...
مبارکتون باشه

عطر جالبی نیست

تمام اندک سالهایی که شیشه ی این عطرِ هدیه که الان نیمه پر هست رو گوشه ی کمد دارم، نظر مثبتی برای استفاده ازش نداشتم.
همیشه میگفتم بوش خیلی قدیمیه، حوصله سر بره، برای من و هم نسلی های من نیست.
همیشه عطر های کلاسیک رو از خودم دور نگه میداشتم و چشم بسته به عطر های امروزی و مدرن، بله میگفتم.
اما امروز بدون هیچ تعصب، بدون هیچ پس زمینه ی ذهنی یک پاف از این عطر به پشت دستم زدم، از اتاق اومدم بیرون که اپنینگ عطر رو از روی هوا حس نکنم و دستم رو از بینیم دور نگه داشتم، رفتم لب پنجره که هوا آزاد و خنکه؛ بعد چند ثانیه دستم رو بو کردم و اینبار هیچ شباهتی به دفعه های قبلی نداشت. گفتم بیا و فرض کن این عطر همین یک ماه پیش معرفی شده؛ هیچ دلیلی نبود که شامه ام با این حرف مخالفت کنه.
آره، اگه الان ۵۰ سالم بود و امروز بعد از ۳۰ سال دوباره این عطر رو بو میکردم، شاید میگفتم واو بوی دهه ی شصت میده، بوی سلمونی های قدیمی رو میده؛ اما من که الان ۲۱ سالمه و متولد ۸۳ ام؛ پس چرا من هم وقتی این عطرو بو میکردم یاد خاطرات جوانی ام در دهه ی شصت و هفتاد میفتادم؟ یکبار بیا و فقط با بینیت این عطر رو بو کن نه با مغزت (شاید این حرفم از نظر علم پزشکی بی معنی باشه ولی خب عامیانه گفتم دیگه)
بله بو کردم و فک کنم مجبور شم تا سال دیگه یک شیشه ی جدید از این عطر تهیه کنم؛ البته اگه دوباره مغزم شروع به تراوش خاطرات دهه ی شصت نکنه.
نمیدونم، شاید واقعا این عطر با ما بچه مچه ها حال نمیکنه.
ممنون که وقت گذاشتین و نظر من رو خوندین.