HISTOIRES de PARFUMS - 1740 Marquis de Sade

بعد از اولین تست به برادرم نگاه کردم و گفتم شبیه بوی حرم نیست؟ راستش تو حال و هوای خرید یه کار وتیوری بودم و مشامم پر بود از عطرهای اون لاین؟ همین. اما مارکی دوساد هم آدمی نبود که از فکرش بیرون بیام. شب، قبل از خواب دوباره روی نبض دستم به اندازه یه عدس گذاشتم و زود توی تخت رفتم. حس عجیبی بود. بی اینکه بفهمم هفت شب این موضوع تکرار شد. و ... سراسیمه دنبال خرید شیشه کامل رفتم. جناب مارکی کار خودش رو کرده بود. برای آشنایی سریع با این شخصیت میتونید فیلم Quills -2000 رو ببینید تا بفهمید با استنشاق این عطر قراره با کی همذات پنداری کنید. شنیدید میگن دماغت چاقه؟ این عطر دماغ آدم رو چاق میکنه. شیشه 1740 تبدیل شده به انفیه دان من. و معتادش شدم. (امیدوارم سادیست نشده باشم). اگر خیلی جوانید سمتش نرید.

بوی کره تازه زده شده با مشک(پوست بز) توی خونه کاهگلی در فصل بهار رو میده. بوی خاطره انگیزیه برای من

سلام به دنیای اصالت و ظرافت‌های بی‌نظیر!

یه عصر سرد زمستونی رو تصور کن؛ شال‌گردنی دور گردنت پیچیده‌ای و هوای خنک خیابون حس نوستالژیکی بهت می‌ده. این عطر مثل داستان قدیمی یه جنتلمن اروپاییه؛ از همون لحظه‌ای که بوش توی هوا پخش می‌شه، ترنج با خنکی ملایمش مثل سلام اول داستان وارد می‌شه. یه شروع شفاف و تمیز که تو رو آماده می‌کنه برای سفر به عمق رایحه‌ها.

چند دقیقه که می‌گذره، هل با اون حالت تند و ادویه‌ایش صحنه رو می‌گیره، اما زیادی شلوغ نمی‌کنه. بعد، وانیل آروم وارد می‌شه، یه شیرینی ظریف و گرم که انگار سعی داره تعادل همه چیز رو حفظ کنه. وقتی سدر و چرم به این ترکیب اضافه می‌شن، دیگه همه‌چیز به اوج خودش می‌رسه؛ یه رایحه‌ی کلاسیک، کمی دودی، و پر از عمق.

این عطر از اون دسته‌ایه که برای دل خودته. نه برای جلب‌توجه، نه برای بازخورد گرفتن از دیگران. یه همراه خاص برای شب‌های سرد و خلوت، وقتی که می‌خوای توی افکارت غرق بشی و از لحظه‌هات لذت ببری. بوی شیک و اصیلی که برای هر کسی قابل درک نیست، ولی برای کسی که عاشق عطره، احترام می‌آره.

درود بر عطرهایی که داستان تعریف می‌کنن و همراهِ لحظه‌های ناب ما می‌شن!

از وقتی که مرده‌ام، نه وقتی دارم برای نوشتن، نه حوصله‌ای برای خواندن و نه انگیزه‌ای برای بوئیدن. طبع ما را همین لذت اپیکورگونه‌ای که از نفس نکشیدن می‌بریم بس.

ادویه‌ها را که مشت مشت می‌ریزی وسط، چرم عطسه‌ای می‌کند و هر مشت را شکلی جدید و جایگاهی مشخص بخشیده و در میان‌شان، گلی وحشی می‌کارد. چوب می‌چوبد و چرم می‌چرمد و دود با اینکه نمی‌دُووَد، ولی می‌دَود تا از حس کهنگی به درآید و نمی‌تواند. کهنگی در این عطر موضوعیت دارد و دویدن در اینجا یعنی لیز خوردن بیشتر به سمت عمق کهنگی.
چه زیبا توصیف‌هایی که جملگی رفقا کرده‌اند.‌ لذت بردم. به به!
می‌خوام بگم منم حاضر:

شخص مارکی دوصاد؛ داد و هوار است، فریاد است، عربده‌ که چه عرض کنم، جیغی‌ست از حلقوم نوجوانی سرتق: نه چندان وحش‌آلود و لرزان که کثیف و در کمیت اندک و در بلوغ غربی خویش، ایستا و مقطوع و رشد نکرده؛ سزاوار سقط و شایسته انقطاع؛ بیهوش از اصطکاک هبوط.

مردنی‌تر از آنکه بخواهد زندگی کند و نقشی را عهده‌دار شود. استفراغی‌ست از معده‌ی رنجور یونان. بیمار، دیوانه، بیگانه و کج و کوله‌ای‌ست که هنر می‌داند و نوشتن بلد است. به درد چاک ناکجاآباد فامیل دورش‌ می‌خورد. بی‌تربیت است و دور از محضر انسان و خارج از ساحت ادب.

خب بله! ادبیات که عرصه‌ی ادب نیست، عرصه هنر است؛ گرچه هنری بی‌ادب و دور از نزاکت. بگذار این رئالیسم خونین و جانی، نکبت و آلوده، بی‌شرم و کثیف بخورد توی سر عمه دوصاد و آلفرد کینزی و و تئودور باندی و جفری دامر و...
دوصاد بوی گند می‌دهد. این بوی تمدنی‌ست که در آن زیسته؛ گزشی‌ست از دم عقرب به مغز خودش؛ لگدی‌ست بی‌تاثیر بر پیکر ضخیم توده.

دوصاد؛ جانوری حل نشده و معماگون است در حصار سنت؛ خطِ خط‌خطی و خمیده‌ای لابلای صاف‌خطوطِ راست‌کشان؛ ناهمواریـــی در دشتی صاف و بی‌کران؛ جوشی زبر و عفونی بر گونه‌ی دخترکی صورتی؛ آجری در جاده، خراشی بر پیشانی، خرابه‌ای بسی خراب‌تر از دیگر مخروبه‌های این شهر بی‌سیرت و صورت؛ شاید بتوان گفت هویتی نمایان لای این تهویه‌های محو و کم‌رنگ کلیسا، پرتره‌ای شفاف و خشن در کنار طرح‌های خیس خورده و ابتر.

خلاصه دوصادی زیادی دوصاد... دوصاد متمایز است، خاص است، شفاف است و هویت و تشخص دارد؛ دقیقا بسان عطرش.


عطر مارکی دوصاد هم مثل خودش تشخص دارد و تمایز: در وضوح روایح‌ و شفافیت نت‌ها و تغییرشون کم‌نظیر است و عالی عمل می‌کنه.

زمستان کلیسایی‌ست که قرار است با انبوه حجم خویش، تشخص عطر مارکی دوصاد را جلوه‌ای غنی‌تر و پررنگ‌تر ببخشد؛ چه آن سفید است و این یک بس سیاه. این عطر را در تابستان استفاده نکنیدااا؛ می‌شود دوصادی در جغرافیای مسجد اسلامی. مجال بروز هم پیدا نمی‌کند چه رسد به تجلی و تشخص:)

نکته‌ی مثبت عطر دوصاد نسبت به خودش اینه که حداقل در زمانه‌‌ای به دنیا اومده که نخواهد شد آن کمانی که تیر زهرآگین انسانی زیاده حیوان‌رو به قلب مذهب و سنت نشونه رفته. خواهد شد آن قیدی که ناطقیت انسان‌رو ازش گرفته و جز حیوانی ازش باقی نخواهد گذاشت... دقیقا همان که ازش انتظار می‌رود.

اوووووه حالا حالاها باید دوید تا این شخم‌‌خورده‌ی جرواجر شده‌ی پت..یاره‌رو دفینه‌ی طلاکوب قرن هجدهم دانست. چطور دلتان می‌آید؟ حافظ هم ادیب است و با فرهنگ، دوصاد هم؟ گوته را با چنین جانداری تاخت می‌زنید؟ دل ندارید؟
خب بله! با نگاه اسپینوازیی و رحم داستایفسکی‌وار، باید می‌گفتیم بی‌چاره دوصاد؛ بگذار او را هم لای قربانیان حساب آوریم؛ که می‌گوییم! دوصاد هم قرین ولتر. من دوستشان دارم، آثار هنری‌شان به شدت زیباست، ولی پروژه‌ی تبدیل این خون‌آشام‌ها و اشرار به بت‌های جاودان تاریخ و قهرمانان مدرنیته، آزار دهنده است. این‌ها خودشان معلول وضع تمدن خویش‌اند؛ بعد عده‌ای ایشان را علت فاعلی فرهنگ مدرن جهان می‌دانند.‌ عجب!!!! بابا شعله‌‌ پز! اینا می‌خوان منو به کشتن بدـَـَـَـَن.
هیستویرز د پارفومز جایگاه دوصادرو فهمیده و مطابق با شخصیت و شأن این عظیم الشان واژگونه، رایحه‌ای خلق کرده چنین؛ آنوقت در شرق قومی نهفته‌اند که ایشان را به مقام شامخ پیر مغان و خضر مطلوب رسوندن!!!!!!!

قبول دارم! دوصاد از جمله سروهای بلندی‌ست که در مقابل سیل ویران و ویران‌کننده‌ی عرف و سنت ایستاد و پنجره‌ای به جهان جدید گشود، ولی این پنجره، رو به بدترین ناحیه‌ی تمدن جدید باز شد. اگر بازش کنید، خودتان خواهید فهمید که چرا باید در همان لحظه ببندیدش... (ببخشید،) بکوبیدش!!!

این چه جاندار کج و کوله‌ای‌ست که مشتی او را از بزرگ‌ترین چی‌چی‌‌ها؟
متفکران؟؟؟
بگذارید با هوففففف کردنم تمام قامت اندیشه‌ی این مقهوران فرهنگ چندش‌آور غربی‌رو، به سخره بگیرم و به همین راحتی از کنارشون رد بشیم؛ گرچه شاید بهشون بربخوره. از طرفی هم چون بالاخره اهل مطالعه و درک مطلب‌اند، هیچگاه طالب زد و خورد باهاشون نبودم. همین درصد اندک اهل مطالعه‌رم نباید رنجوند. بی‌نواها به دنبال حقیقت آمدند، ولی ره افسانه زدند؛ کمی بیشتر از هومر غرق در اساطیر شدند و دیوانگان را رب‌النوع آزادی دیدند.
خب حداقل چشمی داشتند که ببینند! نباید رنجوندشان.

تکمله:
پیروی کردن از ساختارها یعنی انکار بافتار خودت... که دوصاد انکار ساختار بیرونی کرد، ولی به بافتار خودش وفادار ماند؛ برخلاف کافکایی که خود را در خلوت خویش آدمی ممسوخ و سوسکی بی‌نوا‌ دید و توان مقابله با قدرت قاهر جامعه، دین و خدا را در خود نیافت.

اگر می‌خواهی از وسط نصف شوی، به ساختارها وفادار بمان و روی هنجارها قیقاج نرو و بدون راهنما نپیچ، اما دوصاد خلاف این آموزه را توصیه می‌کند؛ هم خودش هم عطرش.

نیک آموزه‌ای‌ست، ولی نه در این حد، بی‌خود و صرفا در حوزه سکشوالیته.

خوب بیفتیم و آرام تا صدای افتادنمان گوش عالم را کر نکند...
دوصاد تشتی‌ست که از بام تمدن افتاد.
صدایش را شنیدید؟
بویش را هم خواهید شنید...
فقط کافیست با شماره ۱۷۴۰ تماس بگیرید!!!
چه خوش بویی و چه پرخاشگر رایحه‌ای...
فقط جسارتا این یکی تشت نیست که صدا بده. بیفته می‌شکنه؛ مواظبش باشید.

یک رایحه پیچیده و کاملا کامپلس و مرموز و تاریک !!!
تاپ نت بوزی و صمغی داره که انصافا یونیکه و کمتر در عطرهای دیگه بوییدم اش وبنوعی رایحه را نوچ و چسبناک جلوه میده ولی شیرین نیست!!! و واقعا این موضوع گیج کننده است .هل بسیار با کیفیت و البته نه شیرین و در ادامه کار رزین و صمغ های مختلف و چرمی(اصلا از نوع چرم توسکان لدر نیست) که شبیه چرمهای ممو هست.کاملا خاص و البته با کیفیت.جالبه تک تک تغییر نوتها را میتوانید احساس کنید و حاکی از کیفیت مواد تشکیل دهنده این عطر هست...با تیپ کژوال مشکل ست بشه و بیشتر عطر شب هنگام هست و با لباس رسمی و ترجیحا تیره!!! ادم را به یاد کاراکترهای کاریزماتیک و مقتدر و حتی مستبد و بیرحم دنیای قدیم میندازه...تارکی شب و ظلمات کوچه های شهرهای قدیم ...تا حدودی فضای این عطر شبیه بعضی عطرهای تام فورد هست...مناسب بلایند بای نیست و بنظرم بدرد جماعت عطرباز میخوره تا مصرف کنندگان عامی....ولی کار پرصلابت و جانداریه و در عین پیچیدگی های خاص خودش ماندگاری بالای 10 ساعت و سیاژ خوبی را در 3 ساعت ابتدایی داره... مناسب افراد میانسال با شخصیتهای جدی و موقر است....دوستش دارم

باید بهش فرصت داد نباید روی گردن یا نزدیک بینی زدش فقط روی یک مچ دست کافیه ، یه کار اورینتال انیمالیک چرمی نه چرمی مثل توسکان لدر یا هر چرمی که تاحالا میشناختید ، یه چرم شیرین خوراکی ، تاریک مثل اسمش ولی نه تاریکی مطلق انگار توی یه انباری قدیمی نشستی یه چراغ نفتی سالها کار نکرده ولی با لکه های نفت و فیتیله ی سوخته و وسایل چوبی قدیمی ولی نه چوب نم کشیده چوب خشک توی این تاریکی بیرون آفتابیه و لای در انباری مقداری بازه و رد نور دیده میشه ، یادتون باشه اگر کسی بخاد عطرو توضیح بده تنها راهش شناخت بوهای زندگیه ، بوها تویروزای خاصی یاد ادم میمونه روزای عذاداری ، شکست عشقی جاده شمال ، نم بارون تو اولین روزای پاییز

هیستوریز دپارفومز مارکوئس د سد ۱۷۴۰.
یه عطر ادویه ای_ هربال_ چرمی
اگه دنیای عطرها رو با دنیای نژادها مقایسه کنیم این کار کولی دنیای عطرهاست.
نامگذاری این کار ادای احترامی به زادروز یه نجیب زاده سرکش فرانسوی هست.
اپنینگ کار ترکیبی از روایح ادویه ای( تخم گشنیز و هل) هست که یه نت پچولی خاکی و کثیف همراهیش میکنه.
نت گل وحشی ایمورتل لحظه به لحظه قوی تر میشه و به اصطلاح من تمی کولی وار به عطر میده.
تو بک گراند یه رایحه غله مانند و کمی شیرین رو میشه حس کرد که ترکیب صمغ المی با بنزویین و وانیل هست.
چرم اما اینجا یه تم کهنه و رایحه ای شبیه یه خورجین کهنه داره و چوب هم بویی مثل بار و بنه داره.
کار بسیار خاص و سخت پوشی هست و اگه بخوام سرجمعشو بگم این کار برای من تداعی کننده بار و بنه ی یه کولی هست.
پرفورمنس خوبی داره و مناسب شبگردی های زمستونه.

از معدود عطرهایی که نسخه ریفرمولش خیلی بهتر از نسخه های قدیمی هست .

با سلام
رقابت کهربا و پچولی در این عطر تمومی نداره از همون ابتدا این جنگ اغز میشه و تا اخرین نفس عطر ادامه داره در این بین چرم با حالتی کهنه ، چرک و قدیمی (رایحه ای شبیه به رب انار) در بین دو طرف دعوا میون داری میکنه
خودم ۱۲۰ میل ش رو دارم اما بنظرم ۶۰ میل ش اگر گیر بیاد برای چندین سال کفایت میکنه

مارکی دو ساد؟! ینی اسم این عطر رو فیلسوف عصر روشنگری فرانسه که در مورد سادومازوخیسم می نوشت گذاشتن؟ باید جالب باشه بوی عطر لابد و سویه های جنسی داشته باشه