این عطر برای من یک خاطره هست . اولین رویارویی با این عطر توی زمستون بود برای من(البته زمستون اهواز) و توی روز هایی که از لحاظ روحی کاملا فروپاشیده بودم این عطر من رو نجات داد با اینکه عطر خودم نبود و یک عزیز اون رو میزد و من گاهی اوقات ازش میزدم. بعد ها نسخه کلاسیک کول واتر رو گرفتم اما هیچ چیز جای این عطر رو توی خانواده دیویدوف برای من نمیگیره . بوش برای من مثل یک چشمه با طراوت بود وسط یه جنگل تاریک و مه گرفته چشمه ای که بهم یادآوری میکرد امید داشته باشم. بوی آب بوی مرکبات و تازگی ، تازگی ای که توی زمستون تاریک و غمزده پارسال به داد من میرسید هرزگاهی

اولین بار این عطر رو پارسال و قبل از سفرم به شیراز گرفتم
وقتی این عطر رو میزدم انگار با شیراز یکی میشدم
تا به امروز هر وقت این عطر رو میزنم من رو به اون روزا میبره
به هوای پاک شیراز به کوچه هایی که عطر بهارنارنج پرش کرده بود
احساس میکنم اگر عطرسازش به شیراز اومده بود اسمشو نرولی شیراز میزاشت
این عطر، عطر اول من شده و همه من رو با این بو به خاطر میارن
و حس میکنم اگر خدا بو داشت حتما این بو رو میداد