ممنون از لطفتون رفقا... شاد و سلامت باشید
خانم فیضی عزیز ممنون از لطف همیشگیتون... ما گاهی جسارت می کنیم و ورود می کنیم به زنانه ها
شهرزاد عزیز ممنونم... چه خوب که تست اش کردید... کارهای جدید را باید تست و بررسی کرد.
عموسخی عزیزم... زدی به هدف. نبوییده بررسی اش کردی و دقیق هم فرمودی. ممنون از لطفت بزرگمرد

آیا این همان زنانه ایست که در جستجویش هستم؟
.
برای من، پرمصرف ترین عطرها، روزانه/معتدل ها هستند و معمولا در این شاخه، سخت پسندتر هم می شوم. برای همین همیشه در پی آن روزانه/معتدلی هستم که متفاوت، کاریزماتیک و در عین حال خوش رایحه باشد. جدا از عطرهای مردانه، زنانه هایی که این مشخصات را داشته باشند هم جستجو می کنم. و باید بگویم که پس از مواجهه با DIVINE از "ژان پل گوتیه" هیجان زده شدم.
ترکیب لوکس و زرق و برق داری از گلهای سفید، به اضافه ی یک آکورد واضح آکواتیک که نمی دانم از کدام نت ها برآمده 🤔، به همراه یک شیرینیِ نرم و پر از مَلاحت... زیبا بود و کاراکتر داشت. همان چیزی بود که به دنبالش بودم... خوشبو، منحصربه فرد و کاریزماتیک... این صفاتِ یک عطر امضای درست است.
"کوئنتین بیش"، عطار پُرکار این سالها که با سبک جدیدش در "گنیمید" و "بوا ایمپریال" آشنا شدیم، رگه ای از آن حال و هوای دم کرده ولی فِرِش را در "دیوین" آورده است. "مگاماره" را یادتان هست؟ انگار یک مگاماره ی کوچک درون "دیوین" هست، اما آکوردهای درخشان شکوفه های سفید، ترمزش را می کشند... یک جایی در میانه ی اجرا، رایحه ی نمکی/ دریایی انگاری که غلبه می یابد و به سمت تخریب رایحه می رود. اما بازهم ترکیب، دوباره یکدست می شود و این بار تا پایان باقی می ماند. مثل ویدیوی رسمی معرفی، که "یارا شهیدی" (بازیگر آمریکایی و چهره تبلیغاتی این محصول) ملکه ی قصری پر از درخشش است و با اقیانوس و کشتی و ملوان ها که در یک بطری محسورند، رویا پردازی می کند... گاهی خود را درون بطری و در میانه اقیانوس میبیند، اما باز به قصر طلایی و درخشانش باز می گردد.
"ژان پل گوتیه، دیوین" را تست کنید. گُلی، دریایی، شیرین است و شبیه هیچ عطر دیگری نیست... در این دنیای عطرها که بسیاری از محصولات، بوی مشابهی دارند، "دیوین" متفاوت است و چون فرمول جسورانه ای هم دارد به احتمال قوی همه گیر نخواهد شد... که این عالیست، به این شرطِ مهم که پسندیده شود.

چقدر کیف کردم از خواندن یادداشت تون مهریار عزیز... چه عالی که جمله ام مفید بوده...
بله، بخش بزرگی از نظرات مثبت ذیل عطرهای قدیمی از خاطره ها برمیاد... ما نباید به نظرات استناد کنیم. عطر باید با سمپل یا دکانت تست بشه...
حالا جسارتا یک جمله ی طلایی دیگه هم دارم... عطرهای قدیمی (خصوصآ توقف تولید شده ها) را رها کنید. عطرهای جدید را دریابید. حتی جستجوی بچ های قدیمی هم از نظر من کار جالبی نیست. ما عطربازان زیادی بحث ریفرموله را داغ کردیم و متاسفانه زیادی جدی گرفته شده (نظریه نامحبوبیست البته) ... دنبال عطرهای جدید، هنر و خلاقیت جدید و بچ های جدید باشید. عطر تولید همین یک سال گذشته را آنباکس کنید و از ظرافت و تازگی اش لذت ببرید. عطری که بیش از 10 سال از تولیدش گذشته باشد به احتمال زیاد طراوت اش را از دست داده... اون معجزه ی عطرِ اصیل را از دست داده... این نظر من هست با احترام به نظرات بقیه عطربازان...
خیلی ممنونم ازت مهریار عزیز بابت لطفی که داشتی و بازخوردی که دادی

اثری که نیش برندها بر روی دیزاینرها در سالهای اخیر گذاشته اند قابل توجه است. یادم هست که ذیل "سوواژ الکسیر" نوشته بودم: "در اولین مواجهه باورم نمیشد دیور باشد، زیادی شرقی بود"
در دهه اخیر استفاده از نُت های غنی مثل عود و بخور و کندر، مخصوصا در عطرهای مردانه به یک مسیر روبه رشد تبدیل شده و ظاهرا مخاطب هم میپسندد. فلنکر جدیدِ برند خوب آلمانی Hugo Boss هم در همین مسیر قرار گرفته است. Elixir که چند ماه پیش معرفی شد، از یک پروفایلِ جدیدآ محبوب پیروی می کند... چوبی/ امبری/ بالزامیکی... با نُتِ عمیقِ "کُندُر" که اصولا شما را به یاد نیش برندهای خاورمیانه ای می اندازد (به طور مشخص آمواج)...
"هوگو باس، باتلد الکسیر" مشخصآ با الهام از "دیور سوواژ الکسیر" فرمول شده، با این تفاوت که به جای "شیرین بیان" Licorise از "کندر" Frankincense استفاده می کند... و کندر به طور تصاعدی فضا را دربرمی گیرد و رایحه را عمیق تر می کند.
پس از یک شروعِ باشکوه با رایحه ای متراکم از ادویه ای گرم و شیرین، به همراه صمغی چسبناک و شیرین، خیلی زود آکورد چوبی/ خاکی خودنمایی می کند و رایحه را نرم و خشک و غنی می کند... و در نهایت کندر پیدایش می شود و بطور فزاینده ای رایحه شرقی و شرقی تر می شود.
تصویر تبلیغاتی رسمی این کار (چنان که باید باشد) گویای همه چیز است... چوبِ گرمِ آتشین، قطعه ای کهربا به همراه صمغی که هنوز داغ است و از آن دود بلند می شود... به همراه ریشه ی خاکیِ وتیور... گرم، غنی و گیرا... همچون رایحه ی "باس باتلد الکسیر"...
یک عطر واقعآ خوش ساخت و جذاب، بدون تخریب رایحه... اگر عطرهای دیزاینری را دوست دارید (مثل من)، این می تواند عطرِ شبهای پاییز و زمستانتان باشد. اگر دیور سوواژ الکسیر امضای شماست، این می تواند عطر بعدی باشد. اگر پالتو یا کاپشن تان یقه پشمی یا خَز دارد و یا اهل ریش گذاشتن هستید، این عطر شماست... اگر رنگ موهایتان خرمایی ست، قطعآ این عطر شماست...

گفته بود: فقط بنشین و رُز اش را تماشا کن... و من فقط نشستم به تماشا... از میانِ تندی تخمیریِ شراب، و دارچینِ بینی سوز و ترشیِ نفس گیرِ لیمو... از پشتِ دودی مرموز، رُز در دوردست پیدا بود... و الحق که چه زیبا بود.
آکرِیژیا، یک نیش پوشیدنی ست از "بیوفرت لاندن" که بلافاصله انسان را به فضای گوتیک و تاریک رنسانس پرتاب می کند... فضایش برای عطربازانِ باتجربه تر مجذوب کننده خواهد بود. برای من تقریبا حال و هوای تاور 02 را داشت، با این تفاوت که تاور، امبری تر و گرمتر بود و چوب غان فریاد میزد... اما در آکریژیا، همه چیز متعادل تر و مهربان تر بود... و البته که آن رُزِ زیبا از دور نگاهتان می کند و مگر می شود تماشایش نکرد... در حقیقت آکریژیا هربار مرا شاعر می کرد... دیگه چی بگه آدم؟

سلام خانم شکیبا... خوبید؟ ممنون از نظرتون، چشم حتما
من هرگز عطرهارو سریع قضاوت نمی کنم (آدمهارو چرا، ولی عطرهارو نه 😄 #شوخی) مخصوصا اگر دست به قلم بشم. اینجا هم عطر رو نکوبیدم. حتی گفتم که عطر قابل اعتناییست. شما تستش کنید. اما چشم... حتما اوایل بهار چندبار فول وِر می کنم.
شما هم به نظرم French Leather, MEMO را تست کنید اگر دنبال رز تروتازه هستید. شاد و سلامت باشید 🙏🙏

موسکینو را تحسین... و این عطر را برای همیشه فراموش می کند!
.
من از نُت زیبای رُز لذت میبرم، گروه ادویه ای ها هم شاخه مورد علاقه من در عطرها هستند. اما Toy Boy را نمیپسندم... دارم در مورد رایحه حرف میزنم، فارغ از برند و مفهومِ اثر و کیفیت و غیره... به عنوان عطری روی تنم نمی پسندمش.
رایحه اینگونه آغاز می شود: رُزِ غلیظِ ترکیب شده با ادویه ای که حسِ زردچوبه می دهد. و همین ترکیب، با کمی فراز و نشیب تا پایان حضور دارد. در واقع از میانه های کار، گلابی و صمغ اِلِمی، همان ترکیب را سیروپی تر و شیرین می کنند. در ابتدا هم کمی حس ترشیِ مرکبات همراه است... اما همچنان که گفتم، اصل رایحه همان است، رز+زدچوبه
خب... زدچوبه ای درکار نیست، نُت زیبای "جوز هندی" Nutmeg و فلفل صورتی به همراهیِ میخک هستند که در اینجا، آنقدر هارش هستند که همچنین آکوردی را می سازند. رُز هم که در اینجا کاملا گلابگون است... خلاصه که من دوستش ندارم... شاید شما بپسندید (تست کنید، کار قابل اعتنایی ست)
اما نمی شود از "موسکینو، توی بوی" سخن گفت و از مفاهیم ظریف این اثر غافل بود.
خود برند می گوید: "عطر برای مردی ست پویا و مشتاق و پرشور، که از آشکار کردن جنبه های ظریف و بازیگوش خود نمی ترسد"... و در ادامه از "بازی هیجان انگیز و رمزهای بی پایان و غیره" می گوید... اما چیزی که نمی گوید را، سعی می کند از طریق نشانه های نهفته در ویدیوهای تبلیغاتی و لباس مدل ها و عکس ها و شکل باتل و نام عطر به ما منتقل کند. که اگر کمی در موردش عمیق شوید، پُر از اشاره های ظریف اند... اشاره به گرایش جنسیِ خاصی؟؟ نه... اشاره به تمام گرایشات خاص و جایگزین
مهمترین اش پوشاک مدل اصلی، با آن هارنس چرمی (بخوانید قلاده) و ژاکت و کلاه پرفکتو، که یاد رقصنده های کنسرت های "مدونا" در دهه 90 را زنده می کند. یا در ویدیوی معرفی، مدل در پرچین هزارتو دیده می شود که اشاره به "ماجراجویی" های موقتی دارد. یا در عکس اصلیِ تبلیغاتی، مدل جوان و خودِ آقای "جرمی اسکات" (مدیر خلاقیت موسکینو و ایده پرداز تمام این فتنه ها 🫢) با همان لباس های خاص، به شکل مشخصی در کنار یکدیگر ایستاده اند... من در حال خلاصه گویی هستم، وگرنه اشاره های ظریف بی شمارند... در همه چیز، حتی رایحه (رُزِ سبزِ فلفلی)
عطر باکیفیت و خوش پرفورمنسی ست که در میان عطر دوستان ما هم هایپ شده... پس جا داشت که ذیل این عطر، درباره کانسپت حرفی زده شود. اینکه هدیه دهنده های عطر، به معنا و مفهوم کمپین های تبلیغاتیِ هر عطر دقت می کنند یا نه نمی دانم... اما در مورد این یکی باید احتیاط کنید 😉

درس پَس میدیم خدمتتون عمورضا... شاد و سلامت باشید. از عکس پروفایل جدیدتون هم بسی لذت بردم. ممنون از لطف همیشگیتون

نرگس، بازیگر اصلیِ انجمن جنتلمن های ژیوانشی !!
.
"سوسایتی" Society به معنای انجمن (جامعه/محفل) یکی از آخرین لانچ هایِ برند خوبِ ژیوانشی هست که هنوز متوجه نمی شوم چرا باتل اش باید تمامآ مشکی باشد!... هیچ چیز تیره ای در این عطر وجود ندارد. شاید قرار است بستری باشد برای درخشش پلاک برجسته ی نقره ای (که کاملا با رایحه همخون است).
یکی از خوشبوترین لانچ های امسال، با هل و مریم گلیِ فرانسوی آغاز میشود و در عرض چند ثانیه بلافاصله حضورِ نرگس را احساس می کنید... نرگس، با همراهیِ 3 نوع وتیور (که هیچکدام در نهایت در رایحه غالب نمیشوند) پله پله از نردبان رایحه بالا می رود و درست در صدر می نشیند و خود را بر همه ی عناصر تحمیل می کند. هل و مریم گلی، که به آنها وانیل و چوب هم اضافه شده اند، پس از نرگس احساس می شوند و تا یک ساعت ابتدایی وضع به همین منوال است... تا اینجا سوسایتی را می توان شیرین/ گلی/ پودری، فلزی و اسپایسی دانست... سرحال است و جوان و باطراوت، و شدیدآ مناسب اوایل بهار... واقعآ خوشبوست و قطعآ بازخوردهای مثبت به همراه خواهد داشت.
پس از یکساعت رایحه نرم تر و چوبی تر می شود. اما چوب مورد نظر پالوسانتو ست که لحنی تازه و مرکباتی در بطنِ خود دارد و ترکیبش با وانیلِ بااحساس، رایحه را غنی تر و شیرین تر می کند. در واقع ترکیبِ یکدستی از هل، وانیل، پالوسانتو به اضافه ی نرگسی که اکنون کوتاه آمده، رایحه ی جذابیست که تا پایان به مشام میرسد.
عطر خوب و ارزشمندی ست... ساده و بی پیرایه و دوست داشتنی... اما جنسیت اش گیج کننده است! در یکساعت ابتدایی نرگس فریاد میزند... زیباست... اما زیادی گُلی ست و می تواند حتی زنانه باشد (یعنی یک خانم هم میتواند بپوشد، نه اینکه به شما بگویند عطر زنانه زده اید) بعد از یکساعت اما چوب ها رایحه را به سمت و سوی مردانه بازمی گردانند.
یک عطرِ خوبِ معتدل (چهارفصل و کار راه انداز)، کاملا روزانه ( مطلقا حال و هوای رسمی ندارد) و منحصربه فرد (شبیه عطر خاصی نیست) که اگر دقیق تست شود مورد استقبال قرار خواهد گرفت. می تواند عطر امضای یک مرد جوانِ خوشتیپ باشد.

تا قبل از ورود "پچولی" همه چیز برای من عالی پیش می رفت!!
.
عطرِ خوب را باید معرفی کرد. حتی اگر کاملا سلیقه ام نباشد... و جا دارد بگویم که "ژیوانشی جنتلمن ریزرو پرایوِی" عطر خوبی ست. بخاطر رایحه ی باکیفیت، پیچیدگی آکوردها، باتل خوش تراش، پرفورمنس نسبتآ خوب و در نهایت قیمت مناسب، قطعآ یکی از بهترین لانچ های یکی دو سال اخیرِ دنیای عطرسازی ست.
حقیقتا در نیم ساعت اول هیجان زده شدم... در اولین مواجهه، اثرِ فوق العاده جذابی از زنبق، به اضافه ی یک بوی کاغذ مانند به مشام میرسد. "شاه بلوط" آن نُتِ جذابی بود که آکورد چوبی/ناتیِ روشن و ملایمی همچو کاغذ پدید می آورد... و ترکیبش با زنبق، اساس رایحه ی اپنینگ را می ساخت... تلخ و شدیدآ باکلاس...
از وسطِ دلبری های نُت های شروعِ کار اما، آکوردی آروماتیک سَربَرمی آورد که فضای تلخ ابتدایی را به سوی شیرینی می بَرَد... ویسکی
و بلافاصله پس از ویسکی، با ورود صمغ بنزوئین، بطور فزاینده ای رایحه شیرین تر، گرم تر و چگال تر می شود...
خب... تا اینجا همه چیز برای سلیقه ی من عالی بود. تا اینکه "پچولی اندونزیایی" که لَحنی نمناک و کمی منتولی/کپکی دارد، وارد می شود و یک آکورد عمیقِ شرقی را همراهِ رایحه می کند. پچولی طرفدار کم ندارد... اما من؟... نه!
با اضافه شدن پچولی و پس از تلاطم 30 دقیقه ابتدایی، تازه رایحه یکدست می شود و از اینجا به بعد تغییر نت چندانی نخواهد داشت.
عطر خوش ترکیب، پویا و جذابی ست که هم طرفداران عطرهای اُریِنتال را راضی می کند و هم طرفداران روایح مدرن تر را... هواداران پُرشمار "دیور اُم اینتنس" هم که از بچ های جدیدش دلگیر اند، می توانند به این اثر جدید شیفت کنند. پرفورمنس راضی کننده است (گرچه شاید بهتر بود پخش بهتری می داشت). قطعآ عطری رسمی ست و بهتر است در پوشش رسمی تان، یک یا دو جزء با تُناژهای نارنجی بگنجانید تا همه چیز در جهت درخششتان جور شود.