عجب شروعِ جذابی...! رقصِ 3 عنصر، جدا جدا ولی هماهنگ... هربار که بو می کنم، یکی شان جلوتر می رقصد...
زنجبیل، ترنج و فلفل صورتی... در زمینِ رقصِ وانیل.
پس از این اُپنینگِ باشکوه، زنجبیل، با لمسی از رُزِ (انگار) خوابانده شده در بنزوئین... نشسته بر بستری از وانیلِ کم شیرین (و چه وانیلی ست) که (انگار) به کمی پچولی و عنبر و چوب آغشته شده، اساسِ رایحه را تا پایان تشکیل می دهد...
از راحت پوش ترین کارهای "سیسیل زاروکیان" است که همچنان پیچیده و مات و شرقی ست... عطری با طبعِ معتدلِ روبه گرم، که از منطقه ی ANI در مرز ارمنستان و ترکیه، و با تکیه بر فرهنگِ مشترک و بدونِ مرزِ مردم و جغرافیای آن الهام گرفته شده...
عطری غلیظ و ماندگار، به همراه پخشِ راضی کننده... فقط با 3 پاف. مناسبِ آقایان و خانم های متشخص و خوش لباس...
.
* اثرِ اولیه ی این رایحه ی پیچیده، احتمالا اینجور خواهد بود... انگاری که "مارلی لیتون" را به همراهِ یک عطرِ "زنجبیل" محور، (مثل Hogo Boss The Scent) لایه کرده باشید... اما در برخورد های بعدی، متوجه می شوید که بیشتر از این حرفهاست...

ممنون امیر جان...
حتما برامون بگو دوست من 💐

اگر نمی زَنیدَم (!🤭) باید بگویم که از رویکرد جدید "آمواج" استقبال می کنم. لانچ های اخیر، با تغییر مدیر هنریِ جدید، به سلیقه ی مدرن پسندِ من نزدیک تر شده است. جدا از اینکه کالکشن های این دو سه سال اخیر، راحت پوش تر و شفاف تر شده اند، اما هنوز آن ژنِ ماتِ "آمواج" در روایح می رقصند...
تغییر در این برند کاملا محسوس است و همین تصمیم به تغییر، شجاعانه و قابل تحسین است. آنها ترکیبِ بَرنده را تغییر داده و با حفظ ارزشهای منحصر به فردشان، امروز مدرن تر شده اند.
کالکشنِ جدید، که بازطراحیِ ۴ تا از OPUS های قدیم، به اضافه ی یک عضو جدید است، واقعا جذاب و دلپذیر از کار در آمده... (عضوِ جدید، رویال توباکو... جذاب ترین عطر تنباکویی است که دیده ام... با پخش و ماندگاریِ فوق العاده... بسیار شیک و دوست داشتنی، حتی اگر طرفدارِ عطرهای تنباکویی نباشید)
هر ۵ عضو این مجموعه (Library Collection) عالی هستند... اما جذاب ترینشان برای من "چرمِ بی پروا" (Reckless Leather) است.
تلفیقِ عناصرِ کاملا متفاوت در هنر برای من همیشه جذاب بوده... همنشینیِ تاریکی و روشنی مثلا... "رِکلِس لدر" با چنین همنشینی ای آغاز می شود. همزمان که هِل، جوز و گالبانوم، سایه های عمیق و سبز ایجاد می کنند، حال و هوای با کیفیتی از روشنی در آن جریان دارد... زیباست. اما در ادامه ی این اُپِنینگِ پُرشور... تازه چرم است که خودنمایی می کند... و انگار که آغوش باز کرده باشد. لذت بخش و دوست داشتنی ست.
چرمِ این کار، کمی خامه ای و پودری ست و یادآورِ چرم های خانه ی "مِمو پاریس" است در نظرِ من... اما همچنان غَنی و پُرمایه می نَماید...
"آمواج"، یک برندِ قابلِ تحسین است. آنها جنبه های مختلفِ ارائه کردن یک اثر را پیش بینی می کنند، و به بهترین شکل ممکن انجامش می دهند... از بسته بندی و نقشِ روی آن، تا جنسِ باتل و رنگِ آن، همِگی مُلهِم از مفهومِ مجموعه ی مورد نظر است. (در اینجا از کتاب، دانش و دانایی الهام گرفته شده)... و حتی در سبکِ نقاشی ها و رنگ های کار شده در بسته بندی، رویکردِ مدرن دو سه سالِ اخیرِ برند نمود پیدا کرده است.
بعدها، از دیگر اعضای کالکشنِ کتابخانه 2022 هم خواهم نوشت... خصوصا "سیلوِر عود"، (این محصولِ 500 دلاری 🤯 که هم رنگِ باتل و هم قیمتِ متفاوتی نسبت به دیگر اعضا دارد) ساخته ی "سیسیل زاروکیان" بزرگ، که دیدگاهِ مرا نسبت به یک عطرِ عودمحور تغییر داد.

معلوم است که دوستش داریم... اما اینجا زمین بازیِ ما نیست.
ما... تکلیفمان معلوم است... به قولِ او "از آن دورها...! از پشتِ کوهها می آییم. از آن طرفِ اسم دهات"
بعد از یک ماه گذراندنِ پیکِ کاری، یک هفته ایست سخت بیمار شدم... غریبه که نیستید، بَد مریض هم هستم! قول داده بودم که بعد از سبک شدن کار، مفصل به گوشه کنارهای سایت که کمتر فرصت کرده بودم، خصوصا "اینجا هرگز" سَر بزنم و بخوانم و قابل دانسته شوم حتی بنویسم... پنجشنبه بود یا جمعه نمی دانم... معلوم بود اتفاقی افتاده... سعی کردم از نوشته ها بفهمم که چه شده، ولی اصل موضوع را نفهمیدم... و هنوز هم نمی دانم که "آخر مگر چه گفته؟؟؟"
دوستانم... قطارِ عطرافشان می رود... در ده سال اخیر بالا و پایین زیاد دیده. پُر مسافر و کم مسافر... اما می رود. مدیریت این قطار را همیشه تحسین کرده ام و اکنون هم باور دارم که یقین، دلیل مشخصی وجود داشته... پس آرام باشید و ایمان داشته باشید. منتظر و امیدوار باشید که دوباره به روزهای خوبمان برخواهیم گشت در همین قطار دوست داشتنی...

هیچ... هیچی که می تواند همه چیز باشد.
دُرُست فردای آن روزی که در گوشه ای از سایت، دو تن از عزیزترین هایمان از خیام، و اینکه چه فیلسوفِ دیوانه ای بوده گفتند، با این عطر روبرو شدم... به فال نیک گرفتم و یک هفته ای در آن غرق شدم.
"غی یِن" (RIEN) [به معنای هیچ به فرانسوی]
حاضر بودم شرط ببندم که این آکورد دلنشین، "عود" است که نُتی سبک مثل مرکبات همراهیَش می کند. اما سخت در اشتباه بودم. 🤦
"سافرالین" را یادتان هست؟؟ همان مادّه ی موثره ی "زعفران" که وَهمی از "چرم" بُروز میدهد...
بله... خودش بود. از "اومبره ایندیگو" می شناسمش. اما اینجا با دوزِ پرقدرتی از "بخور" همراه شده و حال و هوایی عودی پیدا کرده... که در واقع، "چرمِ دودی" ست.
بعدآ که سَری به صفحه ی این عطر در وبسایتِ این خانه ی "مفهوم محور" زدم، با این جمله در سطرِ اولِ معرفی آن مواجه شدم؛
[هرآنچه را که بارِ اول می بینید، باور نکنید] 🤯
خُب... خوشم آمده بود. این محصول حرف برای گفتن داشت و مرا غافلگیر کرده بود. این انتظاری ست که من از یک عطر "نیش" دارم... فارغ از پوشیدنی بودن یا نبودنش.
چرمِ دودیِ "Rien"، یک تاچِ موثر هم از "آلدهید" دارد که دوگانه ی "تاریک/روشن" می سازد. یک آلدهیدِ گازدار و شیرین و موم مانند... و به جز دوگانه ی چرمِ دودی/آلدهید، که اساس رایحه را تشکیل می دهند، سوسو های ظریفی از "رُز" نیز دریافت می شود... همچنین رَگه ای از "زنبق"، که اندکی فاز پودری در پس زمینه القا می کند.یک ساعتی از اسپری اولیه که می گذرد، لبه های تیز و تهاجمیِ آکوردهای ابتدایی، به تدریج نرم تر می شوند و کم کم، پچولی غبارآلود، به همراه شیرینیِ وانیل مانندی، به رایحه اضافه می شوند و میانه ی اجرا را شیرین تر و خاکی تر می کنند...
همچنان که زمان می گذرد، "Rien" به تغییرات ظریف خود ادامه می دهد، اما اتفاق مهم، ورود "کهربا" در ساعت چهارم است... نُتِ برجسته ی انتهای کار "کهربا" ست، که به موازات، کمی هم فاز حیوانی حس می شود. اینجا دیگر درای داون است و پخش عطر فروکش کرده و کهربای گرم را، به همراه کمی از هر چیزی، با چسباندن بینی به پوست می توان احساس کرد... البته که همچنان قوی است و تا ساعتها ماندگار.
پوشیدن این عطر، قطعا پربازخورد خواهد بود. اگر رسمی، شبانه و در هوای سرد ست شود.

"عباس جعفری" را خدا بیامرزه... ۲۰ سال پیش که وبلاگ می نوشتیم، او مسیحِ ما بود.
یکبار که مثل تو آزُرده بود از کم سلیقه گی ها، اینجور نوشت؛

(((( ⁠⁣پرسيدم: چند ساله که به کوه ميري؟ گفت: سه ماه، اما دماوند را سرعتي، چهار ساعت و بيست دقيقه بالا رفتم!!
با خودم فکر کردم پس نتوانسته سَرِ راه، مَش احسان را بپرسد که کمر دردش خوب شد يا نه!؟ حتما تو راه، وقت نکرده تا ببينه آب چشمه اي که از "سُرخه لَت" مياد، هنوز به چادر نشين ها ميرسه؟ يا بازم قطع شده و گوسفندا تشنه اند.
حتما ندیده قندیل های آبشار یخی، تو نورِ آفتابِ عصر دماوند ميرقصند، درست اون موقعي که قوچ های وحشي ميان تا بِرَن تو "کافردرّه" شبو صبح کنن... داشتم فکر ميکردم، که اون پرسيد: شما تو مجله کوه آشنا ندارين رکوردمو ثبت کنم؟ آخه از وقتي "آقا جلال" مُرده، يکي بايستي جاشو بگيره!! ...
سر بر ميگردانم ! "دماوند" از پشت دود و مه لبخند ميزد ))))
.
تا بوده همین بوده ملودی جان... این دوگانه ی عقل و احساس... این دوگانه ی سطح و عمق. که این بی احتیاطی ها و کم سلیقه گی ها از همین دوگانه هاست ... اون مدینه ی فاضله، که لیاقت ذاتِ دُرُستِ تو را داره، مثل معجزه دست نیافتنیه... اما جامعه خوب را باید پروراند... دلسرد نباید شد. برای همین بود که دائم می گفتم "غیبت ممنوع"... کمرنگ و سرد شوید همین می شود... قافیه را میبازید.
در جامعه ی کوهنوردان هم، همین مدل دوگانگی ها بوده و هست. آنجا هم عده ای فقط جنبه ی ورزشی اش را کار دارند، در مقابلِ آنهایی که در کوه، شکوه طبیعت را هم می جویند.
.
* عباس جعفری، [کوهنورد، عکاس و نویسنده] را سال ۸۸ از دست دادیم. یادداشت هایش در وبلاگِ "آزادکوه" (azadkooh.blogspot.com) هنوز برای بعضی از ما محلِ رجوع است.
عباس، ایتالین سایپرسِ ما بود، آنهم نسخه اصلی... هرکس داره از قدیم داره و گهگاهی بهش رجوع می کنه.

یک ملودیِ به شدت شریف و بامعرفت باشه که من رو اینقدر خفن ببینه، پس باید به فوریت عکس بگیرم و تقدیمش کنم.
و اینکه؛ سخت نگیر... هیچ چیز پایدار و ابدی نیست... مخصوصآ مُدِ بَد 😄

اگر جهان بینیِ شما در استفاده از عطر، اینست که هر موقعیت، عطری خاص را میطلبد... و همچنین به اندازه کافی از ثروت برخوردار هستید که این نوع از جهان بینی را اجرایی کنید، عطرهای "تیزیانا ترنزی" مناسبِ شماست...
روایحی مفهوم محور با باتل های فوق لوکس... با کثرتِ اِلِمان های هنری و مفهوم گرا...
اما آیا این کثرتِ مفهوم گرایی و کثرتِ لوکس گرایی، نقطه ی اتصالی هم دارد؟؟ آیا به مفهومِ هنریِ مشخصی ختم می شود؟؟ بعدها خواهم فهمید.
تزیانا ترنزی "اورسا" با آکوردی صابونی/دارویی آغاز می شود که از نتِ بوزیِ "رام" و "میوه های خشک" نشآت می گیرد و کمی هم دودی ست... خبرِ بد اینکه این آکورد ابتدایی، به شدت برای شما و مخاطبانِ شما، یادآورِ شامپو خمره ایِ معروف (تخم مرغی داروگر) است و تا یکی دو ساعت اول، حضور قدرتمندی دارد. کمی بعد، حس و حال دودی و اینسنسی و همچنین عود، به موازات جریان پیدا می کنند... و دقیقه به دقیقه قوی تر می شوند. تا جایی که آکورد ابتدایی را در خود حل می کند... از اینجا (که نقطه ی عطف است) به بعد، رایحه رزینی/ خاکیست که کمی هم تمیز و صابونیست... و هرچه به پایان نزدیک می شویم، این حال و هوا تقویت می شود.
و در نهایت، در درای داون (اینجا حداقل 4، 5 ساعت از اولین اسپری گذشته)، رایحه ی زیبایی وجود دارد که از بخورِ خامه ای و پچولیِ خاکی و مرطوب، و رزینِ نرم تشکیل شده و گرم و اشرافی ست... و همچنان قلبش میتپد.
تیزیانا ترنزی "اورسا" را بیشتر مردانه می دانم... سنِ کار هم پایین نیست و برای آقایون بالای 50 سال جالب تر است. و روزانه هم نیست. فقط عصر و شب، مجالس رسمی در پاییز و زمستان... ولی بدانید و آگاه باشید که یکی دو ساعت اول اش (حداقل برای ما) جذاب نیست...

تازه، روشن، پوشیدنی...
یک روزانه ی ساده و شیک... با همان ژنِ آشنای زنانه های "کارولینا هررا"... کمی خنک تر و شفاف تر از 212 ها و Good Girl ها... و همچنین با شیرینی کمتر از آنها...
شروع خوشمزه و چشمگیری دارد که از ترکیب متعادلِ لیموی آمالفی (که تلخیِ خاصی به کار می بخشد) و دارچین (تندیِ کار) و پرالین (شیرینیِ ملموس و دلپذیرِ کار) ایجاد شده است و چشمها را باز می کند.
قلب گلدارِ کار، با محوریتِ "یاس"، لطافت را در تمامِ پله ها جاری می سازد و لمسی از "جیر"، کمی و فقط کمی روحِ جدیت در رایحه می دَمَد...
هرچه به درای داون نزدیک می شویم، رایحه نرم تر، شیرین تر و گرم تر می شود... چوب های "صندل" و "کشمیر"، کمی "پچولی"، "آمبر" و "مشک" در پایان برجسته می شوند و چنین حال و هوایی را می سازند...
عطرِ خانم های برون گرا و پرتحرک است... همانهایی که شاد و انرژی مثبت اند و لبخندشان درخشان است.
نشرِ رایحه در یک ساعتِ اول عالی ست... و بعد از آن فروکش می کند. ماندگاری هم متوسط محسوب می شود و نهایتا تا 5 ساعت روی پوست احساس می شود.
* نسخه ای که در عکس (عطرگرام) می بینید، همان نسخه ی اولیه (2007) است که با درب نقره ای و بدنه ی طرح دار عرضه شد. اما در 2015، نسخه ی دیگری با درب طلایی و بدنه ی ساده لانچ شد که رایحه کمی تفاوت داشت. چرم و پرالین اش بیشتر و یاس اش کمرنگ تر...

کم لطفی می کنند بعضی دوستان... غافل از اینکه چیزی را تحمل نمی کنند که بازنماییِ ماهیّتِ هنر است. بله... فلسفه ی هنر، که خودِ زیبایی شناسی ست... خودِ بازنماییِ سلیقه است. "سلیقه"... همانی که دائم می گوییم محورِ اصلیِ انتخاب عطرمان است. پس بی ربط ندانیدش...
عطرافشان و بخشِ "آخرین نظرات"، مثلِ "دیجی کالا" نیست دوستان... چون محصولی به نام "عطر"، صرفا یک کالا نیست... "هنر" است... و "هنرها" با هم مرتبط اند. طبیعی ست که اینجا از هنر و هنرها، و فلسفه ی آن گفته بشه... و گفتگوها هم، همیشه به عطری خاص اشاره داشته.
اشکالی ندارد که بعضی دوستان خوششان نمی آید... اشکالی هم ندارد بگویند که خوششان نمی آید.
اشکال اینجاست که عزیزانِ فرهیخته و هنرشناس دلسرد شوند و غیبت پیشه کنند. این خسارت است برای همه...
[چون مسبوق به سابقه بود این کم لطفی ها و متاسفانه منجر به غیبت دوستانی هم شده بود... وگرنه من کامنت آقای کبیری را آنطور که برداشت شد ندیدم... که خود هنردان هستند و همچنین دوستدار ایکاروس، که خود از نقاشی و مُد و ادبیات، به عطر نقب میزد]