بالاخره وقت عکاسی از مهجورترین عضوِ کالکشن همسرجان رسید... دمِ دستیِ پاییز و زمستانش.

دوتا مقوای سیاه و سفید و گلهای داوودی و نرگس، و چند شمع وارمِر... و هِدلایت کوهنوردیِ خودش را برداشتم و مشغول شدم... بنا داشتم جهانِ پیرامون عطر، سیاه و سفید باشد. و شیشه ی ارغوانی رنگ، با آن پلاک طلایی اش، مرکزِ جهان...



دو رنگِ آبی و قرمز با غلظتِ کافی طیف های "ارغوانی" می سازد... چشم نمی توان ازش برداشت. از بَس که زیباست... از بَس که هم ساده و هم غنی ست... از بَس که هم آرام و هم پُرشور است... مثل زن است این رنگ... که در پس زمینه ی سیاه و سفید، بیشتر می درخشد.



(Elle) از (YSL)... کاری شفاف و درخشان از "ژاکس کاوالیه" و "الیور کرسپ"، که به جهتِ محوریت پچولیِ خاکی، قوی و بسیار تند، و ترکیبش با رُزِ صدتومانیِ عمیق، شباهت زیادی با دیگر شاهکار این دو استاد، (Midnight Poison) از (Dior) دارد.



عطری پر شور و تند، در عین حال لطیف و روشن، با آکوردهایی چوبی/ گُلی... همراه با حال و هوایی خاکی/ اسپایسی...

ترکیبی مدرن، با رگه هایی کلاسیک...

معتدل و راحت پوش است و به معنای واقعی، همه کاره... که پاییز جلوه ی بهتری از خود نشان می دهد.

در فصول سرد، روزانه می نَماید و در بهار و اوایل پاییز می تواند رسمی و شبانه باشد...

در سن استفاده هم متعادل است... همان قدر که جوان پسند است، می تواند مناسب میانسالان و حتی بالاتر هم باشد.



اگر از آن دسته هستید که از نُتِ پچولی (نعناع هندی) رایحه ای حشره کش مانند دریافت می کنید، این عطر مناسب شما نیست... قبل از خرید تست کنید حتما...

خیلی خیلی خوش اومدید آقای علیرضا کافی... به دلایلی چند (که از همین دو یادداشت اولتان برمی آید) شما عطرباز و تحلیلگر قابلی خواهید شد. از آشنایی با شما خوشوقتیم 🤝

آکوردی است که حال و هوای کِرِم پودر و رُژ لب را القا می کند... حسی خشک، نرم و پوشاننده دارد.
نُت های زنبق، بنفشه و مشک، آکورد پودری ایجاد می کنند...
شاخص ترین عطرهای مردانه ای که معروف به این حال و هوا هستند اینها اند:
Dior Homme Intense
Prada L'Homme
Valentino Uomo Intense
.
آخی... کامنت 3 سال پیشمو یادآوری کردی... بهتر از الان می نوشتم انگار

برای دوره ای ست که دنبال عطرهای خنک و تروتازه بودم... نُتِ موردِ علاقه ام هم "بنفشه" بود.
در حقیقت همه چیز از "212 نقره ای" شروع شد و خُب به "لاکوست مگنتیک" هم ختم شد...
ترکیب "بنفشه"، "برگ چای" و "بامبو" در بستری از "امبر" و لمسی از نت های چوبی و خاکی و کمی حال و هوای دریایی، رایحه ای آروماتیک، پودری و تمیز پدید می آورند... رنگ رایحه سبز روشن است که به استایل اسپرت و جوانانه می نشیند. هماهنگ با همان "پُلو شِرت" هایی که این برند فرانسوی به آن معروف است.

به خاطر علاقه ای که به "رفلکشن" اولیه دارم، اینکار آمواج را دوبار تست کرده ام...
سلیقه ی من نبود... غلظتِ نُت های "اُلیبانوم"، "بنزوئین" و "اپوپوناکس" آنقدر زیاد اند که اجازه ی بروزِ نت های گُلی و ظریف تر را (آنطور که باید) نمی دهند...
ولی پخش و ماندگاری این نسخه واقعا بالاست... مطمئن باشید.

لطف و محبت شمارو نشون میده آقا سعید بزرگوار...
بله واقعا مبحث جالبیه و جای بحث و تامل داره...
و این مقوله ی "مردانِ متروسکشوال" الان دیگه چیز عجیب و کمیابی نیست. لیست عطرهارو که دیدم متوجه شدم که امروزه، دیگه در بین مردان همه گیر شده... ولی مثلا 40 سال پیش، امکان نداشت که عطری مثل "اونتوس/کرید" پرفروش و همه گیر بشه... البته بعضی از ناظران هم معتقدند که این پدیده ها و اصطلاحات، حربه های تبلیغاتی هستند (که خُب بی راه هم نمی گن) ولی همونطور که قبلا هم گفته بودم، هنر مدرن امروز را متعادل تر و روراست تر می دانم (سلیقه ی من اینجور میپسنده)... مردِ قوی، با پذیرفتن شکنندگی هایش (آمواج رفلکشن مثلا...)
خیلی جای بحث داره خلاصه...

چقدر روشنگر بود این نظرتان برای من (💡)
باعث شد برم و بخوانم در موردِ این واژه...
مردانِ "متروسکشوال" (MetroSexual) ... و در نقطه ی مقابلش، مردانِ "رِتروسکشوال" (RetroSexual) که به هنجارهای سنتیِ مردانه گرایش دارند... و ارتباطِ هر دوی این ها به مردانِ "نارسیستیک" (خودشیفتگی)...
و اتفاقا همین جا، در جامعه ی عطربازان، جا داشت که از این اصطلاحاتِ مردم شناسی نام برده شود.
"عطر" و سلیقه هایمان در انتخاب "عطر" می تواند گرایشات رفتاری مان را تا حدی توضیح دهد (متروسکشوال یک گرایش جنسی نیست، یک گرایش رفتاری ست)
با کمی جستجو می توان دریافت که چه عطرهایی، نماینده ی "متروسکشوالیسم" هستند... حتی در "فرگرنتیکا" یک تاپیک ایجاد شده و افراد زیادی در موردش صحبت کرده اند و از نظر خودشان، عطرهایی در این شاخه معرفی کرده اند... و بله... لاینِ "دیور هوم" ها زیاد گفته شده... همچنین "پرادا" لهوم ها و "سن لورن" لهوم ها... "ولنتینو" یومو اینتنس و برخی از "ژان پل گوتیه" ها... و حتی "اونتوس" از کرید...
ممنون آقا ایرج 🙏

هیچکدام از کارهای آمواج، زَرق و بَرق دار نیستند. به عبارتی، خانه ی عطر آمواج، رایحه ی "لوکس" را به سلیقه ی خودش باز تعریف کرده و آن تعریف، عبارت است از "پُرمایه گیِ مرموز" و "غِنایِ مات"...
یکی از مولفه هایی که کالکشنِ "رُنِسانس" و عضو شاخص آن، "کریمسون راکز" را برای من ارزشمند و جذاب می کند، این است که روحِ هنرِ مدرن در آن جاریست و تواَمان، شرقی و کهن است. در واقع جمعِ نقیضِین است... از خیلی جهات... و مهمترینِ آنها، پیوستگیِ دو وَجهِ متضاد، "قدرت" و "شکنندگی" است. مثل "انسان"... مثلِ "خودِ ما"...
همین است هنرِ مدرنِ امروز... انسان را نمایش می دهد... انسانِ غیرِ عالی را... با تمام وَجه های خوب و ناخوب اش..
بله... هنرِ مدرنِ امروز، با مخاطب روراست تر است، خودمان هم همینطور... اینگونه است که امروز، عطری می زنیم که هم قدرت ما را نمایش می دهد و هم شکنندگیِ مان را...
"کریمسون راکز" از منطقه ی کوهستانیِ "الحجر" (عمان) الهام گرفته است. کوههایی با صخره های زرشکی... مثل جزیره ی "هرمز" خودمان. سرزمینی صخره ای که اصلا خشن نیست، بلکه مثل کویر، گیرا و عمیق و وسیع است... همچنان که کوه است اما، ارتفاع زده تان نمی کند.
"کریمسون راکز" ترکیبی بالانس، از "دارچینِ" خشن و پرقدرت، "عسلِ" شیرین و خوردنی، "رُزِ" مَلیح و پراحساس و "چوبِ بلوطِ" کهن، عمیق و تیره است. راحت پوش و همه پسند نیست، اما مثل باقیِ آثار این خانه، در صورت فرصت دادن، معتادتان می کند... زنانه معرفی شده اما، کاملا یونیسکس میبینَمَش. با پخش و ماندگاری خوب، مناسب همین الان است... پاییز فصلی ست که باید درک و شناخته شود. معتادش شد و تا شبِ عید پوشید اش.

اگر به استفاده از عطر، به جهت "اثرگذاری" روی خودمان و مخاطبانمان نگاه می کنیم (که احتمالا اکثرمان را شامل می شود)، رایحه ی(بخوانیم اثرِ) لانویت، از سال 2009 تا 2022 تغییر چندانی نداشته است و اثر یکسانی بر ما و دیگران می گذارد.
پس صرف هزینه های بالا برای نُسَخ اولیه، در این حالت توجیه ندارد... و با همراه داشتن یک اتومایزر، و تجدید کردن عطر جدیدمان، احتمالا همان "اثر" را خواهیم گذاشت که نسخه ی وینتِیج می گذارد.
اما اگر بخواهیم دقیق و ریزبین باشیم، حقیقت اینست که از 2009 تا امروز، این عطر دستخوش تغییرات متعددی شده است. اولین تغییرات ظاهرا در همان سال 2011 شروع شده... با کاسته شدن جزئی از غنای شروع و پایان رایحه... در 2013 هم همین تغییرات ملموس تر شده. بطوریکه ادویه ها و در راس آنها، "هِل"، به تندیِ نسخه ی اول نبودند، "سدر" و "وتیور" پایانی هم همینطور.
تا سال 2015 که ریفُرموله های گسترده در جهان عطرها شروع شدند، شدیدترین تغییرات در "لانویت" هم رخ داد... و اینبار پخش و ماندگاری هم سال به سال کاهش پیدا کرد. بطوریکه از 2018 به بعد، حال و هوای ادویه ایِ اولیه، خیلی زودتر به فاز پودری/صابونی می رسید، و حدود 2 ساعت پس از اسپریِ اول، در فاز درای داونِ چسبیده به پوست قرار می گرفت. ( در حالی که نسخه ی [مثلا] 2012 بعد از 6 ساعت این اتفاق می افتاد)...
بطور کلی، و در پاسخ به سوال خانم شقایق گرانقدر، برآورد من اینست که نسخه های قبل از 2015، رایحه و عملکرد موثّرتر و غنی تری از نسخه های بعد از آن دارند، و به فرض قیمت منصفانه، ارزش خرید بیشتر...
و در نهایت، باز هم تاکید کنم که عقیده ی شخصیِ من، متمایل به کشف رایحه های جدید و بروز است، به جای تجدید عطرهای قدیمی...

مفهوم خلاقانه ای از مرد خوش لباس، جدی و جذاب...
"بلو نویر" از "نارسیسو رُدریگِز"، از همان روایح مدرنی ست که دوست دارم... تند و پر هیاهوست، ولی سعی کرده پیچیده و شلوغ نباشد... هِل، مُشک و چوب ها همه کاره اند اینجا... و این عناصر، آکوردهایی ظریف و زیبا خلق می کنند. مثل باقی کارهای این عطّارِ ارشدِ "جیوادان"، خانم "سونی کنستانت".
ترکیب نهایی، مدرن، خلاقانه و جذاب است. همچنین معتدل و چهارفصل (کمی به گرما متمایل است، پاییزی ست) و در عین حال، هم روزانه قابل پوشیدن است و هم شب...
در نهایت یک دیزاینری خوش ساخت و امروزی ست، که اگر به فضای چوبی/ادویه ای علاقمندید می تواند عطر شما باشد. دوست داران "لانویت/سن لورن" احتمالا دوستش خواهند داشت.
چیزی که من احساس می کنم اینست که "بلو نویر" را مردان بیشتر از زنان دوست دارند (😬)... در حالی که "لانویت" را همه. نمی دانم... شاید هم اشتباه می کنم.
فعلا که روزانه و در محل کار مشغول پوشیدنش هستم و برای من، و به سلیقه ی خودم، خوب و خوش پوش و زیباست... البته که در شب، زیباتر هم می شود.