خیلی جالبه، ایشون کامنت گذاشتن که گنیمد بوی وایتکس رو برام تداعی میکنه، اونوقت به عنوان عطر امضاشون انتخابش کردن!!اینجا دو تا احتمال وجود داره!!۱_ یا دوستمون عاشق بوی وایتکس هستن ۲_یا هم که توصیه شمارو جدی گرفتن و یه سر شامه‌شونو بردن تعویض روغنی و کالیبره کردن و متوجه شدن شامه‌شون آب،روغن قاطی کرده بوده🤷‍♂️
نمیدونم چرا یسریا میان عطرایی رو که مطمئنم حتی تست هم نکردن، میکوبن و ازشون بد میگن!!(چون واقعا عطرایی مثل گنیمد، عطرای زرجف، کلایو کریستین و غیره، اونقدر قیمت بالایی دارن که به هیچ وجه خرید باتل یا حتی دکانتشون، برای خیلیا ممکن نیست) البته احتمال اینکه مصداق همون داستان گربه ای که دستش به دیزی نمیرسید و میگفت پیف پیف بو میده، باشن، خیلی زیاده!!

هیچ‌چیز در این جهان واقعا از بین نمی‌رود،
نه واژه‌ها، نه نگاه‌ها، نه امیدهای خاموش.
آن‌چه گم می‌شود، تنها حضور ماست در لحظه‌ی درکشان
امید، موجودی زنده است؛
در گوشه‌ی زمان نفس می‌کشد، حتی وقتی ما خاموشیم.
و روزی، در لحظه‌ای بی‌خبر،
در لبخند کسی
در واژه‌ای بی‌قصد
دوباره خودش را آشکار می‌کند.
پس نه، کار از کار نگذشته دوست نازنین من،
فقط ما اندکی از فاصله نگاه می‌کنیم🌿

خیلیا فکر میکنن کوئنتین بیش شهرت و محبوبیتشو مدیون نت آکیگالاوودِ و این نت بود که باعث شد یه شبه به کلی محبوبیت و افتخار دست پیدا کنه، ولی این کاملا اشتباهه!! درواقع نت آکیگالاوود نه سال قبل از ساخته شدن عطر گنیمد، توسط کمپانی ژیوودان معرفی شد و در همون سال در ترکیبات عطر کام دی گرسونز واندروود و همینطور کام دی گرسونز بلک(۲۰۱۳) قرار داده شد(با اینکه در ترکیبات این عطرها قید نشده) ولی اونجاها فقط یکی از اجزای ساختار چوبی و ادویه‌ای بود، نه عنصر هویت‌ساز.
بنابراین در بین عموم اسمی ازش شنیده نمی‌شد چون در اون عطرها چیزهای دیگه مثل فلفل، بخور، چوب صندل، غالب بودن.
کوئنتین بیش و مارک آنتوان باروا از آکیگالاوود برای ساخت حس فضایی، معدنی و تمیز استفاده کردن
آکیگالاوود در محور ساختار قرار گرفت، اینجا دیگه نقش تزئینی نداشت؛ در کنار ایمورتل، چرم شفاف و نت معدنی/فلزی، هسته‌ی اصلی فضا رو ساخت.
نتیجه؟ بویی که نه کاملاً چوبی بود، نه اسپایسی، نه دریایی ، یه چیز بینابین، فضایی و تمیز که قبلاً کمتر دیده شده بود.
تأثیر رسانه‌ای و خط فکری کوئنتین بیش هم در سرزبون ها افتادن آکیگالاوود نقش عمده ای داشت،
کوئنتین بیش یکی از معدود عطرسازاییه که در مصاحبه‌هاش اسم آکیگالاوود رو آشکارا گفت و ازش دفاع کرد. قبل از اون، برندها معمولاً اسم مولکول‌های سنتتیک رو ذکر نمی‌کردن (به دلایل تجاری).
اما چون بویس امپریال به‌طور رسمی با شعار “powered by Akigalawood™” معرفی شد،
این مولکول تبدیل شد به یک ستاره‌ی رسانه‌ای، از طرفی هم بخاطر درک اشتباه یا ساده‌سازی بین عطر‌دوست‌ها،خیلی از افراد فکر کردن:اون بوی خاص و یونیک گنیمد حتماً بخاطر آکیگالاووده!! در حالی که واقعیت اینه که اون حس خاص، از ترکیب چندین آکورده:
آکیگالاوود( ستون چوبی/ادویه‌ای)+ایمورتل(گرمیِ گیاهی/دارویی) +آکورد معدنی/فلزی ( حس بتادینی)+ساختار تمیز و بدون رزین یا وانیل(اون حس “ناسا-مانند و استریل)
یعنی آکیگالاوود یکی از اجزای کلیدی هست، اما، نه تنها دلیل یونیک بودن فضا.
پس با این اوصاف این آکیگالاوودِ که تمام محبوبیتشو مدیون استعداد و هنر کوئنتین بیشِ، نه بلعکس
روزگارتون عطرافشان دوستان عزیز و به امید فردایی بهتر..

توی گرمای وسط تابستون، زرجف الکساندریاII زده؟! گویا دوستمون از اون نوبورژواهای محله ای و آریستوکرات های تقلبی بوده که فکر کرده وسط تابستون آلکساندریاII بزنه، لاکچری قلمداد میشه(البته باتوجه به بازخورد شما، تاحدودی به هدفش رسیده، پس بااين اوصاف اونایی هم که چله تابستون باکارات رژ و بلک افغانو میزنن هم حتما بازخوردهای مثبت اینچنینی گرفتن که بیخیالِ این عمل ضد حقوق بشری نمیشن😅)

البته دوست عزیز، درسته که نت چوبی آکیگالا یجورایی تبدیل شده به امضای کوئنتین بیش و یکی از دلایل خاص و یونیک بودن رایحه ی عطرایی که طی چند سال گذشته ساخته، همین نت بوده(بویس امپریال، گنیمد،گایدنس آمواج و ...)ولی اون بوی بیمارستانی که فرمودین، هیچ ربطی به نت مذکور نداره!
درواقع ایجاد بویی شبیه بیمارستان و مواد ضدعفونی‌کننده ناشی از نت ها و اکوردهای زیره:
نُت‌های دریایی/اوزونیک و یُدی: مولکول‌هایی مثل کالون یا ترکیبات یُدی می‌تونن بویی شبیه ید و بتادین بدن.
بعضی از گیاهان مدیترانه‌ای مثل گل جاویدان و کلاری سیج و رزماری گاهی حالت دارویی/یُدی میدن.
کشمیران و آمبرگريس، هر دو می‌تونن فَست دریایی–مدیسینال بدن که به فضای بیمارستانی نزدیکه!
بعضی از آلدهیدها یا آکوردهای فلزی هم حس استریل و بیمارستانی ایجاد می‌کنن.
درمورد عطر گنیمد
فضای معدنی–فلزی–مدیسینال داره. این حالت بیشتر از ترکیب گل جاویدان یا همون ایمورتل با اکورد معدنی-آلدهیدی میاد. همون حس «ید» یا «بتادین» رو تداعی می‌کنه.
در مورد بویس امپریال هم اون بوی بیمارستانی بیشتر بخاطر بوی چوبی/معدنی/تمیز و کمی ضدعفونی‌مانند، این حالت ایجاد میشه.
آکیگالاوود خودش بیشتر چوبی/ادویه‌ای،کمی پچولی‌ماننده، کوچکترین تاثیری در ایجاد اون حس بیمارستانی و ضدعفونی‌کننده ای نداره،در بهترین حالتش شاید بتونه با ترکیب با آکوردهای یُدی و معدنی یا کشمران و بعضی گیاهان مدیسینال، اون حس بتادینی رو تقویت کنه! همین!!
به طور کلی،وقتی عطر روی محور چوبی–اسپایسی–معدنی ساخته شده باشه، آکیگالاوود بیشتر به چشم میاد.
اما توی عطرهای گرم‌تر یا شیرین‌تر (مثلاً ترکیب با وانیل/تونکا)، بیشتر نقش تقویتی داره تا غالب!!

در بیشتر عطرهای آکواتیک که نت جلبک در ترکیباتشون وجود داره، یه بوی ماهی‌گون و زُخم مانند هست که برای خیلیا آزاردهنده است، مگاماره اورتوپاریسی، آکوا دی ساله پروفوم روما و ... جزو این عطرا محسوب میشن، ولی دلیل یا دلایلی که عطر له سل باوجود آکواتیک بودن و داشتن نت جلبک، همچین بویی نمیده مربوط میشه به این که:
در خیلی از عطرهای دریایی (آکواتیک) از مولکول‌ها و آکوردهایی مثل:
کالمون(Calone) :مولکول سنتتیک نمادین دهه 90، که بوی خیار-ملون-آب دریا می‌ده.
نوت های سولفوریک/آلدهیدی خاص: وقتی با آکوردهای جلبک و ید ترکیب بشن، بویی شبیه به ماهی یا غذای دریایی ایجاد می‌کنن.
آکورد ید-جلبک : همین بخش اغلب باعث اون تیزی، زُخمی و حتی بوی "موجی که از دریا می‌زنه و بوی صدف و ماهی میاره" می‌شه.
در عطرهایی مثل: مگاماره اورتوپاریسی و آکوا دی ساله پروفوم روما این المان‌ها عمداً غلیظ و بدون فیلتر استفاده شدن، تا حس واقعی دریا (خام و وحشی) رو منتقل کنن، حتی با همه‌ی ناخوشایندیش.
چرا له سل ایسی میاکه این حس رو نداره؟
اول" اینکه ایسه میاکه ذاتاً برند مینیمالیسته. طراح رایحه به‌جای اینکه سراغ بخش حیوانی/زُخمی دریا بره، جلبک دریایی رو با وتیور و چوب سدر بالانس کرده. یعنی بوی سبز و تمیز جلبک رو نگه داشته، ولی اون بخش یدی و سولفوریک رو حذف یا خیلی تلطیف شده.
دوم "نقش زنجبیل و نمک دریایی":
در نت بالای عطر، زنجبیل یک تیزی تازه و درخشان می‌ده که اجازه نمی‌ده نت جلبک بره سمت بوی ماهی. نمک دریایی هم بیشتر حس معدنی-کریستالی ایجاد می‌کنه تا بوی ید خام!!
سوم "ساختار مدرن و آنتی‌کالمون":
در این عطر، به‌جای استفاده از کالمون یا آکوردهای آکواتیک دهه 90، از ترکیبات سبک‌تر و مدرن‌تر استفاده شده. بنابراین خبری از اون ملون-خیار خفه‌کننده و در نتیجه همراهی‌اش با نت‌های زُخمی نیست.
چهارم"فیلتر ژاپنی":
نگاه ایسه میاکه همیشه نزدیک به طبیعت تصفیه‌شده است. یعنی می‌خواد حس دریا رو بده، اما در حد شفاف، مینیمال و قابل‌پوشیدن روزمره، نه مثل اورتوپاریسی که می‌خواد دریا رو در خشن‌ترین حالتش پرت کنه وسط صورتت.
برای همینم هست که ایسی میاکه له سل رو میشه یه عطر مینیمالیستی خوش‌رایحه و خاص دونست(خیلی کم پیش میاد یه عطری در عین سادگی، خاص باشه،ولی له سل تونسته به این مهم دست پیدا کنه) البته از نظر پرفورمنس هم واقعا رضایت‌بخش هست

با نهایت احترام جناب مجهول(همونX) ولی با نظرتون به هیچ وجه موافق نیستم، درواقع اسم سایکدلیک(روان‌گردان) دقیقا اصل مطلب رو درمورد این عطر ادا میکنه،
سایکدلیک واقعاً عطری وحشی و پرانرژیه، نه به این معنی که ناخوشایند باشه،بلکه به این خاطر که ترکیب نت‌های پچولی، کهربا و لبدانوم، باعث شده عطر یه حضور قوی، اغواگر و غیرقابل مهار داشته باشه.به همین دلیل، سایکدلیک عطر یه روح آزاد و کمی سرکش محسوب میشه و اصلا مناسب کسانیکه دنبال رایحه‌های آروم و مطیع هستن، نیست، برعکس اونایی که می‌خوان حضور خودشونو در فضا اعلام کنن و حس پرانرژی و غیرقابل پیش‌بینی داشته باشند،کاملا عاشق این عطر خواهند شد،
وقتی روی پوست اسپری می‌شه، نت‌های اولیه ی مرکباتی به شدت تیز و ناپایدار هستند، مثل یک انفجار اولیه که ذهن رو بیدار میکنه
سپس پچولی و کهربا با شدت و عمق خاصی پخش میشن، اینجا همون بخش وحشی و پرخاشگره که خودشو نشون می‌ده، چون رایحه به سختی قابل پیش‌بینیه و دائماً در حال تغییره!!
وانیل و مشک در آخر فقط کمی میتونن رایحه رو مهار کنن، اما نمی‌تونن کنترل کامل رایحه رو به عهده بگیرن.
درواقع سایکدلیک و پرایوت لیبل، مصداق توسکان لدر و آمبرلدر تام‌فورد محسوب میشن، سایکدلیک درست مثل توسکان لدر وحشی و افسارگسیخته است و براش چارچوب ها و تابوها اهمیتی نداره، ولی پرایوت لیبل درست مثل آمبرلدر، نسخه ی آرومتر و معقولترِ نسخه های بی پروای خودشونن که به قوانین و چارچوب ها اهمیت میدن و بااحتیاط و سنجیده عمل میکنن و به قول خودمون، پسر خوبه محسوب میشن!!(هرچند پسر بَدِ همیشه جذابتره😉)

سلیقه ای بودن عطرا و روایح مختلف و همچنین تفاوت سلیقه ی ما (شرقی ها) با اونا(غربی ها) یه موضوع اجتناب‌ناپذیره،منتها حرفی که درمورد رز زدین دقیقا بالعکسه، عطرایی با نت غالب رز بخاطر تداعی یسری حالات و مکان های مذهبی مثل حرم و زیارتگاه ها و غیره، برای ما ایرانی ها خاص و دوست داشتنی نیستن، برخلافِ غربی ها که خیلی باب سلیقه‌شون محسوب میشه،( درواقع همون مسئله ی عادی شدن فراوانی و جذابیت کمیابیه)
چیزایی که هر روز در کنارشون زندگی می‌کنیم، آروم آروم برامون رنگ می‌بازن؛ چنان عادی میشن که انگار هرگز جزئی از زیبایی جهان نبودن. اما همون چیزا، اگه از دسترسمون دور شن، ناگهان چهره‌ای تازه پیدا می‌کنن،گویی کمیابیشون جانِ دیگری به آن‌ها می‌بخشه،
بوی کاه و خاک برای یه روستایی شاید چیزی جز روزمرگی نباشه، ولی برای یه شهری، عطر خاطره و آرامش است. همان‌طور که نورهای رنگی و شلوغی خیابان‌های بزرگ، برای ساکناش هیاهوی همیشگی‌ان، ولی برای غریبه‌ای، جلوه‌ای جادویی دارن!
ما آدما همیشه در تمنای اونچه نداریم، زیبایی رو کشف می‌کنیم. شاید رازِ دلبستگی همین باشه: کمیابی، عشق میاره و فراوونی، چشم رو کور میکنه!!

پنهالیگونز قاطر🫏😄

ارادت ارژنگ خان،انشاالله که روزگار بر طبق آرزوهاتون،با رایحه ی گنیمد در بکگراند،پیش میره!🤗
دلیل این که این کامنتو میذارم، اون حرفتون درباره گرفتن پنج تا بک آپ از گنیمد نسخه های اولیه است، خواستم بپرسم دراگ‌استورتون دقیقا آدرسش کجاست که بیام یه ویزیت از نوع گنیمدتراپی انجام بدم؟😅