دوستان ما در حال حاضر شاهد مبتذل شدن همه اقسام هنر هستیم،
ابتذال در سینما، ادبیات، موسیقی، مد و پوشاک و …

و حالا هنر عطر که روح عناصر رو به همراه داره، کم کم به سمت پست مدرنیسم و پسا پست مدرنیسم رفته…

تمنا می‌کنم، تمنا می‌کنم، تمنا می‌کنم با حرف‌هایی مثل:
خاص و متفاوت بودن، تفاوت در سلیقه، تفاوت در نگاه، هنجارشکنی و ….
اجازه ندید عرصه هنر در عطر به محاق بره…

بوی بد، بده،
بوی‌ خون بده
بوی فلز بده
بوی سیم سوخته قشنگ نیست

اگر از این قبیل اراجیف دفاع کردید، شک نکنید تا چند سال آینده هنر عطرسازی هم مثل سایر هنرها به کثافت کشیده خواهد شد…

و قطعا ما فقط باید افسوس بخوریم که قدیم چقدر کارها قشنگ بود
همطونطور که می‌گیم قدیم چقدر موسیقی زیبا تر بود، سینما قوی‌تر بود، نقاشی زیباتر بود…

القای این موسیقی برای بنده به این ترتیبه که:
تو دل کویر تو یه شب تاریک، جنگلی پرپشت ظاهر میشه، که در قعر این جنگل روباه عجیبی با کمال متانت چشمهاش رو میبنده و برخورد قطرات شبنم رو از صمیم قلبش حس میکمه،

وقتی نوت اولیه این اثر به محاق میره سناریوی دوم به این شکل متحول میشه:
روباه ناگهان چشمهاش رو باز میکنه و دل فکار و ناامید، چشم به سنجاقک میدوزه

و در نوت نهایی اتمام سناریو به شرح زیر رقم میخوره:
سعید و محمدرضا از شهر خودشون میان و روباه و سنجاقک متعجب از شقاوت دو انسان، امتنان میورزند....