یکی از جذاب‌ترین همنشینی‌های یاس و آکورد تنباکویی/ اسموکی

در نگاه اول مردی سنگین و جدی اما در بطن پرحرف و متظاهر و معمولی، یه کم وقت گذروندن با چنین مردی خالی از لطف نیست هر چند خودش میل به خوش و بش بیشتری داره، اما اگر دنبال مراوده‌ای جدی باشید گزینه مناسبی نیست چون ناتوان از عمق بخشیدن به زمانیه که با او سپری می‌کنید. چیزی که وقت‌گذرونی باهاش رو توجیه می‌کنه کم‌هزینه بودن مراوده با این مرده.

موگله پرچمدار عطرهای گورمند مدرنه، اما عطرهای گورمند پیشینه‌شون برمی‌گرده به دهه بیست میلادی و عطر شالیمار گرلن، که وانیل رو در دوز بسیار قدرتمندی استفاده کرد، ولی از دهه ۹۰ و با پیش‌قراولی موگله و گسترش مواد سنتتیک امکان ساخت روایح گورمند متنوع‌تر و و عجیبتر به وجود اومد. عطرهای گورمند قبلی بیشتر با دوزهای شدید شیرین یادآور خوراکی‌ها بودند، اما در دوران مدرن گویی هیچ رایحه خوراکی‌ای نیست که نشود بازسازی کرد از انواع کیک و دسرها و شکلات‌ها گرفته تا غذاهای دریایی و ...
به هر حال وانیل، تونکا، عسل (البته عسل اکثر اوقات رایحه خوراکی نداره)، قهوه، فلفل صورتی و... موادی هستن که روایح خوراکی بهمون می‌دن و گاهی در عطرهای کلاسیک به وفور استفاده می‌شدن اینها، پس در واقع انجل اولین عطر گورمند نیست بلکه اولین گورمند مدرنه، بیشتر عطرهای قبل از انجل یادآور خوراکی‌ها بودند، اما بعد از این عطر روایح گورمند روایحی شیرین نبودند که تداعی‌گر خوراکی‌ها بودند بلکه خود مستقیم به بو درآوردن لذت انواع خوراکی‌ها و لذات شکمی بودند.

آتلیه متغی پو دومبغت با یه رایحه تند ولی خوش‌مشرب و کلاسیک مردونه شروع می‌شه به سمت مدرن شدن و بی‌جنسیتی پیش می‌ره و با یه مشک زنونه به کارش خاتمه می‌ده. بر تن یه مرد لطافتی مردانه خواهد داشت و بر تن یک زن صلابتی زنانه. کمی بلاتکلیف و گنگ و مودیه، خوش‌صحبته اما با کلامی کم عیار. با این قیمت ارزش خریدش پایینه به نظر من.

اگر تصور این رو دارید که سیلوستر استالونه صمیمی‌ترین دوستتونه، پس بیژن می‌تونه عطر شما باشه.

فلسفه اصلی عطر پوشوندن بوی بد نیست، بلکه فلسفه دوش گرفتن و نظافت اینه، بدترین بوی عرق زمانیه که با بوی عطر قاطی می‌شه، خصوصا روایح گرم، تند، اسپایسی و... دیگه واقعا غیر قابل تحمل‌تر می‌شه.
من منکر آب بستن بعضی برندها به عطراشون نیستم، اما از این که بگذریم، در مراودات روزمره تفاوت زیادی نداره که شما بوی عرق بدین یا بوی خوش عطر، در هر صورت هر بوی عربده‌کشی می‌تونه تاثیر منفی بذاره. عطرهای با پخش بالا مناسب استفاده روزانه نیستن؛ عطر قراره به سایه شما معنی بده نه اینکه تبدیل به سایه‌تون بشه. درگیری عجیب ما ایرانی‌ها با پخش و موندگاری بالا ناشی از بی‌اهمیتی حریم خصوصی در کل زندگیمونه. خیلی ساده‌ست، شما در طول روز با آدم‌های غریبه فاصله‌ی مشخصی رو رعایت می‌کنید، عطرتون هم باید این فاصله رو رعایت کنه. اما در یک مهمانی یا پارتی شما احتمالا با آدمهایی هم که ممکنه نشناسید وارد مراوده می‌شید، ممکنه از کار و ذهنیت و افکارشون بپرسید یا حتا ممکنه باهاشون برقصید، احتمالا بوهای الکلی هم در محیط و اطراف شما همه جا رو گرفته، شما در این جور جاها کمی تمایل دارید وارد حریم خصوصی آدم‌ها بشید و بشناسیدشون یا شاید از قبل بشناسیدشون و بخواید از مراودت با اونها لذت ببرید، عطرتون هم در این جور مواقع می‌تونه وارد این مراوده بشه و به حریم خصوصی آدم‌ها اهمیت نده، فکر کردن به موقعیت‌های مختلف در روابط اجتماعی کار پیچیده‌ای نیست. من از اینترلود خوشم میاد اما اینکه در سرمای زمستون بشینم تو تاکسی‌ای که شیشه‌هاش بالاست و بخاریش روشن و بغلدستیم اینترلود رو اوردوز پوشیده، نخیر، نه تنها برام جذاب نیست بلکه ترجیح می‌دم سریعتر از شرش خلاص بشم، اما در محیط یک مهمانی با سالنی بزرگ از اینکه گاه‌گداری رایحه اینترلود رو حس کنم لذت می‌برم. به هر حال می‌شه فکر کرد کجای زندگیمون درسته که به درستی این چیزا بخوایم فکر کنیم، اینم یه شکل فکر کردنه که متاسفانه در مورد همه چیز هم همه‌گیره.

دوستانی که من رو می‌شناسن می‌دونن پخش و موندگاری بالا نه اینکه مهم نباشه ولی برام تو اولویت نیست و یه آپشنه که گاهی سر جاش خیلی به کار میاد و گاهی هم موی دماغ آدم می‌شه؛ اما عطرایی هستن که دیگه واقعا این آپشن رو در حد زه بغل می‌بینن، در حالی که فضای رایحه‌شون نه دو نفره‌ست، نه مال تنهاییه، نه توجیه دیگه‌ای می‌شه براش خلق کرد، بلکه اتفاقا مشخصا قرار بوده که عطر بازخورد باشن، انگار بعضی از برندها دارن یه ژانر جدید تحت عنوان مینی‌عطر یا عطر کوتاه یا عطرک و... راه می‌ندازن.
تو چند سال اخیر از ysl شکوه زیاد بوده به خاطر آب بستن به تولیداتش، ایو سه لوغن لا نویی دو لوم لونتونس (لینتنس) دیگه واقعا گل سرسبده، رسماً اونقدر بو نداره که بشه نت‌ها و آکوردها رو درست تشخیص داد، یه دی‌ان‌ایی از لا نویی دو لوم قابل تشخیصه و انگار دیروز هم پرادا لوم و من‌شات رو تست کرده باشین و یه رد نامشخصی از اونام رو دستتون حس کنین و ته‌ش هم نفهمین کی‌به‌کیه. این حتا عطر هم آغوشی هم نیست، بلکه عطر بی‌آغوشیه. اما مهم‌تر از اینها، اینه که من نمی‌تونم متر و معیار بعضی از دوستان رو برای پخش و موندگاری عطرها بفهمم، نمونه‌ش نارضایتی عجیب و غریب از آبکی بودن ایسی میاکه بلو از طرفی و از اون ور نمرات همین عطر ایو سه لوغنه. اینجا از عطرایی شکوه می‌شه که در مقابل ysl عربده‌کش به حساب میان، حالا ممکنه شیرینی گزنده وانیل و تونکا آدم رو به اشتباه بندازه سر پخش این عطر، اما واقعیت اینه که لا نویی دو لوم لونتونس ظرف کمتر از یه رب دود می‌شه و به هوا می‌ره.

عود ملکی شبیه فیلمی‌ست که ریتمش یک جاهایی می‌افتد، و تمرکزش بر موقعیت‌های داستانی و کاراکترها سنجیده نیست و از موقعیت‌های مهم گاهی به سرعت عبور می‌کند. اما در نهایت دیدن این فیلم خالی از لطف نیست و با همه ضعف‌هایش نمی‌شود گفت فیلم بدی‌ست.
عود ملکی عطری‌ست عودی، تنباکویی و نصفه و نیمه چوبی و چرمی با شروع جذاب سیتروسی، شیرین، نم‌دار و خیلی کم چسبناک اما این افتتاحیه جذاب دوام چندانی ندارد و به سرعت وجه عودی و تنباکویی همه را از پوستتان می‌روبند. وجه تنباکویی همان تنباکوی آلبالویی همیشگی‌ست و در کنار عود لبه‌های رایحه را برآمده می‌کنند. آکوردهای عود ملکی را نمی‌شود راحت پی‌گیری کرد، نه به خاطر پیچیدگی و درهم‌تنیدگیشان بلکه به واسطه ریتم نامتوازنش، آکورد تنباکویی و ادویه‌ای جان بقیه را می‌گیرند. چرم پررنگ نیست اما به مرور حضور کم‌رمق‌اش حس می‌شود. چرمی نو، خوش‌برخورد و همه‌پسند با وجه ضعیف انیمالیک. حجم چرم مثل کیفی‌ست که فقط بند و یک سری ریزه‌کاری‌هایش چرمی ست. تنباکو همان همیشگیست اما ته‌بوی انیمالیک دارد، بعد می‌فهمید این چرم است که زیر سیطره‌ی تنباکو و ادویه و عود دست و پا می‌زند، اکورد بوزی هم همین وضع را دارد، هست و نیست، تا می‌آیید بفهمیدش گم می‌شود. عود به یکباره صمیمی و نزدیک می‌شود بعد متوجه می‌شوید این آکورد چوبی کم‌رویی ست که پشت سر عود و ادویه خودش را قایم کرده. حتا گاه‌گداری خود عود هم در این بین انگار گم می‌شود و دوباره برمی‌گردد، در عود ملکی تاکید زیاد بر دو سه آکورد بقیه را کاملا به حاشیه رانده است.
ماندگاری‌ و پخشش‌اش برخلاف انتظارم خوب بود. در نهایت عطر بدی نیست، در عین نواقصش جذابیت‌هایی هم دارد، ولی در این مملکت با این وضعیت، ارزش خرید چنین عطرهایی پایین می‌آید وگرنه آن ور آب چند ده دلار پولی نیست، آنجا می‌شود هزینه یک وعده غذای معمولی کافه‌تان، اینجا می‌شود چند میلیون پول که هیچ ارزشی ندارد اما در عین حال هزینه سنگینی‌ست.

جناب افتخاریان عزیز
ممنون از لطفتون

لالیک له‌نسومی شبیه آدم ناموفقیه که کلی خصایص و امکانات خوب داشته برای موفق شدن اما همه رو هدر داده و به زحمت به چیزی تبدیل شده بسیار کمتر از امکانات و توانایی‌هاش. عطری که همه چیز داره اما کم داره، وجه بارز شخصیتی‌ نداره، اگه آدم بخواد کاراکترش رو توصیف کنه درمیمونه، خیلی بعیده همچین کاراکتری در خاطر کسی بمونه. اصلا حرف سر خوش‌بو بودن نیست، عطر خوشبوییه، حتا گاهی صداش رگه‌هایی از خاص بودن داره، هر چند کم جون، ولی هم لکنت داره هم تا میاین فک کنین چه صدای خاصی داره، به یکباره یاد صدای کسی می‌افتین که خیلی‌ها از صداش تقلید می‌کنن، حیف این عطر که به چیزی که باید تبدیل نشده. اسمش هم بیشتر به یه طعنه می‌مونه، له‌نسومی (به معنی سرکش)، از هر لحاظ که فکر کنید اسم بی‌ربطیه، لابد قرار بوده سرکش بشود اما خب...، به نظرم اسمش رو می‌ذاشتن معقول یا آرام یا درگوشی و... بهتر بود.
در نهایت حتما تستش کنید نمی‌تونم بگم به عنوان یک پوشیدنیِ خوش‌بو عطر بدیه.