سلام به همه‌ی اونایی که دنبال رایحه‌هایی می‌گردن که فقط یه بو نیستن، بلکه قصه‌ان، خاطره‌ان، یا شاید یه راز که هر بار کشفشون کنی، باز هم چیزی برای گفتن دارن.

یه روز سرد و ابری بود، از اون روزایی که انگار دنیا دلتنگه. رفتم سمت یه باغ قدیمی که نمی‌دونم چرا تا حالا سراغش نرفته بودم. درش سنگین بود، ولی وقتی باز شد، انگار وارد دنیای دیگه‌ای شدم. بوی هوا تغییر کرد؛ اولش یه رایحه‌ی شیرین و بازیگوش پیچید، انگار بچه‌ای رو دیدم که یه بادکنک صورتی تو دستشه و با خنده می‌دوئه. بویی که انگار دستت رو می‌گیره و تو رو پرت می‌کنه به روزای بی‌خیالی. آدامس‌های خرسی، خنده‌های یواشکی، اون حس سبکی‌ای که فقط تو بچگی می‌فهمیدیم.

اما باغ فقط این نبود. جلوتر که رفتم، علف‌های خیس زیر پام تموم شدن و یه جایی رسیدم که گل‌ها شروع شده بودن؛ نرگس‌هایی که مغرور و خوشبو توی باد تکون می‌خوردن. نرگس یه جور بوی عمیق داره، یه بویی که انگار حرف می‌زنه. می‌گفت: "بمون، حس کن، نگاه کن." کنار نرگس‌ها، یاس‌های سفیدی بود که کمتر خودنمایی می‌کردن، ولی وقتی بهشون نزدیک‌تر شدم، فهمیدم که اونا چیزی کم ندارن. لطیف بودن، مثل دستی که شونه‌هاتو آروم نوازش می‌کنه. بوی یاس، مثل یه پرده‌ی نرم بود که روی قدرت نرگس افتاده بود، انگار می‌خواست بهش بگه: "آرام باش، زیبایی تو کافیه."

همه‌ی اینا با من حرف می‌زدن. هر بار که می‌رفتم تو فکر، یه نسیم می‌اومد و اون بو دوباره منو به خودم می‌آورد. موندگاریش؟ مثل یه دوست قدیمی که هر چقدر هم ازش دور بشی، وقتی برمی‌گردی هنوز همون‌قدر صمیمیه.

اگه دنبال عطری هستی که فقط یه بوی خوش نباشه، بلکه تو رو با خودش به یه دنیای تازه ببره، اینو امتحان کن. شاید اون چیزی باشه که همیشه دنبالش بودی، فقط نمی‌دونستی چطور پیداش کنی.

تا قصه‌ی بعد، خداحافظ!