فضای کلی فرنچ لاور ذهن من رو میبره به دشتهای غرب شیراز که درختی به وفور تو اون دشتها و کوههاش وجود داره درختی به نام بنه یا پسته وحشی، وقتی کمی ساقه این درخت خراش داده بشه صمغی از اون بیرون میاد که بوی جالبی داره این درخت میوه های سبز رنگ کوچیکی داره که بسیار چرب هستن و اگر حوصله مغز کردن اونها رو داشته باشید بسیار لذیذ هستن حالا اگر میوه و صمغ این درخت به همراه برگهاش له بشن رایحه ای آزاد میکنه که به نظر من شروع فرنچ لاور اون بو رو داره حتی اگر هیچ یک از ترکیباتش به چیزی که گفتم ربط نداشته باشه برای من چنینه.
بوی پارادوکسیکال که در عین آشنایی نا آشناست و این تناقض در بقیه ابعاد فرنچ لاور هم وجود داره، اعیانیه در عین حال عوامانه، کلاسیکه در عین حال مدرن و همین ویژگی تجلی هنر پیر بوردن تو این عطره و اون رو تبدیل میکنه به عطری جذاب.

یه عطر وتیوری دوستداشتنی که البته وتیور، خشن و نمایان نیست، لطیف و شاعرانه که خیلی باید خودتو کنترل کنی که مثلا اگه به دستت اسپری کردی دستتو از جلو بینیت برداری اصلا دوست نداری مشامت از رایحه اش خالی بشه که البته به نظر من بعد از حدود یه ربع زمان با عرض اندام مر مکی دیگه از دوستداشتنی بودن فاصله میگیره و بوی رزینیش باعث میشه مرکبات و وتیور به حاشیه برن.
کاش اصلا مرمکی نداشت.