صدای قدم های سست، لمسی از سوز و سرما، سکون آویختگی از تعلیق،
این عطر بوی باوری لرزان می‌دهد؛ بوی سقوط در اتمسفر تنهایی،
از این عطر انفجار صدای در هم شکستن فریاد می‌شود اما نوک پیکان این فغان هوایی دورتر از انگشتان پا را نمی‌شکافد. تیر این خشم‌ها بر دیواره جمجه کوفته می‌شود و در جان فرو می‌رود.

به هنگام گشودن چشم در فضای وهم‌آلود این جهان، باور هایی به خوردمان می‌دهند ولی وای از نخستین لحظه‌های رسوخ طوفان بر ایمان‌ها. نخستین لرزه‌های شک ترک‌هایی ژرف بر آن سازه سست از پیش ساخته می‌زند و لحظه‌ای پدید می‌آید که انسان پی می‌برد باید پناهی برای جهان خاکسترین خویش بنا کند و آن هنگامی‌ست که نگاه بر عمق تنهایی‌اش او را سرگیجه می‌دهد. آن هنگامی‌ست که از هر بشری مایوس می‌شود و دست به دامان خدایان می‌آویزد اما....

با هربار بوییدن این عطر تنها یک صدا در خیالم طنین می‌گیرد:
" هیچ خدایی نیست تا بی‌پناهی‌ام را در آغوش گیرد"