نسخه الحمبرا و فرگرنس ورلد هر دو خیلی خوب و شبیه هستند بهش. ولی باز نسخه اصلی تغییر بوی بیشتری داره. (در نسخه اصلی، یاس به تدریج به مریم تبدیل میشه.)

خدا رو شکر که قبل از بلایند بای کردن نسخه‌ ادوپرفیوم، تستش کردم. ادوتوالت هیپنوتیک پویزن یکی از امضاهای ثابت من در فصل زمستون هست و دنیا رو باهاش عوض نمیکنم. اما نسخه ادوپرفیوم! این نسخه بر خلاف ادوتوالت. تاریک و رسمی هست. ولی من وانیل و بادوم چندانی حس نمیکنم. به خصوص در درای داون چیز ناخوشایندی حس میکنم که فکرمیکنم دقیقا نت شیرین بیان هست که هی شدید و شدیدتر میشه و روی همه ی نت های دیگه رو میپوشونه. این همون نتی هست که به خاطرش هیچ وقت نتونستم لو پتیت رب نوآر گرلن رو دوست داشته باشم. یادم باشد: شیرین بیان نت من نیست.

به عبارتی هر بار در ریویوها ما میگیم از نتی خوشمون نمیاد باید بگیم دقیقا از کدام نوع اش خوشمون نمیاد، درسته؟ به نظرتون سختگیرانه نیست این قاعده؟ ضمنا دوست عزیز بعضی از جملات در زبان فارسی میتونند با یک نقطه ی ساده تمام بشن. لازم نیست در پایان همه جملات یک یا چند علامت تعجب بگذاریم. (صرفا جهت یادآوری.)

نوشتید «شما که سعی میکنی یک نظر فنی بدهی». آیا منظور شما این هست که چون مهربد وجود «هزاران نوع ریواس» در صنعت عطرسازی رو به رسمیت نشناخته نظری که نوشته نظر «فنی» نبوده؟ و این نظر «غیرفنی» که در بی توجهی به انواع ریواس درج شده ممکن هست مخاطبان رو به بیراهه بکشونه؟

اگر فقط نوشته بودید «روایح گورماند عمیق نیستند» احتمالا سرسختانه با شما مخالفت میکردم. اما کامنتتون خیلی جالبه. مرسی که مساله رو انقدر دقیق تحلیل کردید. (به عنوان یکی از عاشقان صد در صد روایح گورماند و البته بی علاقگان به انجلز شر هم این رو میگم.) ایده ی نزدیکی اغواگری با روایح گلی و گیاهی در گذشته، و در اولویت بودن نیازهای دهانی و بازگشت به دوران نوزادی در صحبتتون برام جالب بود. و اینکه آخر آخرش این طبقه از روایح، سطوح ابتدایی تری از ادراک رو درگیر میکنند. این ماجرا با پیچیدگی های ذهن/بینی آدم فوق العاده ای مثل تیری موگلر آغاز شد. اما روایح گورماند در دهه نود پیچیدگی خیلی بیشتری داشتند و خود ترکیب با عنصری گیاهی مثل پچولی سنگینی که در انجل و نوادگانش میبینیم کار رو از خوراکی بودن صرف درمیاورد. اما اگر دقت کرده باشید پچولی به خصوص در دیزاینری ها کم کم داره محوتر ومحوتر میشه و وانیل (عنصری کاملا خوراکی)، جاش رو میگیره. به قول انگلیسی ها، تیری موگلر نمیدونست «چه جعبه ی پر از کرْم ای رو داره باز میکنه.»

بلایند بای که کلا کار صحیحی نیست. ولی میدنایت رز شاهکاره. بهترین ترکیب رز و رزبری.

میدنایت پویزن دیسکانت شده و اصلش گیر نمیاد. البته شرکتی هاش هم خیلی خوبن. نمیدونم نسخه شما چی هست

خزه بلوط منظورم هست. من با همین نوماد شناختمش. و با عطرهای کلاسیک مردونه.

برای من این عطر هیچ جوری در طبقه بندی میوه ای قرار نمیگیره. دو زار حس میوه ای اولش ممکنه داشته باشه ولی سر تا تهش تاریکی خزه بلوط هست. شیپغ کامل. مطلقا هم شیرینی نداره. فکر میکنم غیرشیرین ترین عطر من باشه. کاملا حس خاکی خزه بلوط، خشک و تاریک، با یه ذره میوه ای که صرفا پوشیدنیش میکنه. میخوام تاکید کنم عنوان «عطر میوه ای» هیچ جور بهش نمیچسبه. غول خزه ست. و عالی برای پائیز.

غرق شدن در ابر بی نظیری از بستنی سنتی فوق العاده شیرین: تجربه ی وانت دیسکوئرد.