ماری جان به نظرم لیبر ایو سن لوران (ورژن عادی یا اینتنس یا هر کدوم) رو یک امتحانی بکن. به دلیل نت لوندر که در شروعشون مشترک هست. همچنین مون گرلن (هر ورژنی). اینا هر دو لوندر دارن اما شیرینتر و گرم ترند.

پیور پویزن کریستین دیور بوی پیرزن و صابون کاغذی های قدیم رو میده؟ 😮 شما عطر مورد علاقه تون چیه؟

پگاه جان من این عطر رو بو نکردم. ولی تصور میکنم بویی که دارید میشنوید و اذیتتون میکنه احتمالا از ریشه زنبق هست. زنبق نت خاص و قدیمی ای هست که اغلب الان دوست ندارن. نت های عطر نشون میده هیچ رگه ی عربی ای وجود نداره. خلاصه اینکه توصیه میکنم از نت زنبق فاصله بگیرید در خریدهای بعدی تون.

دوستان به شدت ورژن عطر خالص ( Pure Perfum) کلاب دو‌ نویی آرماف رو توصیه میکنم. همین ورژن ۱۵۰ میل که عطرافشان موجود داره. به نظرم دقیقا بوی اونتوس ۲۰۱۰ رو میده، به شامه ی من و چنان که در خاطرم هست عینا همون بو بی هیچ تغییری. فوق العاده ماندگاری بالایی داره (حداقل ۱۲ ساعت) و خط بوی خوب. تنها نکته اینه که اگر زیاد اسپری کنید ممکنه سردرد بده. خیلی کم باید اسپری کرد.

جالبه. من کاملا با نظر پریسا خانم مخالفم! اَ لَ فولی نسخه سنگین تری هست. به وضوح نت امبر درش حس میشه و به نظر من با اون حجم از وانیل و امبر و تونکا فقط برای زمستان مناسبه. اون ترشی کوتاه اولیه سریع محو میشه. و اون نت جوز هندی ظاهر میشه. اینجا عطر حتی کمی، فقط کمی، مردونه هم میشه. میخوام بگم در این حد سنگینه. (شاید با اندکی دود یا چوب.) نسخه اصلی ترش تر و شادتر و کم سن تر هست با اون ترکیب واضح شکلات و توت فرنگی و دود. البته در واقع به نظرم هیچ کدومشون عطر کم سن و سالی نیستن. کاملا برای مهمانی و در ژانر اغواگر هستن (مثلا برای جلسه کاری خیلی مناسب نیستند شاید.) من به دلیل تعریف زیادی که شنیده بودم و خبر توقف تولید، نسخه ا ل فولی رو خریدم، ولی الان فکر میکنم نسخه اصلی رو بیشتر دوست دارم. صحبتم در خصوص نسخه اصلی بر پایه ی نسخه های قبل از ریفورموله شدن هست.

بیان عمق احساسم درباره لنتردی (تلفظ درست فرانسه همین هست) ژیوانژی کار بسیار دشواری هست. مدت زیادی در ویترین یکی از مغازه های محبوبم بود و دائم امتحانش میکردم اما به دلیلی که هنوز برام مبهم هست به سراغ خریدش نمیرفتم. کمی گران بود اما فقط این نبود، چرا که در این مدت به سراغ عطرهای دیگری رفتم. من رو به طور مبهمی یاد دوره خاص و شادی از کودکی می انداخت که انگار رفتن به سراغش خطرناک بود. حیاط بزرگ خانه ی خاله، همه ی ما دخترخاله ها و پسرخاله ها قبل از مهاجرت و آواره این سو و آن سوی دنیا شدن، و بزرگترین دختر خاله، که «بزرگ» بود و فقط به همین دلیل از همه ی ما بهتر بود! با عطرها و‌ اون ماتیکی که سبز بود ولی وقتی میزدیمش لبهامون قرمز میشد. انگار افشانه ی این بطری زیبا دریچه ای بود به میز آرایش دخترخاله و آفتاب سر ظهر آن خانه ی بزرگ با بوی خوش قورمه سبزی خاله و شیرینی ‌و عیدی و گل و عمیق ترین شادی های کودکی. این شد که یک سالی فقط از کنار بطری رد میشدم. تا در حراج روزانه عطرافشان قرار گرفت و به سبد خریدم اضافه شد. اینجا لازم هست اضافه کنم که در موقع تحویل سفارش مشکلاتی پیش آمد اما پشتیبانی عطرافشان به حرفه ای ترین شکل این مشکلات رو حل کرد، طوری که هر بار که رفتار ایشان رو به خاطر میارم از اینکه حالا دیگه در ایران زندگی میکنم عمیقا احساس رضایت میکنم. (حقیقتا معتقدم چنین برخوردی از طرف یک سایت خارجی هرگز امکان نداره.)
عطر که به دستم رسید باز کردم و بدون اسپری کردن فقط بو کردم. چطور ممکنه چنین چیزی در دنیا وجود داشته باشه؟ این ترکیب بی نظیری که انقدر همه چیز درست درش ادغام شده، وانیل و گل مریم و اون گلابی دلنشین و چیزی سختتر، سنگینتر و پیچیده تر، شاید وتیور یا پچولی یا فلفل؟ به هر تقدیر تمام اینها چنان استادانه با هم ترکیب شدن که تمیز دادنشون از هم آسان نیست. باز یکی دو هفته طول کشید تا بتونم جرات کنم بپوشمش. انگار میخواستم بهترین و مناسبترین موقعیت رو پیدا کنم و نمیشد. چیزی که الان متوجه شدم این هست که روزی که پوشیده باشمش هر اتفاقی هم که بیفته تمام روز خوشحالم. در عین حال از زیاد استفاده کردنش و تبدیل شدنش به عطری عادی و روزمره ست واهمه دارم (وگرنه به عطر امضای من تبدیل میشد.) خوشحالم که به اندازه لیبر هنوز انقدر اصطلاحا رایج نشده که همه جا به سادگی بوش رو بشنویم. و البته پیچیدگی و سنگینی خاصی به نظر من داره (و کمی حس و حال قدیمیِ البته کاملا مدرن شده) که شاید باعث میشه افراد کمتر سراغش برن. «ممنوع» حقیقتا برازنده ترین نام برای این اثر هنری هست. آفرین آدری هپ برن!

اصلا اینطور نیست. یک عطر بسیار باکلاس و مناسب محیط رسمی و کاری، و استفاده روزانه. با مشک بسیار باکیفیت. نمیشه به هر عطری که بوی رز میده عطر مشهدی بگیم.

امروز دیدم در عطر افشان موجود شده. اینجا لازمه بگم که دست عطرافشان درد نکنه که این عطر رو به این زودی و به خصوص با این قیمت مناسب موجود کرده.

اگر حساس هستن به نظرم برید سراغ کارهای گلی خیلی سبک. خود زارا یک عطر داره به اسم lightly bloom. تقریبا بوی بلومینگ بوکه دیور رو میده. ضمنا روبرتو کاوالی عطری با بطری آبی داره به نام Paradiso Azzurro که گلی و خنک و لطیف و تابستونیه (ولی شیرین نیست.) Chanel Chance edt رو هم احتمالا خوششون بیاد. Ellie Saab Le Parfum هم گلی و خنک و شیرینه. ولی عطر قوی ای هست و ماندگار. این که باهاش سردرد بگیرن یا نه رو نمیدونم. ولی فوق العاده ست.

عطر تولید قدیم رو تست کردید یا ورژن جدید با پاپیون پارچه ای؟ در ورژن های جدید گل نخودی اضافه شده و از لطافت گل صد تومانی کم کرده؟