ادکلن آدم ها ربط مستقیمی به شخصیتشون نداره دختر جان. این در واقع بدین معنی هست که من بر اساس ویژگی های شخصیتی تون نمیتونم براتون عطر تجویز کنم. اما اگر لیرا رو دوست داشتید این رو قطعا دوست خواهید داشت.

سیمین جان در هیچ شرایطی با انجل میوز نمیشه‌ دوش گرفت. من آخرین بار تو سفر اردبیل تو اوج یخ و برف و سرما تونستم نهایت سه پاف بزنم و با همون تو هواپیما یه فیدبک مثبت شدید ازش گرفتم. یه آقایی منو دنبال کرد که اسم عطرمو بپرسه. اصولا انجل میوز برای من قدری سخت هست. پچولی یا شاید گریپ فروت ابتدایی هضمش دشواره. ولی دقیقا درست میگید که آدم جوری باهاش بازخورد مثبت میگیره که از هیچ عطری نمیگیره.

عطرباز بودن به نظرم همیشه به این معنی نیست که آدم دنبال بوهای خاص باشه، یا هست؟ مثلا کسی که کلکسیون لباس داره حتما اون وسط کلی لباس ساده هم داره. اصلا یک میلیون موقعیت روزمره وجود داره که آدم براشون ناچاره یه عطر ساکت و ساده و‌دخترونه استفاده کنه. و اگر کلکسیون داشته باشی میری به این سمت که از همون نوع، چند تا گزینه داشته باشی. یعنی حداقل زندگی من که اینطوریه.

چقدر برای من این کار عجیبه که آدم در کمد لباسهاشو باز کنه و یهو دو پاف از یه عطر بزنه بهش! :)

واقعیت اینه که تفاوت این دو تا نارسیسوی مشکی و صورتی از خاطر من رفته. فقط یادمه مشکیه رو بیشتر دوست داشتم و کلا هم خیلی شبیه به هم بودن. و‌ درست میگی، این «یکشنبه ی تنبل» باید به دلیل نت غالب رزش بیشتر شبیه بطری صورتی باشه. ولی ۴۰۰ نفر گفتن شبیه بطری مشکیه و صد و هفتاد نفر گفتن شبیه صورتیه هست. هر چند ممکنه‌ خیلی ها اینها رو قاطی کرده باشن. واقعا گیج کننده هست!

اولین چیزی که باید بگم اینه که فکرش رو هم نمیکردم چنین بوی شیکی داشته باشه! بر طبق کامنتها دنبال بوی تمیزی و ملافه شسته شده و گل قدیمی بودم که ناگهان با سر به دیوار بلند واقعیت برخورد کردم و منگ شدم. لعنتی! این بو رو کجا شنیدم و چرا انقدر دوستش دارم، و چرا انقدر از من دوره؟ بچگی؟ مامان؟ گل رز؟ ای شهرزاد، لعنت بر تو که هر جور گل رزی به دماغت برسه کیف میکنی و رز شیک و حرمی و خیس و پودری و غیره اصلا هیچ فرقی برات نداره. در همین اثنا و مدهوش از رایحه ی دلچسب روی مچ دستم رفتم صفحه ی فرگرنتیکای عطر رو باز کردم و دیدم که بله! چهارصد نفر گفتن که دقیقا مشابه نارسیسو فور هر بطری مشکی (قوطی صورتی) هست. چرا من فکر کردم میتونم بدون این نارسیسوهای قشنگ سر کنم؟

در حالت گرمازدگی شدید به سراغ قفسه عطرهام رفتم و دیدم تقریبا هر چه داخل قفسه هست رو حتی نمیتونم به بینیم نزدیک کنم. که یهو چشمم به این شیشه روبرتو کاوالی آبی که کمی بیشتر هم داخلش نمونده افتاد و با لذت اسپری کردم. این عطر به دلایل متعددی برای من حس آب داره. اول اینکه اصلا نت «آب» داره، دوم اینکه بطری آبیش به من حس استخر میده و سوم اینکه اسطوخدوس داره که پر از آرامشه. آب=آرامش. پارادیسو آزورو حتی یک ذره شیرینی نداره و ترکیبی هست از نت های آکواتیک، لوندر، و کمی نت های گلی. به هیچ وجه حس دریا و ساحل نداره، بلکه آب. آب رودخونه، آب خنک رودخونه. خیلی خوش بازخورد هم هست، طوری که دلیل تمام شدن بطری من بیشتر پر کردن دکانت برای دوستانی بوده که عاشقش شدند. ماندگاری و پخش خوب.

من امتحانش نکردم اما شنیدم تقریبا عین نسخه اصلی هست

آفرین دقیقا همینطوره. به نظر من کاملا کیفیت یه کار نیش رو داره.

سازنده که نت تریاک اعلام نکرده و بدین واسطه احتمالا تا ابد ما رو در این اندیشه نگه خواهد داشت که پس چرا اسم عطر تریاک هست؟ احتمالا به همون دلیلی که شما گفتید. ولی جدای از اینها… یه پارکی هست تو‌ تهران که از نقطه ی خاصیش هر بار رد میشم بویی میاد که من بی اختیار میگم چه بوی خوبی! و فورا دوستم میگه شهرزاد این بوی تریاکه. و من بلافاصله جا میخورم و حس بدی پیدا میکنم که ای بابا، پس چرا من انقدر خوشم اومد؟