یکجای کار ما می لنگد اگر به هر دلیلی خود را قانع کرده باشیم که می توانیم سوژه این رایحه باشیم. شما این عطر را انتخاب نمیکنید او هم شما را انتخاب نخواهد کرد. این عطر هرگز نمیتواند بر بدن هیچ انسانی ارام بگیرد و رایحه هیچ انسانی را بازنمایی کند. این مسترپیس می تواند رایحه یک مکان باشد مثلا رایحه گلری اوفیتزی فلورانس. اما هیج وقت نمی تواند رایحه یک انسان باشد . رایحه ای نجیب و رنسانسی که می توانید ان را در فضای داخلی موزه و کتاب خانه مورگان تجسم کنید خصوصا اگر در مکان ما فرش ابریشم و اثار هنرمندان رنسانسی وجود داشته باشد. هرچند انسان خود می تواند یک مکان را بازنمایی کند دقیقا کاری که این رایحه می کند اما از نظر من بدن انسان زندان این عطر است. مثل روح که زندان بدن است.
بوی زیرزمین خانه کودکی ما مختص به فضای زیر زمین است اگر ما ان بو را حمل کنیم ممکن است بویی زننده شود چرا که ان بو فقط مختص به زیر زمین است و در انجا ارام میگیرد.

امتحان این عطر قبل از مرگ ضروری است اما عطری نیست که در کلکسیون من جایی داشته باشد.عطری نیست که در صدد نگه داشتنش باشم. این رایحه ذاتا فرار و متزلزل است. مثل نگاه بی بازگشت رهگذر ای که از خاطره مان محو شده باید ان را یکبار امتحان کنید و دور بیاندازید و سد راهش نشوید چرا که از شما میگذرد.

فیلیپو هنرمندی که تثلیث خدا، مسیح و روح القدس را شکونده هرچند خود برامده از همین فرهنگ مسیحی است.اما مسئله اینجاست آیا می توان ساختار شکنی را در هر متافیزیکی وارد کرد؟ بی گمان بعضی از ساختار ها را نمیتوان بی سنتز گذاشت. اگر لوگوس را از چنین ساختار هایی بگیری، جانشان را گرفته ای. ما نمی توانیم تز مسیحیت را بی سنتز بگذاریم چرا که این ساختار کل محور است و توان شکسته شدن را ندارد. فیلیپو سورچلینی عطاری که در صدد خلق اثاری است که محال است. اون میخواد جهان محو شده مسیحی را به جهان پست مدرن امروز بخیه کند. حاصل می شود محصولی مشمئز کننده و بلاتکلیف. که ذات پارادوکسیکال مخلوقات او از همینجا نشئت می گیرد. او انقدر ها هم که منتقدان می گویند ساختار شکن نیست. ما خط مشی واحدی را در تمام مخلوقاتش می بینیم. عنصر مسیحی نهادینه شده، و معماری های گوتیک رنگ و رو رفته در ساختار شخصیت او که نمیتواند از ان ها بگریزد اورا رسوا می کند. بپردازیم به بات نات تودی: شما در رویایی عمیق فرورفته و در حال هم اغوشی هستید، اما یک چیزی سد راه کلای مکس شماست. این بات نات تودی است. یعنی نشانه ها معلق می شوند تا خود به سمت سرنوشتشان راهی شوند. بات نات تودی میان عشق و نفرت سرگردان است. بات نات تودی یک‌ دوراهی است که هرگز به شما اجازه نمیدهد بین دو مسیر انتخاب کنید. دقیقا سرنوشت اش این است که تا ابد در دوراهی بماند. نصفه نیمه و سرگردان تا لحظه مرگ. قطعا این عطری نیست که بتواند شمارا خوشنود کند عنصر خون، چرک و نفرت در ان می رقصند. ازار دهنده تر از هرچیز در باره این عطر این است که از به تصویر کشید سلسله رویداد هایی که به این دوراهی ختم شده ناتوان است. فقط یک دوراهی است. یک دوراهیی مرگبار که با ما خیره شده. و بر کل هستی ما چیره شده. همچون نگاه خیره دیگری بزرگ. فضا، فضای تاریکخانه هدایت است ازین عطر دوری کنید دوری دوری.

در میانه زندگی، خود را در جنگلی تاریک یافتم. ناگهان رایحه ای اغواگر اعصاب مرا تحریک کرد و نورون های مرا به رقص در اورد. من لایعقل، پایکوبان و نیمه هشیار بدنبال ان رایحه اغواگر روان شدم. هستیْ از دستانم سر می خورد و اضطراب همه من را درنوردیده بود. سیمای ساتیری هویدا شد و مرا به ضیافت اغواگری فراخواند. به محض ورود به میدان، خدایان گرد من امدند و جعبه پاندورایی را جلویم گذاشتند. من که سر از پا نمی شناختم دست در جعبه کردم و اوپوس ۱۱۴۴ را در اوردم. به محض استفاده از ان بوی حشره کش (حشره کش تارومار خصوصا تولید های قدیمی) ضیافت خدایان را به گند کشاند و ان ها مرا همچون سگ از ضیافتشان بیرون کردند. ناگهان از خواب پریدم و درحالی که بوی حشره کش در مشامم پیچیده بود، دیدم همین که آمدم بغلی را بردارم ناگهان از سوراخ هواخور رَف چشمم به بیرون افتاد؛ دیدم در صحرای پشت اطاقم پیرمردی قوز کرده، زیر درخت سرو نشسته بود و یک دختر جوان- نه، یک فرشته ی آسمانی- جلوی او ایستاده خم شده بود و با دست راستش اپوس ۱۱۴۴ را به او تعارف میکرد، در حالی که پیرمرد ناخن انگشت سبابه ی دست چپش را می جوید...