همین الان که دارم مینویسم رایحه بینظیرش (درای داون) کل فضای اتاقم رو پرکرده، دیروز غروب دو پاف اسپری و دو ساعت بعدش با دو پاف دیگه (برای اطمینان از نشون دادن قدرتش) اطراف گردنم زدم و وارد یکی از فروشگاه های بزرگ، کامل، کم نظیر و قدیمی شهرم شدم و همینجور که محو محصولات فروشگاه بودم و یکی از فروشندگان داشت دو تا از تازه لانچ شده های کلایو کریستین (تاون اند کانتری و کرب اپل بلوسوم) رو برام تست میکرد یجور متعجبانه (انگار که بهم نمیومد چون نیمه اسپرت پوشیده بودم) گفت: "دیگه نمیتونم نپرسم، کینگ بلو زدین یا سیلورعود؟!" گفتم کینگ بلو، گفت تا اینجا ۴ تا کار قوی (دوتا از کلایو و یک کار از فراگرانس دو بویس 'میلانو' و یک کار از دِالمار 'سوییت') براتون تست کردم هنوز دارم رایحه عطر شمارو حس میکنم.
من خیلی آدم اهل مهمونی و مجلسی پوشی نیستم ولی قید خیییلی کارها رو (از ۶ تومن تا ۲۲ تومن) زدم تا رویال توباکو و رکلس لدر توی کلکسیون کوچیکم تنها نباشن.
قصد بدی از گفتن این حرفا ندارم. باورش سخته ولی تقریبا تمام حقوق ماهیانه ام رو عطر میخرم و این کار احمقانه ترین کاریه که میشه تو این شرایط بد اقتصادی یه آدم انجام بده ولی برای فرار از گذشته، اضطراب، افسردگی، بی خوابی و رسیدن به کمی آرامش آدم هرکاری میکنه.

""عطربازی یکی از مقدس ترین کارهاست'"