عطری ز جان وارواتوس مست،
بویی لطیف و دلبر و شست.
چوب و ادویه در هم آمیخت،
رایحه‌ای خاص و نازک آویخت.

گرچه لطیف است، کم‌پیداست،
در موج نسیم، کوتاه و راست.
مانند نجوای شب با ماه،
ماندش نباشد، کم‌رنگ و راه.

دل می‌برد، لیک آرام و نرم،
چون سایه‌ای از عطری گرم.
گر پخش بویش فریبت داد،
تجدید کن، تا بماند شاد.

کلایو کریستین X Men، قصیده‌ای از جذابیت، اغواگری و قدرت بی‌چون‌وچرا است. عطری که مانند مارک آنتونی در برابر کلئوپاترا، شکوه و شهوت را در هم می‌آمیزد و هویتی پادشاهانه خلق می‌کند.

رایحه‌ی آغازینش، برخوردی طوفانی از ترنج، آناناس و ریواس است، همچون انفجار شور و هیجان در ابتدای یک داستان عاشقانه‌ی ممنوعه. سپس در میانه، جذابیت سرکش زنبق و یاس با فلفل قرمز و دارچین پیوند می‌خورد، گویی که در میانه‌ی کاخ‌های مجلل، وسوسه‌ای عمیق در هوا جاری شده است. اما در نهایت، پایه‌ی غنی و مخملین کهربا، خزه‌ی بلوط و خس‌خس مانند ردپای ماندگار یک عاشق، بر پوست جاودانه می‌ماند زمینی، باشکوه و پر رمز و راز.

X Men، عطری نیست که صرفاً استشمام شود، بلکه تجربه‌ای است که باید درک شود بازیچه‌ی سرنوشت برای مردی که می‌داند چگونه جهان را به تسخیر خود درآورد.

Clive Christian X Men عطری است با وقار، عمیق و پر رمز و راز، که اصالت و ظرافت را در کنار هم به تصویر می‌کشد. این رایحه از همان ابتدا با طراوت ترنج، ریواس و آناناس شروعی درخشان و شاداب دارد، گویی طلوعی باشکوه بر فراز باغی سرسبز.

اما زیبایی واقعی آن در قلبش نهفته است؛ جایی که زنبق و یاس، با لطافتی بی‌نظیر، در کنار گرمای فلفل قرمز شیرین ترکیبی اغواگر و پرجاذبه خلق می‌کنند. رایحه‌ای که هم لطیف است، هم قدرتمند، هم کلاسیک است، هم مدرن.

و در نهایت، پایه‌ای عمیق و مردانه، با تلفیق کهربا، وانیل، خزه بلوط، خس‌خس و سدر، که گرما، ماندگاری و عمق بی‌نظیری به عطر می‌بخشد. لابدانیوم و دارچین آن را مرموز و دلنشین کرده و بوته وحشی جاوی امضایی لوکس و اشرافی بر آن می‌زند.

Clive Christian X Men، عطری برای مردی که به اصالت اهمیت می‌دهد، قدرتش را در سکوت نشان می‌دهد و ردی از جذابیت جاودانه بر جای می‌گذارد.

گودولفین عطری نیست که صرفاً بر پوست بنشیند، بلکه روایتی است که در هوا جاری می‌شود، داستانی از قدرت، وقار و جذابیتی که فراموش‌شدنی نیست. از همان لحظه‌ی نخست، ترکیب سبز و ادویه‌ای آن همچون سوارکاری مغرور در طلوع یک صبح پرشکوه به تاخت می‌آید؛ رایحه‌ای که آویشن و زعفران در آن همچون پرچم‌های برافراشته‌ی یک پادشاهی قدیمی به اهتزاز درمی‌آیند.

در قلب این عطر، لطافت رز و یاس در آغوش زمین می‌پیچند، همان‌گونه که روح جسور یک جنگجوی کهنه‌کار گاه به نرمی عشق را می‌شناسد. اما آنچه این حماسه را به سرانجامی باشکوه می‌رساند، رایحه‌ای از چرم، کهربا و مشک است که همچون ردپای جاودانه‌ی یک فاتح، بر ذهن و مشام باقی می‌ماند.

افسانه‌ی شاهزادۀ بی‌نام

روزی در سرزمینی دور، شاهزاده‌ای ناشناس با اسبی سیاه و ردایی از مخمل سرخ، در دل شب به قلعه‌ای باستانی رسید. هیچ‌کس نام او را نمی‌دانست، اما عبور او از هر گذرگاه، سرها را به احترام خم می‌کرد. نه به‌خاطر تاجی بر سر، بلکه به‌خاطر رایحه‌ای که همواره از ردای او برمی‌خاست—عطری که در آن، قدرت و شکوهِ یک فرمانروا، با نرمیِ دلدادگی درآمیخته بود.

همان شب، در ضیافتی مجلل، یکی از درباریان که جسارت بیشتری داشت، پیش رفت و گفت: "ای شاهزاده، رازماندگاریِ حضورت در چیست؟"

شاهزاده لبخندی زد، سرانگشتانش را روی یقه‌ی لباسش کشید، و درحالی که بوی چرم و وانیل در فضا پیچید، آرام گفت: "راز من، رایحه‌ای است که فراموش نخواهد شد…"

و از آن روز، گودولفین، همان رایحه‌ای شد که پادشاهان و فاتحان آن را بر تن می‌کردند—نشانی از قدرت، جسارت و وقاری که هیچ‌گاه در تاریخ گم نخواهد شد.