Tauer Perfumes - 03 Lonestar Memories

همينطور كه داشتم با كلكسيون كوچيكم سرگرم ميكردم خودمو كه البته بسيار با وسواس انتخاب و خريداري شده چشمم خورد به اين عزيز دل ، هواي داخل خونه سرد بود و شيطون رفت توو جلدم و گفت دو پاف اسپري كن ببينيم چطوره ، برادرم فورا چشاش گرد شد و گفت عجب بويي، خودم كه ديگه حيرانش شدم ، بوي اتيش و هيزم و گل. اين لنتي از همين الان هزينه ي يه كاپشن چرم مشكي لوكس براي زمستون رو دستم گذاشته. از همين الان ميتونم قيافه اونايي كه از كنارم رد ميشن و بوي هاي كلاس اين كار رو استشمام ميكنن رو تصور كنم ، و البته هركي اسمش رو بپرسه هيچوقت راستش رو نميگم 😈

زمستون داره سر میاد! فرصت من برای زدن این عطر هم داره به پایان میرسه ….
اگه دارینش این روزا یه بار دیگه بزنین و برین زیر برف بارون هرچی

صفر دو رو یک بار وصف کردم ولی این کار رو هنوز نمیتونم
این کار عمق بیشتری داره … میبره منو به دنیای خاصی.
به عزیز در بند گفتم این کار رو با نیویورک این د رین تلفیق کنه!

#ضد عطر دوست داشتنی من

همچنان ریویوی رایحه این عطر کار من نیست جانم
اما از احساسی که بهم میده در این نیمه شب مینویسم .

باید بریم به یه روز ازچندین سال پیش
بهش گفتم چرا دیگه نمیتونستی باش بسازی گفت همه اس از روزی شروع شد که رفتم کلاسای فلسفه و منطق
اون جا بود که دیکه زبون من تغیر کرد
زبون همو نمیفهمیدیم.

پی نوشت؛ من از اون به بعد همیشه میترسیدم که فلسفه بخونم چون ذهن من خودش چنان sophisticated کار میکرد و فکر میکرد که اضافه شدن سافیتیکیتدنس فلسفه میتونست نتیجه ایی جز تنها شدن نداشته باشه! ( تنها که نه یعنی در واقع معدود افرادی میتونن هم زبونت باشن از اون به بعد حتی از بین بروبچ فیلسوف هم باید یه فلسفه ی هم زمینه می یابیدی!! )

میترسیدم جان من
و هنوز میترسم
میترسم برم و اونچیزا یاد بگیرم که تو یاد کرفتی
که اگه یاد بگیرم میشم این رایحه ….

پی نوشت؛ یه بخشی از این فرار رو قصد دارم تا اخر امسال بشکونم
میخام نیچه بخونم !
ای کاش عاقل باشم و نخونم ولی میدونم نمیشه جان من!

بعله باید این عطر رو زد و نیچه خوند!
( حکمت شادان )

این چه بوییه؟
_اینجا انقدر سیگار و تنباکو دود کردن، بوشون رفته به خورد دیوارا. الانم بوی دوده که داره از درز دیوارا بیرون می زنه!
راست می گفت! هرچند چیزی برای دیدن وجود نداشت؛ اما دیوار های قهوه ای رنگِ سوخته، اونقدری خشک شده بودن به با خودم گفتم: حتما یه روزی پوستشون کنده میشه.
چشمم به میز و صندلی های چوبی بود ولی توی یه مبل چرمی فرو رفتم. من گرمایی، کافه گرم، چرمِ زیرم داغ.
یه مرد در گوشه ترین قسمت کافه، نشسته پشت میز چوبی، دستکش چرم به دست، تنباکو آتیش می زد و بعد از هر پک، گوشه ی لبشو از داخل گاز می گرفت. سرشو بالا آورد و زل زد به من. مستقیم، خیره به مردمک چشمام. دیدمو تار کرد، عنبیه رو سوراخ کرد، زجاجیه رو شکافت و تیری زد وسط عصب بیناییم. کورم کرد! من کور بودم ولی به چشم دیدم نشسته کنارم و داره دستکش های سیاه چرمیش رو تاب میده.
قهوه می خوام! تلخِ تلخِ تلخ. قهوه اشو آوردن و بلافاصله، یه نفس سر کشید. داغِ داغ!
نسوخت؟ _نسوخت. نه از داغیش، نه از تلخیش!
کی بود؟ _ 38 ساله، تنها، بی کس، بی حوصله، غرق..غرق در چی رو نمی دونم. یعنی ازش پرسیدم ولی چیزی نگفت.
خیلی بی مقدمه گفت: حوصله ی خودمم ندارم. گفتم چرا، گفت نمی دونم. گفتم چرا تنهایی، گفت نمی دونم. گفتم کسیو داری، گفت نمی دونم. گفتم تو چی انقدر غرق شدی، جواب نداد. گفتم دنبال چیزی می گردی، بازم جواب نداد. گفتم من چیکار کنم برای تو، جواب نداد. ده تا سوال دیگه پرسیدم، بازم جواب نداد. هر کدومو ده بار پرسیدم، جواب نداد که نداد.. از جاش بلند شد، دستی به کتش کشید و دستکش هاشو دوباره پوشید. متفکرانه سرشو تکون داد و گفت: مکالمه ی خوبی بود. و رفت!..
دختر جون! هووی! کجا سِیر می کنی؟!
اهم، یه یه دمنوش گلگاوزبون به من می دید؟
دمنوش نداریم ما. فقط قهوه داریم، اونم تلخش!
رفتم سر چهارراه وایسادم، دور و برمو نگاه کردم. ساعت چند بود؟ من کجا بودم؟ دختر گل فروشی بهم نزدیک شد.
دختر خانم ساعت چنده؟
ساعتای ما چندسالی میشه که از کار افتادن...
گل! گل داری؟ یااس! گل یاس بهم بده..
خیلی وقته کسی اینجا یاس نمی فروشه. ولی..رزهای خوبی دارم.
باشه باشه، بده. رز بهم بده. زیاد! بیست سی تا شاخه بهم بده!
اووو آبجی دلت خوشه ها! بیا یه شاخه بیشتر ندارم، همینو بگیر تورو به خیر و مارو به سلامت..
وایسااا! پولشو نگرفتی!! کجا رفتی!!..

پاشو غذارو آوردن! عجب بابا، این تو کافه ام می گیره می خوابه!
چشمامو باز کردم و دوستامو دیدم، پاستای روی میز و لیوانِ دمنوشِ یخ زده ی من، پسری که سرشو با دستاش گرفته بود و سیگار می کشید، اون میز و صندلیِ خالیِ کنجِ کافه. لیوانمو برداشتم و گلگاوزبون سرد شده رو جرعه جرعه نوشیدم. پشتش یه یخ از داخل ظرف برداشتم و توی دهنم گذاشتم و جویدمش؛ اما، فایده نداشت..
با پالتو نشسته بودم وسط یه سونای خشک و فقط به این فکر می کردم که کاش زودتر زمان بگذره و من برم خونه!

سلام بر همه دوستان
۲تا سوال دارم
این عطر برای ۶ماه اول سال مناسبه؟
قیمتش چنده؟
مشابه اقتصای این عطر چیه
ممنون

از عطرهای محبوب من. هنر دست اندی تاور، عطار خود آموخته که میدونه چجوری روح و جسم افراد رو تحت تاثیر قرار بده.درباره تولیدش بگم که از صفر تا صد و حتی بسته بندی و ارسال هم اقای تاور حضور دارند.. من تک تک ابعاد این عطر رو دوست دارم. لان استار مموریز یه عطر تاریک و دودی هستش و من رو بیاد یک کابوی خسته با کت چرمی کهنه تو یک شب بهاری خنک میندازه که بعد از بارون نشسته وسط علفزار و آتیش روشن کرده! یه باد تند و تیز هم داره میوزه. تمام نت‌های فهرست‌شده در اینجا وجود دارند، با هم ترکیب می‌شوند و چیزی متفاوت می‌شن. توضیح دادنش سخته ! و درک کاملش برای بینی های مبتدی سخت تر... فقط این رو بگم وقتی میپوشمش جزئی از وجودم می‌شه...انگار در جسم و روحم نفوذ می‌کنه....
خانم ها و آقایون این شما و این هم کابوی تنها و خاطراتش از اندی تاور...

با احترام به همه دوستداران این عطر از اندی تاور،امروز تست کردم.اصلا نیستم اینو.یه بویی مشابه گل محمدی یا رز که تو نت ها هم اشاره بهش نشده بولد هست که کمی دودی شده،بشدت واسه من حس عطر حرمی گلی گلاب طور داره.یه عطر قدیمی بود اگر اشتباه نکنم هاوایی بود اسمش،خیلی یادآور اون عطر هست برام.ب هر حال اصلا این سبک رو نیستم و از تاور بعد از تست ۰۲ و دیزرت متعجب شدم وقتی این عطر رو تست کردم.

کاپشن چرمش، قصه‌های بسیاری را در دل داشت. بوی دود آتشی که شب‌های سرد را گرم می‌کرد و بوی چرمی که در گذر زمان نرم شده بود، با هم در هم آمیخته بودند و رایحه‌ای آشنا و خاطره‌انگیز را پدید آورده بودند. شلوارش کهنه و رنگ و رو رفته، از روزگاری حکایت می‌کرد که او جوان‌تر بود و اسبش، همدم همیشگی‌اش. چشمانش، دریایی از خاطرات بود که در عمقشان، صحنه‌های بی‌شماری از غروب‌های بی‌کران دشت‌ها و شب‌های پرستاره رژه می‌رفتند. او تنها بود، اما تنهایی‌اش را دوست داشت. در سکوت بیابان‌ها، صدایی جز صدای باد و ناله‌های دور دور گرگ‌ها شنیده نمی‌شد. و او، در این سکوت، به گذشته می‌اندیشید و آینده‌ای نامعلوم را پیش رو می‌دید.