Louis Vuitton - Rhapsody

عطری با رایحه بسیار ملایم، که در اون بیش تر رایحه چای و خزه و یاس برای من مشهود بود، رایحه ش تقریبا عامه پسنده، ولی ماندگاری و پخش بوی اون به نسبت دیگر کارای ای برند به نظر کمتره، در مجموع به نسبت قیمت بالای اون ارزش خرید پایینی داره

یکی از آرام بخش ترین عطر بین عطرهای لویی ویتون محسوب میشه راپسودی.رایحه ای که از لطافت گلهای سفید بهره میبره.و یک عطر معتدل محسوب میشه و برای استفاده در تمام فصول سال هست.اکوردهای گلهای سفید و خزه ای و سبز در این عطر بسیار حرفه ای بکار برده شدند .عطر بسیار خوشبو و لوکسی هست و البته خیلی مهجور مانده در بین عطرهای این برند .اکثرا همه لویی ویتون رو با آمبر نومد می‌شناسن ولی کارهای دیگه این برند عالی هستند

به گمانم که شده از شدتِ احترام به رایحه‌ای کم‌کم برایتان جلوه‌ای مقدس پیدا کند. تمامِ این داستان‌سرایی‌ها و معنادهی‌های ما نمودِ همین قضیه‌ است. حال آن‌که عطر، این ابزارِ خوشایند جز بوی خوش رسالتِ دیگری ندارد. “راپسودی” اما آن‌قدر جلوه‌ی قدرتمندی از سرمستی را برایم به ارمغان می‌آورد که دوست دارم تمامِ این افکار را رها کنم و بگویم: «بله، این رایحه معنادار است، فقط یک بو نیست، بلکه نشانی از سعادت‌مندی‌ست، نشانی از جاودانگی.» به قول نجم‌الدین رازی: «حکایت آن‌که؛ ادعا می‌کردم “من چُنان نمی‌شوم”، لیک به خود آمده و می‌بیند چُنان شده است.» و حالا من دچارش شدم.

“راپسودی” ذهنِ مرا اسیر جهانِ ماورا می‌کند، جهانِ بالا. جهانی از آنِ موجودی برتر. جهانی که قبل از این جهان بوده و بعد از آن نیز خواهد بود. جهانی که در آن روایح جلوه‌ی اویند.
در “اوپانیشاد بریهدآرینکه” سوال می‌شود؛ «چه‌کس باقی خواهد ماند که “او” را ببوید، و با کدام بینی؟»
نمی‌دانم چه‌کس باقی می‌ماند و چه‌کس سزاوارِ بوییدنش است اما می‌دانم راپسودی بوی اوست، بوی امرِ مقدس!