Parfums Dusita - Oudh Infini

به بوییدن روحِ دوزخیان می‌ماند...! سکانسی دلهره‌آور و حزین از رخدادهای ناگوارِ حیوانی با میزانسنِ فلورال، عودی و پرداختی کنش‌گر. لابد روانِ فرد باید از تمایلاتِ رنج‌جو تغذیه کند و گرانشِ درون‌ش جاذبِ حداکثریِ عجایب باشد که چنین اثری را ببوید و سپس لبخند بزند! توگویی در شهری خالی از سکنه داخل یک سالن سینمای نمناک که دیوارهایش با حشرات جهنمی پُر شده تنها نشسته‌ای و فیلم‌های یورگوس لانتیموس را یکی پس‌از دیگری تماشا می‌کنی. در این عطر برای من ضریبِ تصاعدیِ گل و حیوان درخشان است و عود به‌شکلی افراطی در مغاک فکال فرو می‌رود. خودِ اوماویانی در‌این‌باره می‌گوید ذاتِ عود در نسخه‌ی طبیعیِ خود بسیار خام، قدرتمند و داینامیک می‌تواند باشد و به‌شدت نیز دارای حساسیت‌های حیوانی‌ست. من می‌خواستم تمام آن انرژیِ محرک را استخراج کنم و برای خلق تمامِ این ابعاد آن‌را به روغن شکوفه‌ی پرتقال، ابسلوت وانیل و سیوت آغشته کردم. من یک جانور زنده خلق کرده‌ام! عود اینفینی اعتمادبه‌نفسِ بسیار بالایی دارد. بی‌واسطه و صریح خود را آشکار می‌سازد و نشان‌دهنده‌ی جنبه‌های متمایزی از بشریت است...! اثری بسیار غنی، ثقیل و درهم‌تنیده با بهره‌گیری از مشک نرم، عود فکال چوبی سیوت، رز و سندل خامه‌ای که توسط اقسامی ادویه‌مانند مزه‌دار می‌شود و با لمسی از وانیل در اتمسفری مرطوب، کم‌دودی و عمیقا چرکین شمارا تا سرفصل‌های انزجار پیش می‌برد. سرحدِ دیوانگیِ عود اینفینی این است که ته‌مزه‌ی شیرین دارد. آخ! حادثه‌ی ترسناکی خواهد بود وقتی با فشردن افشانه‌ی یک عطر در ثانیه اول تا گردن در منجلابِ یک عود چرک با شریان‌های پرتپش از رز فرو روید که در اعماق جانش حسی مومی صابونی نیز بتوان یافت که بعدتر در مویرگ‌های بالزام شناور می‌شود. با استشمام این‌دست عطرها تمام وجودم را نگرانی برمی‌دارد. تصورِ طلسم دارم اما درعین‌حال به‌شکلی غم‌انگیز رایحه‌های این‌چنینی را می‌پسندم و هرچه می‌گذرد این علاقه یا شاید بهتر باشد بنویسم کششِ ملعون، هاردکورتر نیز می‌شود. از جایی که من به این آخرالزمان نگاه می‌کنم تمام‌شان بوی کالبد بشر را می‌دهند. بوی جمجمه‌های خالی. سوختنِ گوشتِ انسان‌ها در آتشِ جنگ‌های نابرابر. بوی یونیفرم توجو هیدکی. سنگرهای پر شده از جنازه‌ی سربازهای بی‌خبر. بله دقیقا بوی انسان را می‌دهند. هنر به‌مثابه انسان‌شناسی! این‌دست عطرها بوی تمامِ آن‌چه در جلدِ طبیعت و زیرِ پوستِ لطیفِ این هیولای دوپا پنهان شده را می‌دهند...!

چرا روایح بدبو انقدر سیلاژ خوبی دارن!مثل این کار