AMOUAGE - The Library Collection Opus X

عجب پارادوکسی شدن Opus VIII و Opus X
شادی و ماتم
رقص و عزا
روح نواز و روح خراش
سرخوش کننده و سرافکنده کننده
یاس و رقص شکوفه ی پرتقال و ناله ی چرم و مرگ شمعدانی
زعفران گرمی بخش و فلز و تزریق سرمایی کشنده
گل انداختن گونه ها و یخ زدن انگشتان دست و پا
موانین و حبیبی
ترامپد و سکسوفون ، و پیانو و گیتار
اخ سالومه امشب این متناقض نما از آن توست..

چه بگویم از opus x؟
نمی‌دانم می‌پسندم آیا؛ نمی‌دانم منزجر می‌شوم از بوییدنش. هیچ نمی‌دانم.
گفتنی ها را دوستان گفتند. به شعری از محمود درویش بسنده می‌کنم...

میانِ ریتا و چشمانم، تفنگیست.
و آنکه ریتا را میشناسد، خم میشود؛ و برای خدایی که در آن چشمان عسلیست،نماز می‌گذارد.
و من ریتا را بوسیدم، آن‌گاه که کوچک بود و به یاد میآورم که چه سان به من درآویخت، و بازویم را، زیباترین بافته‌ی گیسو فروپوشاند.
و من ریتا را به یاد میآورم...
به همان سان که گنجشکی برکهی خود را به یاد میآورد
آه؛ ریتا...
میان ما یک میلیون گنجشک و تصویر است؛
و وعده های فراوانی، که تفنگی به رویشان آتش گشود!
نام ریتا در دهانم عید بود؛
تن ریتا در خونم عروسی بود؛
و من در راه ریتا دو سال گم شدم؛ و او دو سال بر دستم خفت
و بر زیباترین پیمانه ای پیمان بستیم، و آتش گرفتیم
و در شراب لبها...
و دوباره زاده شدیم!
آه؛ ریتا
چه چیز دیده ام را از چشمانت برگرداند؛ جز دو خواب خفیف و ابرهایی عسلی...
بود آنچه بود.
ای سکوت شامگاه؛ ماه من در آن بامداد دور هجرت گزید...
در چشمان عسلی او شهری بود...
ای آوازخوانان؛ ریتا برفت.
میان ریتا و چشمانم تفنگی است...
___
ریتا اما معشوقه محمود درویش بوده ظاهرا؛ که به جبهه مقابل پیوست و سربازی رقیب شد.
رفتن ریتا اما، می‌بینید که فقط رفتن نبود؛ دلهره و وحشت همراه بود و بس.
بوی رفتن ریتا، کاری از آمواژ. بوی خون خودم که از قلب تکه تکه شده‌ام می‌شنوم... با آرشه‌ای آغشته به خون خود ویولن می‌زنم و صدای ناهنجاری حالا به گوش می‌رسد؛ نه این‌که تخصصی در نوازندگی ویولن نداشته باشم! آرشه خونین است و دستانم سرخ از خون، پس نمی‌توانم به روشی صحیح آوای درست و غیرفالش را از ویولنم استخراج کنم... چشمانم درست نمی‌بینند...