TRUSSARDI - Walking in Porta Venezia

عطرهای این لاین خوب اند اما نه به اندازه ای که سر و صدا به پا کرده اند و با قیمت های کذایی به فروش می رسند؛چرا که قیمت این لاین اونقدرا هم بالا نیست.

شروعی نامرتب از مرکبات با محوریت لیمو ترش با حالتی گازدار شبیه به پوست لیمو و یک فضای اسپایسی و معطر که رگه های گیاهی و خزه ای توش کاملا حس میشه و شبیه عطرهای فوژه هست با این تفاوت که سایر نُت ها این اجازه رو نمیدن که تو فضای کلاسیک غرق بشه.

اما بعد از چند دقیقه مرکبات پَر می کشند و پچولی سر و کَله اش پیدا میشه با اجرایی کاملا بالزامیک،خاکی و گیاهی.وجه بالزامیک این عطر از بقیه وجوه اون قوی تر و ماندگار تره.
وانیل،شمعدانی،برگ بنفشه،درمنه و ... همه و همه در راستای به نمایش گذاشتن پچولی به صف شده اند و هر کدوم یک گوشه کار رو دست گرفته اند.یک بخش هربال،بخش آروماتیک و ... که جنبه های مختلف پچولی می تونه باشه.

نقش وانیل کاملا پوششی هست و به مثابه سمباده ای عمل می کنه که لبه و گوشه های تیز و ناخوشایند عطر رو صیقل می ده و کنترل اش می کنه تا از چهارچوب خارج نشه.

عطر خوبیه و کیفیت بسیار خوبی هم داره اما با سلیقه من جور نیست و تست اش برام کافی هست.
بیشتر مردانه است و مناسب 4 فصل.
ماندگاری و پخش متوسط ای هم داره.

مخلص

این نیمچه مخلوق، رگه‌های معطر و سبز خودش رو از چندین گیاه آورده..
ابتدا شاید وَ شاید پوستِ لیمو‌ترش باشه؛ اما بدانید دیگه پاش رو در مرکبات فراتر نمی‌بره! پس این چهره‌ی نیم‌شرقیِ فوژه که وِجهه‌ای از مرکباتِ معطر رو درون خود جای داده از کجا میاد؟ از در هم آمیختگیِ افسنطین و سرده و درمنه! شفافه و خداروشکر تا پایانِ کار هم چهره‌اش رو مکدر نخواهد کرد! تا انتها کار رو خوب اما با دستانی لرزان جلو می‌بره! مثل خواننده‌ای که فالش نمی‌خونه اما در ادای نت‌های بالا و پایین، به حنجره‌اش فشار میاره!...
سرده یا همان نراد به لحاظِ ظاهرِ برگ هایی که داره و رایحه‌ی معطری که می‌سازه مثل کاجه.. اما فوژه‌تر، کلاسیک‌تر و تداعی کننده‌ی خاطرات باربرشاپی!..
افسنطینِ شیرین یا تلخ؟ من می‌گم شیرینی که در نشست و برخاستِ با شمعدانی، رنگ‌باخته وَ کمالِ همنشین موجب پدید اومدن ردِ پایی از اوقات‌تلخی در او شده! اما هم‌چنان تلاشش بر اینه که گرم ‌وُ صمیمی باشه، غافل که آوازِ درمنه بلند‌تره! زورش می‌چربه و آوایِ بی‌حالِ شیرینی زیرِ دست و پایِ تلخی، له می‌شه..علفی‌تر، آفتاب خورده تر، و تیز تر می‌شه...
در آخر، این رطوبتی که به رایحه قدرت می‌بخشه، نیروی محرکه‌ای هست که دستانش را بر قفسه سینه وانیل فشرده، به او شوک داده تا ضربانِ قلبش رو بالا ببره!
وانیل به دیدِ من از اول ماجرا حضور داره اما نیازمند احیا‌ است! تب داره وُ طبیب بر بالین!...

با تمامِ این تعریفات و توضیحات، کاراکتر ندارد که ندارد! ببینید، این مسئله صحیحه که این لاین رو به افتخار مکان‌هایی در ایتالیا ساخته‌اند اما دلیل نمیشه هیچ چیزی از خودش جهت شرح کرکتر و یا عاملی برای تقویت پرسونایِ فرد، نشان نده!
پورتا ونزیا شهری آرتیستیک به یاد آورده میشه چرا که مملو است از آرت گالری ها و موزه ها! بیایم اصلا بی‌خیالِ شهر و موزه و گالری بشیم؛ این عطر رو اگر در یک عبارت ترجمه کنیم به این می‌رسیم: "هنرِ مدرنِ شوخ‌طبع"!
عین اثری به سبک کوبیسم‌ه که نقاشی ناشی اون رو طراحی کرده؛ با تفکر بر اینکه کوبیسم به جای عمق، تنها تمرکز بر 'دو بُعد' داره..پس کُلا 'عمق' جز کَشک چیز دیگری نیست!
اغلب، هنر مدرن رو نمی‌پسندم چون آرتیست‌ها خیلی ناشی شدن! حرکات عجیب و غریب از خودشون در میارن و اثراتی بی‌سر و ته، تحویل مردم می‌دن! دَک و پُز از‌ سر و روی این عزیزان می‌باره! یبار به یه مجسمه برخوردم که یه تیکه فلز بود روی یه سنگ..ازشون پرسیدم این دقیقا چیه؟ گفت از اونجایی که اسمی براش انتخاب نشده اطلاعی نداریم که چیه ولی قطعا کانسپت داره:/ آیا این شمایلِ هنر بر آدمی اثر می‌ذاره؟ چه میزان؟‌ من میگم صفر! پوچ!
چه هنری‌؟! وقتی در یک مرکز آموزشی مردم لباس استایل می‌کنن و چهارتا قلم به دست، پُزِ آرتیست بودن میگیرن و در سرویس بهداشتیِ همونجا، مستخدمی غذای خودشو توی اون مکانِ آلوده بخوره و نره بیرون روی صندلی‌ها بشینه و بگه خجالت میکشم!!
هنرمندانِ ما برن و بیان و دست‌های رنگیِ خودشونو بشورن و نیم نگاهی خرجِ اون زن نکنن و اون زن بیشتر در صندلی خودش فرو بره...
من با دوستم اونجا بودم..اون داشت باهاش حرف می‌زد.. من فقط نگاش می‌کردم..من زبون ندارم اینطور مواقع.. صدا ازم در نمیاد.. فقط نگاه میکنم..من نگاه می‌کردم! چشمای خاکستری‌شو..اینکه چقدر رنگ نداره چشماش! حتی شالِ صورتیِ روی سرش هم اون لحظه رنگ نداشت! از کنارش که رد شدم دیگه هیچ کدوم از تابلو ها هم رنگ نداشتن...رنگ‌ها کم آورده بودن در برابر شمایلِ سفید و سیاهِ اون زن!
رنگِ چشماش خار شد و رفت توی چشمای من! خواب‌و بهم حروم کرد...

تقریبا یک هفته ای میشه که این عطر رو خریدم، وقتی اولین بار تستش کردم دو به شک بودم برای خریدش اما با توجه به رایحه ای که بعد تست چندتا عطر دیگه ازش گرفتم، گفتم اینو باید تو هوای ازاد تست کنم، هوا از سرمای شدید دی و بهمن گذشته بود و نسیم خنک جلوی در مغازه اولین ضربه رو از این عطر به من زد، به نظر من عطار این کار نت بادیان و فلفل رو به همراه لیمو به توازن میرسونه و همین کار رو با سدر و درخت نراد به کمک نت پچولی و وانیل انجام میده هرچند من زیاد وانیل رو حس نکردم ولی شیرینی عطر مشهوده که به مرور زمان ازش کم میشه ،بیشتر رایحه گیاه های معطر حس میشه ،شما فکر کن چای تازه و نعناع هندی و نت چوبی ضعیف از نراد.برای من بسیار فرش و سرزنده کنندس،گیاه های معطر دیگه ای که استفاده شده احساس زنده بودن عطر رو منتقل میکنه .
اما اصل داستان بعد دو سه روز که ذوق عطر جدید رو داشتم و ازش استفاده می کردم .اخر روز که از سرکار برگشتم انچنان بوی عطر رو حس نمیکردم شاید بزور از روی پیرهن ،اما وقتی زیر دوش حمام رفتم انگار بجای اب با این عطر دارم دوش میگیرم ، اول شک کردم، کل شامپو هارو بو کردم اما بعد دو سه روز مطمئن شدم کار خودشه،اینجا بود که مشت دوم رو خوردم. فکر کنم این عطر مخصوص آب و هوای ایتالیا و رطوبتی که داره ساخته شده، فقط کافیه پوست بدنتون کمی طر شه ،چه به واسطه رطوبت چه بخاطر تعرق بدن ،دوباره این عطر زنده میشه.مشتاقانه منتظرم تو گرم ترین روزای تابستون ازش لذت ببرم و یه نسیم خنک روزم رو بسازه