Pierre Guillaume Paris - Coze 02

تست دوباره . تحسین برانگیز
لنسان اکستریم گرلن رو دوست دارید ؟
اینترلود آمواژ رو چطور؟
کاز 02
اگه فضای اینترلود آمواژ رو خیلی دوست داشته باشید و دنبال ی عطر تو هم مایه ها ولی ی نمور شیک و پیک تر و اتو کشیده تر باشید
کاز همون عطره .
ی استارت دلفریب از پچولی وشکلات و قهوه که کیفییت و بالانس و فریاد میزنه و اون حس سبز و آبکی کانابیس سکسی ترش کرده . شنگول و شاد .
ی رگه هایی از حس سبز تو این عطره که واقعا ماما میا 👌
از قلب عطر هر چه به سمت درای داون پیش می‌ره حس افیونی پیدا می‌کنه
البته ملایم
پایان رایحه بعد از چند ساعت چیزی که نمایش داده میشه حس خاکی و سبز پچولی . با ته بوی افیونی و رزینی و فرود روی نت وانیله .
عطر بینهایت زیبا و با کیفیت کار شده
پرفورمنس بسیار مطلوبی هم داره
.

چه خبر؟ مرگِ حَق‌حقْ وُ هوهو! لال شد مرغ وُ نغمه رفت از یاد، تا که گُنگانِ ده‌زبانِ دورو، نازمستی کنند وُ جلوه‌گری...! عطر بیژن الهی می‌توانست باشد. کسانی که ندارند! چه‌چیز؟ مغزهای اسقاط. اندیشه‌ی یک‌لاقبا. درونِ مُفلس. تکلمِ الکن. الزامات مهمل. متدولوژیِ لَچَر. افرادی که می‌توانند جانورِ خودکامه و تُخسِ درون‌شان را به بند بکشند. از دایره‌ی واژگان محدود، محصور و ابتداییِ خویش واژه‌ی 'حذف' را حذف کرده‌اند. به‌موجب سایکوپات بودن نوع‌دوستیِ آدم‌ها را با چشم آستیگمات و بینشِ لم‌یزرع خود قضاوت نمی‌کنند. حبوبات به‌ویژه نخود را در آش‌ دوست دارند نه در جمجمه و به این سطح از جهان‌بینی رسیده‌اند که درک کنند رای، سلیقه، میل، گرایش، خواست، نگرش، دریافت و... هیچ‌نفری اصلِ مطلق نیست. مناسب برای تمام کسانی که eco را مقدم‌بر ego می‌دانند و دست‌کم یک‌بار سهراب خوانده‌اند تا بفهمند چرا نوشت : ریگی از روی زمین برداریم. وزن بودن را احساس کنیم...! اثر معتدل دارای اتمسفری تروخشک، کم‌نور با ته‌مزه‌ی شیرین و رایحه‌ی چوبی اسپایسی خاکی گیاهی با ردی سبز، ردپای کم‌رنگ از رزین که می‌توان با اغماض آن‌را گورماند نیز دانست. رژه‌ی پچولی خاکی به‌دور از مشخصه‌های کهنه در کنار برون‌گرایی اسپایسی، وهمی از میخک [برای من!] در کنار چوب که با ترسیمِ آرامش، صلح‌ و تاثر! برروی صفحه‌ی خیالاتِ میزبان، او را تا به درک پرسپکتیو در هنر می‌برد. یادداشت‌های شیرین گیاهی نمور که در انتها دودی رقیق شاخ‌وبرگِ سبزش را می‌گیرد و پوسته‌ی رایحه را کمی به‌سوی خمیره‌ی خشک‌شده‌ی گیاه کانابیس سوق می‌دهد و به لب‌های وانیل بوسه می‌زند. یک فنجان اسپرسو ی عصاره‌گیری شده از قهوه‌ی لایت‌رُست می‌نوشد، سپس تنباکوی روشن علفی را آتش می‌زند و با شکلات کاکائوییِ تنها، از تمام آن‌هایی می‌گوید که گفتند می‌مانند اما بی‌خبر رفتند وُ نرفت از یاد رنگ چشم‌هایش... برروی گل‌های کاملا رسیده‌ی گیاه کانابیس گاها صمغی چسبناک ترشح می‌شود که به‌هنگام نزدیک شدن آتش به جوش‌وخروش می‌افتد و رفتاری تلخ گس حشیش‌مانند از خود بروز می‌دهد. این عطر در فصل پایانیِ خود برای من رایحه‌ی همان اسموک را تداعی‌ می‌کند. اجرا خوب. نشر ضعیف. ماندگاری معقول. مناسب برای پاییزِ ازدست‌دادن و هوای ابری‌بارانی! از همین برند آکائیزوس، لوانژ پورفن، میغیاد، اسپایس‌متک،، موسیو، هارماتان نواغ و آنتی بلوز هم بسته به شامه و تمایلِ شخص می‌توانند قابل‌توجه باشند.

باری. کوز پیئغ گییوم با نگاهِ سطحی شاد به‌نظر می‌رسد اما در اعماقِ جان‌ش مدلی از دل‌تنگیِ آغشته به آسایش نهفته است. بسان مردی که در یک کلبه‌ی روستایی بسیار بزرگ و زیبا زندگی می‌کند اما شب‌ها را در اتاقک نمور زیرشیروانی می‌گذراند. زیباست. می‌توان دست‌ش را گرفت و با او از مصائب زیستن در این دنیای پرحرفِ کم‌عقل گفت و در گوش‌ش زمزمه کرد : آدم‌های بهاری! چه می‌کنید با برگی که خزان دوست بدارد؟ چه می‌کنید با پروانه‌ای که به آب اُفتد؟ از سرِ هر انگشت پروانه‌ای پریده است. پروانه‌ی کدام انگشت تشنه بود؟ پروانه‌ی کدام انگشت به آب می‌میرد؟ من بارها اندیشیده‌ام. من خزان وَ برف را پیاده پیموده‌ام. پیشانی بر پایِ بهار سوده‌ام. که معیار شما نیست! آدم‌های بهاری. برگ خشک که از خود راندید. شاید عزیزترین برگ فصل باشد. بر این آب سپید. شاید آخرین امید پروانه باشد...! بازهم بیژن. دوباره الهی.
----------
Aqaysos,, louanges profanes,, myrrhiad,, spicematic,, monsieur,, anti blues,, harmatan noir...!