PENHALIGON'S - Sartorial

وقتی صحبت از عطرای فوژه و باربرشاپی میشه، منو میبره به داخل آرایشگاه های با کلاس دهه 50-60مردانه که لوازم آرایشی مثل آرایشگاه های امروزی شامل انواع ژل، تافت، پنس و ...با دکورهای آنچنانی نبودن. آرایشگر معمولا مردی میانسال با یه روپوش سفید و شلواری پارچه ای همراه با ریش و سبیل مرتب که آرایشگاهش شامل تعدادی صندلی ساده آرایشگری و قفسه چوبی که روی قفسه چندتا عطر (اون زمان بهش میگفتن ادکلن) که معمولا هم عطرهایی با شیشه مات و مایع رنگ زرد در اون قفسه ها چیده میشد که بعد از اصلاح صورت، آرایشگر یکی از اون عطرارو به کف دستش اسپری میکرد و صورت و گردن مشتریو به اون عطر آغشته میکرد. اون موقع عطرها هنوز آبکی نشده بودن کافی بود از آرایشگاه بیرون بیائید، از هر جا که رد میشدید همه متوجه میشدن شما از ارایشگاه اومدید. کسائی که سن و سالی ازشون گذشته میدونن چی میگم. اینا رو گفتم که بدونید وقتی به عطری برچسب باربرشاپی زده میشه، غالبا ما رو میبره به چند دهه گذشته و یه ذهنیت و انرژی منفی نسبت به اون عطر برای ما ایجاد میکنه که بعله این عطر، عطری قدیمی و برای پیرمردها خوبه!!! اما در سارتوریال از این خبرا نیست. این عطر، عطر تین ایجری و جنگولک بازی نیست. از اون عطرا نیستش که با یه شلوار جین و یه تیشرت بپوشید. این عطر منو یاد مردی میندازه 30 سال به بالا و کاملا موقر، با قدی بالای 180سانت همراه با کت شلوار پشمی(در زمستان همراه با یه پالتو تا زیر زانو) کراوات زده که وقتی راه میره به زمین و زمان فخر میفروشه! از اون تیپ مردا که اکثر خانمهای متشخص آرزو دارند پارتنرشون این سبک لباس بپوشه و پز پارتنرشونو به اطرافیانشون بدن. سارتوریال با انفجاری از اسطوخودوس و نت های فلزی باز میشه. در بطن عطر یه گرمای جزئی حس میکنید که اصلا آزار دهنده نیست که این گرما تا انتها همراه شما هستش و دائم مشام شما رو نوازش میکنه. در عطرای فوژه معمولا لوندر حرف اول و آخر رو میزنه. یعنی وقتی به هرم بویایی این عطرا نگاه میکنید میبنید که لوندر جز لاینفک این سبک عطرا هستش و بعد از اسپری با اقتدار، سایر اجزا عطرو کنار میزنه در راس هرم بویایی اون عطر قرار میگیرن. ساتوریال هم از این قاعده مستثنا نیست اما تفسیری مدرنتر و جذاب تر از لوندر نسبت به اسلاف پیشینش به نمایش گذاشته. عطر فوژه رویال از برند اوبیگان هم تفسیری مدرن اما متفاوت تر از سارتوریال و سایر عطرای باربرشاپی به نمایش میذاره. در سارتوریال بازی بین لوندر در کنار آلدئیدها که نت فلزی مانند به عطر دادن وجود داره. اما در فوژه رویال، شاهد بازی لوندر در کنار شمعدانی و خزه بلوط هستیم. جالبه که هر دو عطر در سال 2010 لانچ شده. اولی امضا "دوشافو" و دومی امضا "رودریگو فلورس روکس" داره.( جائی خوندم رودریگر با همکاری "روژا داو" این عطرو بازسازی کرده) هر دو این عطرا تفسیر جدید و مدرن از عطرای کلاسیک و بابرشاپی به نمایش میذارن. یعنی وقتی این عطرا بیپوشید دیگه کسی فکر نمیکنه از آرایشگاه، تازه بیرون اومدید. به نظرم باید تاریخ عطرای باربرشاپی را به قبل و بعد از سال 2010 تقسیم کرد. یعنی همون سالی که این 2 غول لانچ شدن. سارتوریال عطری چهارفصل با پخش و ماندگاری خوبی هستش. مناسب تیپ رسمی برای قرارهای عاشقانه، جلسات کاری و... هستش. متاسفانه این عطر در ایران نایاب شده. نمره من به این عطر 10از10 هستش

این عطر رو تست کردم
بارها و بارها
بوش بسیار برام جذاب بود
بار دوم بوی گزنده برام جذاب بود

شکم زیاد شد
چرا اگر امپریال بودمساویه با بوی شامپو و صابون. سلمانی

با خودم گفتم یکجای کار میلنگه
این عطر در نوع خودش برتری داره از نظر بازخورد
از نظر تخصصی در جایگاه بررسیش نیستم و گفرمایش دوست عزیزمون رو میپذیرم.

کل عرضم این بود
اگر بجای فلز از عنصری دیگر استفاده میشد شاید خیلی موفقتر بود.
اعتراف میکنم خوشم اومد ازش
گذنده خوشبو.

سارتوریال

خب اگه من رو دنبال کرده باشید مطلعید که منفورترین عطری که میشناسم سارتوریال از پنهالیوگنز لاندن هستش. افکار و عقاید من راجع به عطر سخت گیرانه و متحجر نیست ولی ایده ی عطرهای آرایشگاهی (بوی آرایشگاه و در راس شون خمیر ریش های قدیمی) یه ایده ناکارآمده در‌عطرسازی‌ بجز معدود استثنائاتی. . شخصا در زندگیم از چیزی که بیش از همه نفرت دارم "ادای آدم خوب" در آوردنه. یعنی قایم شدن پشت ادبیات و الفاظ و تعارفات و فعالیت هایی که سعی میکنه از انسان پیشی بگیره .‌ انسان خوب، انسانِ رسواست. انسانی خلاف قواعد موقتی و روزمره. انسانی که به فعل رسوندنش نیازمند به کنار زدن فجایع محاوره ایه. همه چیز علیه "انسان ِ خوب" ابداع شده: قوانین، اخلاقیات، طبقات اجتماعی و حتی عشق . زیستن ، انسان رو از حقیقت خودش دور می ‌کنه. بگذریم.. در مقوله عطرسازی هم از "ادای اصالت" متنفرم. خاصه زمانی که با علم بر اینکه من از تاریخ اطلاعی ندارم تصویری رو برای من بسازه که حاصل تخیل باشه و نه تهور. و نه حتی تجربه.. ادایی از بریتانیا که اصیل زادگانش در آرایشگاههایی با چیدمان چوب و چرم صورتشون رو در حالیکه محاط به دستمال های سفید بلند بود با خمیر های پلی اتلین گلیکول و الکل و تیغ های ضدعفونی شده میتراشیدن. و بعد با پالتوهای کرم یا طوسی رنگ و کراوات های گره باریک ِ آبی و سفید مکان رو ترک میکردن در حالیکه درب کالسکه مقابلشون باز بود. در این داستان ها هرگز من صدایی از بحث های پر هیاهو راجع به "جنگ بوئر " تا "پرده ی آهنین" یا هتاکی های مخالفان کمونیست به چارتیست ها رو نمیشنوم.‌ من چهره ی مقابله گرای بریتانیایی رو در سارتوریال نمیبینم بلکه تصویر مبتذل و سینمایی و روتینی از مردهای قد بلند اصلاح شده ای رو میبینم که با زن همسایه شون تعامل دارن.

فلز اسطوخودوس، ادای دروغین و ناهمگونی آلدهید های تیز در بدنه ی عطر چالش های نقد من هست. چالش هایی که قبل از سلیقه ی شخصی و صرفا با تمرکز بر ساختار عطر من رو از او بیزار میکنن.
1 از 10.