ROBERT PIGUET - Bois Noir

یه عطر به معنای واقعی تاریک!
یه نوتهایی داره که تفکیشون از هم واقعا مشکله!
دودی و بالزامیک و چوبی و رزینی و پودری واقعا سخته تفکیک هر کدوم!
ولی روی هم رفته بوی خیلی خوبی داره ولی خیلی خیلی خاصه!
یه شیرینی خاصی تو عطر هست که با تاریکیش مخلوط شده و اونو مناسب هوای سرد کرده.
هر چی هست خیلی عالیه و اصلا شبیه عطرای دیزاینری نیست.کاملا نیش.
به نظرم اصلا یونی نیست و مردونست.
فضای کار شبیه پرایوت لیبل جووی و cuirs carner Barcelona است.البته فقط فضای کار.
متاسفانه علیرغم امتیازها و تعریف ها پخش بو و ماندگاری کمی داره.

سلام و وقت بخیر،از دوستان عزیزی که این عطر رو دارن یا داشتنت،نظر میخوام..
ارزش خریدش بدون تست چقدر هست.از این برند اصلا تست نداشتم

یه عطر کلاسیک و یونیک نویر و باارزش.
این کار از نظر من در بیس یه کار چوبی _ صابونی کلاسیکه و شباهت هایی به کارای کلاسیک این سبک مثلا دراکار نویر داره.اما چیزی که این کار رو از سایر کارای کلاسیک چوبی_ صابونی جدا میکنه به نظر من رزینه.
نت های این عطر ظاهرا روایح چوبی و مشک و رزین و پچولی هستن اما یه چیزی اینجا جور در نمیاد و اون اینکه چطور ممکنه همچین ترکیباتی یه عطری در این حد تیره و تار ایجاد کنن.
به نظر من رزینی که در این کار استفاده شده یه چیزی شبیه قیر تارتوس باید باشه و اون حس دودی و تیره کار از اونه.
در هرصورت کاملا کار یونیکی هست و من مشابهی براش سراغ ندارم. پرفورمنس کار مناسبه و به هیچ وجه یونی نیست .همچنین فصای کار کاملا کلاسیکه و به هیچ وجه جوون پسند نیست به نظرم.

جالبه من همش برام سوال بود که چطور تو نت های این کار چرم ذکر نشده اما نوعی پرداخت چرمی به مشام میرسه. باز هم فک میکنم رزین استفاده شده تو این کار همون قیر تارتوس هست که در بعضی کشورها چرم رو با اون پرداخت میکنن .

خلاصی نداره این عطر!!!
بیشتر از 24 ساعت ماندگاری روی پوست برای عطری با این پخش و پروجکشن سرسام آور و البته رایحه ای به شددددددت تاریک عذاب آوره.
تکرار میکنم،خلاصی نداره
حتی با چند بار شستن دست

یادمه ۵ سال پیش واسه تست عطر به مغازه ای رفته بودم و این عطر یعنی Bois Noir از Robert Piguet یکی از عطرایی بود که بهم پیشنهاد شد ...

یه ترکیب به شدت چوبی و تا حدی تاریک ولی با کلاس که منو به یادِ کارآگاه‌ هایِ قد بلند با پالتوی مشکی در فیلم های نوآر که اون موقع ها زیاد میدیدم، مینداخت ...
اون زمان پولی که بخرمش نداشتم، حتی اسمش هم یادم نموند، فقط یادم بود که شیشه‌ی تماما مشکی رنگ داشت، و ازونجایی که خیلی به دلم نشسته بود، همیشه توی ذهنم تکرار میکردم یه روز اون مشکیه رو میخرم ...!

چند روز پیش اتفاقی عکسی که اونموقع ازش گرفته بودم رو توی گوشیم دیدم و این خاطرات تازه شد ... حالا پولی که بخرمش رو دارم ولی دیگه نه فیلم نوآر میبینم، نه این عطر حسِ کارآگاه بودن بهم میده ....

اینارو نوشتم که بگم هرچیز دوره ای داره، بعدش دیگه حسش میره ...!
تا حس و حالی نسبت به چیزی، فعالیتی و یا شخصی دارید سعی کنید بدستش بیارید و خاطره سازی کنید چون بعد از یه مدت، دیگه این ذوق و شوق از بین میره و غیر از تصویری که خاک روش نشسته چیزی واستون نمیمونه ...

زندگیِ ما به خودیِ خود در راهرویی تاریک در تلاش برای رسیدن به انتهاش که سرابی از امید هست سپری میشه و همه‌ی حس و حال، عشق و علاقه و ذوق و شوقمون در تعلیقی که هیچوقت به سرانجام نمیرسه دونه دونه خنثی و بی ارزش میشه و کاراکتر داستان که ما باشیم به سرنوشتِ محتوم خودش نزدیک میشه ...!

درین بین از اندک لحظاتی که میتونید خاطره سازی کنید دریغ نکنید ...

بوا نوا

برای تجدید خریدش رفته بودم. به یکی از معدود فروشگاههایی که از آن خرید میکنم. فروشنده ی همیشگی بود. چهارسال بود آنجا نرفته بودم. من را دید و ابتدا‌ نشناخت . همکارش گفت چهره تان آشناست. فروشنده گفت : ایکاروس ؟
موهایم سفید شده بود. تقریبا ۸۰ درصد موهایم سفید شده است. ظرف یک آن. پرسید : بی ادبی نباشه. بیماری چیزی داشتی ؟
گفتم داستانش مفصل است. اما خیر بیماری نبوده است. بویس نویر را دارید ؟ گفت بروم انبار پیدایش میکنم. این جزو اولین خریدهایی بود که بعد از آن “لحظه و آن “ داشتم. برگشت. با شیشه عطر برگشت.. به جاده ی آلاشت رفتم. مه بود. بوی خون و چوب سوخته پیچیده بود. همان سناریوی همیشگی در جاده ی مه آلود خالی : در‌ مه به کسی یا چیزی اصابت کردم.پایم بر‌ ترمز جیغ کشید. پیاده شدم. رد خون بر‌جاده سرازیر‌میشد. به بالای سرش رفتم. دیدم خودم هستم. از کناره ی جاده کسی اسمم را صدا زد. دیدم، کودکی من در پشته ی جاده در آغوش پدرم است. پدرم همچنان که محکم در آغوشش گرفته بود با لحنی عصبانی و مضطرب از کودکی که من بودم پرسید : این بیست سال را کجا بودی ؟ و دوباره در آغوشش کشید. من ، شاهد قتل خویش بودم. قاتل خویش بودم و مقتول خود. پدرم و آن کودک از پشته ی جاده پایین آمدند و به سمت خودروی من رفتند. سوار شدند. از روی جنازه ی من عبور کردند و رفتند. در مه رفتند و ناپدید شدند. دستی از پشت بر شانه ام نشست. پاهام که بر‌جاده بود یخ بست. در شکاف گوشم گفت: نمان. فرار کن. صدایی به مانند سوختن کاغذ و تنباکوی سیگار ، در موهام جریان یافت. پیر شدم. در یک آن.
..

این عطر ، دارک نیست. کدر است. اینها را نوشتم که بگویم کدر در‌نگاهم چیست . تاریک نیست . مرده نیست. بیقرار و هراسناک است.
باز گردیم بر‌ آنچه calkin در ۱۹۹۴ در‌مقاله ای نوشت: کلاسیک شیپغ و آن را بر محوریت رزین و لابدانوم و اوکموس قرار داد.هرچند پذیرفته نشد ولی این معماری درست بود. نت ها در قانون فشار استیون به suprathreshold بویایی میروند. این خستگی زودرس بویایی را سبب میشود. پس زیاد فرصت ندارید خودتان از آن لذت ببرید . عطر در معماری structure -odor به حد بالایی از شعور عطرساز میرسد. حذف نکردن جزئیات زائد از روایت قصه ، در خدمت باورپذیری رایحه بعنوان یک کاراکتر با جزئیات زیاد شکل گرفته. عطر ، اما پاک است. چوب و خاک و رزین که هر سه دوده گرفته هستند ، فضا را از انیمالیک بودن به سمت روحانی بودن یا چیزی مثل امن بودن سوق میدهند. عطر اینگونه بر مشام مینشیند : بوی دوده کهنه ، بر پالتویی چرمین.

۷ از ۱۰
…
چرا در ابتدای عطرها داستان مینویسی :
- احتمالا مناعت انسان اینکونه است که دیگران را تحت تاثیر خویش قرار بدهد. نمایش ، پرده سرایی، روایت و مقبولیت. میتواند علتش این باشد. نمیدانم‌چقدر‌با خودم صادق هستم. اما دلیل من این است که فضا ، رایحه را بسازد. دژاوو بسازی برای آن هنگام که نت ها را میگویی. که عطر ، در قالب منظره، کارکرد بگیرد. که بتوان عطر را دید.

تصدقتان.

💡 این متن ریویوی یک عطر نیست! 💡

گفت روبرت پیگه رو دوس نداشتی!

گفتم این سوالت مجبورم میکنه چند قلمی بنویسم برات! که من دوست که هیچ بسیار این عطر رو دوست میدارم اما از اوناس که باید خودمو‌ازش دور نکه دارم !
نه فقط اون رایحه بلکه حتی خیلی مکان ها که این عطرم ازش دور نیست.

میدونی درد چیه؟ اینکه کل دنیا رو بگردی و هنوز حس کنی اون شبا اون جا اون روزا خوب بود!
تو‌قدم برمیداری که برگردی دوباره به اون شبا
برمیگردی هیچی تغییر نکرده
ولی….
دیگه نه برات بزرگه و نه جایی دیگه به چشمت بزرگ میاد!!

چه عجیب … امشب حتی اهنگی که یک عمره خودم رو ازش دور نگه میدارم رو میشنوم! چه قد عجیب

من که قول داده بودم دست بردارم از این دیونه بازی؟ پس چرا امشب هوای روبرت پیگه بویس نوا رو در سر دارم
هوای اون محله حتی همونجا که نمیخام برگردم
حتی همین اهنگ که کذاشتمش در گوشه ایی از گوشیم که نرم سراغش.

نگو که میخای بری اونجا
نگوو صبا که من میدونم پشت نگاهات چیا میگذره!

نه صبا عاقل باش .

اون نقطه رو از جغرافیای زمینت پاک کن! پاک کن که هر بار رفتی برفی بود هربار!!!!

این چند خط از این رایحه نیست !

از برای مسیحه …

نقطه سر خط !

پی نوشت؛ کاااش عاقل باشم!

رابرت پبگه بویس نویر

رابرت پیگه بویس نویر یکی از بهترین رفرنس ها برای اشنایی با رایحه تقریبا طبیعی گایاک هست.اونقدر که ادم شک میکنه واقعا عصاره طبیعی گایاک تو این کار استفاده شده.
چوب گایاک بسیار رایحه عجیبی داره و تصور اینکه همچین بویی از یه درخت ساطع میشه عجیبه.
یه رایحه ای چرمی و خیگ مانند و کمی قیر و لاک مانند باشیرینی خیلی کم.
به عطر دوستان توصیه میکنم برای اشنایی هم که شده یه تیکه از این چوب رو ( پالو سانتو، چوب مقدس) تهیه کنن. ضمن اینکه این چوب تو ایین شمنی امریکای لاتین قداست خاصی داره و از عود ودودش تو مراسم ایینی استفاده میشه.